Hun debuutsingle “Ghostwriter” maakten ze gratis downloadbaar. Het nummer stond drie weken na elkaar op 1 in de Hotlist van Studio Brussel (een primeur) en stootte ook in de Afrekening door naar de absolute toppositie. Opvolger “She is Electric” doet het intussen bijna even goed en terecht: het nummer wringt zich van bij de allereerste beluistering tussen je oren en is daar met geen stokken meer weg te krijgen.
De jongens van Headphone weten echter niet alleen hoe ze een catchy popnummer in elkaar moeten knutselen, ook bij het creëren van een buzz gaan ze erg vakkundig te werk. Op hun erg knappe website kon (en kan) je elke dag een nieuw nummer van hun debuutalbum beluisteren, de leuke graphics worden consequent doorgetrokken in hun clips en als je Headphone + Ghostwriter googlet kom je zelfs op een Amerikaans blog terecht.
Er werd dan ook reikhalzend uitgekeken naar de cd én naar het Album Release Concert in de AB Club. Zouden de hooggespannen verwachtingen ingelost worden? Het antwoord is: ja. En neen, natuurlijk.
Waarom neen? Omdat het altijd beter kan. Omdat de stem van zanger Ian Marien tijdens het concert soms verzoop in het totaalgeluid. Omdat hij af en toe wel erg zelfzeker stond te knipogen naar vrienden en familie in het publiek. Omdat het Lieven Debrauwer-kapsel van Zornik-gitarist Barbier (what’s in a name?) al te schril contrasteerde met de hippe look van de andere bandleden. Maar toch vooral omdat we nu eenmaal onze cool moeten bewaren en dus niet meteen juichend op het podium kunnen springen, de groep omarmen en hen een grote toekomst toewensen. Want dat is wat we deep inside eigenlijk willen doen.
Want zelden hebben we een volwassener, internationaler Vlaams (Gents!) debuutconcert bijgewoond als dit. Net als op de cd liggen de twee singles perfect ingebed in (net) iets minder catchy, maar daardoor misschien dieper gaande songs. Songs die je opnieuw en opnieuw wilt beluisteren, omdat ze zo rijk zijn. “Skinner”, bijvoorbeeld, houdt ons al drie nachten gezelschap, omdat we per se te weten willen komen uit welk game de schietgeluidjes komen (“Space Invaders”, vermoeden we), het bezwerende “Lidocaine” (geen idee wat het betekent) om “What’s your freakin’ point?” en het mooie “Nothing’s There” omdat het euh… zo mooi is. Zo bloedmooi, dat we nu al ongelooflijk uitkijken naar de aangekondigde 9-minuten versie. En als die inderdaad alleen op vinyl uitkomt, graven we onze platenspeler wel weer op.
Ook tijdens het concert overtuigen de songs moeiteloos. In zoverre zelfs dat “Down by the Water”, een cover van “een grote madame”, dixit Marien, een beetje afsteekt tegen de rest. Niet in de zin van minder, wel van anders. Niet helemaal Headphone, en dat is toch waarvoor we gekomen zijn.
Wat de groep zo bijzonder maakt, is dat de elektronica in elke song de klassieke rockinstrumenten omarmt en er vriendschap voor het leven mee sluit. Meer nog dan op de plaat werd dat duidelijk in de AB Club, waar de groep met zichtbaar plezier (“dit is zo’n plezant nummer om te spelen”) loos ging op drie (!) gitaren, basgitaar en drums.
De naam “Radiohead” is nog niet gevallen in deze recensie en daar hebben we heel erg ons best voor moeten doen. Want Headphone mag dan — nu al — een heel eigen gezicht hebben, de feel van hun muziek leunt vaak erg dicht aan bij de indiehelden uit Oxfordshire. Dat was ook tijdens het concert in de AB Club voortdurend duidelijk. Mochten wij van dichtbij of veraf met de groep of het management ervan te maken hebben, we zouden toch eens een telefoontje plegen en checken of er nog een voorprogramma nodig is voor de volgende tournee. Een Headphone zit een Radiohead immers als gegoten.
Headphone opent op zaterdag 12 juli het Cactusfestival in Brugge.
Meer foto's op http://www.wannabes.be
