Om geeft maar twee optredens in heel Europa en één ervan in Kortrijk! En dat nadat de groep zijn show eerder dit jaar op het legendarische Roadburn afgezegd had. Hebben De Kreun en Vlas Vegas, met wie ze ditmaal samenwerken, hun eerstgeborene geslacht of gewoon hun zwarte kas aangesproken?
"Wie het weet, mag het zeggen" zong Extince, maar in afwachting daarvan is het aan Amenra om het publiek klaar te stomen. Met een net gereleaste nieuwe cd onder de arm, is het niet meer dan logisch dat de groep vooral met materiaal uit Mass IIII uitpakken wil. Bovendien is Mass III intussen zowat kapot gespeeld. Toch mag "The Pain. It Is Shapeless" bewijzen dat het debuut er nog steeds staat als een huis (of moeten we kathedraal zeggen?).
Zoals vanouds wordt er vanaf de eerste noten een inferno ontketend waarbij nummers als "De Dodenakker" en "Razoreater" niet minder dan de onheilsklokken van de Apocalyps zijn. Terwijl de rest van de band ritmisch opgaat in de songs, richt frontman Colin van Eeckhout (rug naar het publiek) zich als hogepriester van dienst tot een hogere macht om genade voor hem en zijn volgelingen af te smeken. Op een vreemde manier blijft een optreden van Amenra steevast een spirituele belevenis waarbij de groep als voorgangers bij een emotioneel uitputtend ritueel dienen.
Om had zijn doorgang eerder dit jaar op Roadburn moeten afzeggen omdat na een jarenlange samenwerking (Chris Hakius en Al Cisneros vormden ook de ritmesectie voor Sleep) Haikus besloot uit de groep te stappen. Na enige maanden van onzekerheid kwam dan toch het verlossende nieuws dat de groep met nieuwe drummer Emil Amos verder zou gaan. De vraag die zich nu stelde, was in hoeverre en of Amos de chemie tussen Hakius en Cisneros zou weten te benaderen.
Van bij het eerste nummer "Flight Of The Eagle" (Conference Of The Birds) wordt al duidelijk dat Amos een energiekere speelstijl gekregen heeft. Jammer genoeg wordt dat extra in de verf gezet doordat Om meer nog dan Amenra te kampen krijgt met een pover geluid waarin Cisneros’ zang en bas volledig verzuipen. Voor een groep waarbij de wisselwerking tussen bas, zang en drum cruciaal is, is zoiets niet minder dan een handicap.
Het dronende, slepende karakter van de song(s) vraagt uiteraard zijn tijd om onder de huid te nestelen. Dat het dus even duurt vooraleer het publiek meegesleurd wordt door de Om-trip is te verwachten en te begrijpen. Dat de groep echter na het eerste nummer een te lange pauze inlast alvorens “To The Shrinebuilder” (uit de split-ep Inerrant Rays of Infallible Sun EP) start, zorgt ervoor dat het hele spel opnieuw op de wagen zit en de song pas na enkele minuten het publiek weer in zijn greep krijgt.
Met "At Giza" (Conference Of The Birds) dreigt hetzelfde te gebeuren: opnieuw neemt het duo er zijn tijd voor waardoor het publiek een derde maal in een roes moet binnenstappen. Gelukkig is dit de Om-klassieker bij uitstek waardoor er allerlei binnenwegen mogelijk zijn. Maar toch zorgt de (te) povere geluidmix voor een dominante drumklank die geregeld het geheel dreigt te overschaduwen.
En dan is het opeens gedaan, drie nummers en Om houdt het voor bekeken met een kort "thank you". Drie nummers, maar wel meer dan een uur muziek en een bijna exclusief concert. Een onverdeeld succes is het echter niet, veeleer een kleine teleurstelling. Dat de groep niet ten volle de klank controleren kan, valt nog te begrijpen maar dat hij er zich zelf niet bewust van is dat zijn muziek en show gebaat is bij één lange trip in plaats van deze drie mini-uitstapjes is onbegrijpelijk.
Amenra live is een duiveluitdrijving, terwijl Om een introverte meditatie is. Die combinatie zou vuurwerk moeten geven, net omdat beide groepen op hun terrein heel persoonlijke muziek maken. Dat dit niet gebeurt is, kan slechts ten dele aan de klank verweten worden. In het bijzonder Om blijft deze avond in gebreke. En dat is zonde, vooral in de wetenschap dat wie een herkansing wil, zich reppen mag naar Spanje of doodeenvoudig een ticketje naar Japan moet boeken.
