De tekenaar van Rio Grande die, na Koud licht, opnieuw samenwerkt met de scenarist van Een hart voor IJsland. Dat lijkt garant te staan voor een stevige klepper in collectie Vrije Vlucht. Helaas: De poort naar de hemel is zelfs met veel moeite amper onderhoudend te noemen.
Dat tienermeisjes het doorgaans net iets minder gemakkelijk hebben dan andere bevolkingsgroepen, werd in The Virgin Suicides treffend verwoord door de 13-jarige Cecilia Lisbon. Wanneer haar in het hospitaal door een dokter gevraagd wordt waarom ze een zelfmoordpoging ondernomen heeft, terwijl ze nog niet oud genoeg is om te weten hoe hard het leven kan zijn, antwoordt ze dat de dokter niet weet hoe het is een tienermeisje te zijn.
Ook in De poort naar de hemel gaat het niet goed met de tienermeisjes die de hoofdrol toebedeeld krijgen. En in tegenstelling tot de middenklasse-meiden die de Lisbon-zusjes zijn, hebben Anna, Manu en Julie écht problemen: pa slaat, pa raakt aan of pa is er doodeenvoudig niet meer, dat soort horror die van een enigszins andere orde is dan verstikkende nestwarmte. Uiteindelijk is het drietal het allemaal spuugzat en kiest het het hazenpad. Trouble’s ahead, zover bent u vast ook, want het is daar waar een tienermeisje verdwijnt, dat de politie verschijnt.
Dat klinkt als stof voor de saaiere weekendfilm, maar daar blijft het gelukkig niet bij, al zal van het nog te verschijnen tweede deel afhangen in hoeverre de verhaallijnen die hier gestart worden de moeite zijn. Want naast deze drie weglopers is er nog een viérde, acht jaar eerder verdwenen meisje, loopt er een halvegare geitenkweker rond met een oversekste tante, vliegen vreemde snuiters met een helikopter en bevindt zich in het struikgewas een gluurder.
Bovendien zijn de drie hoofdrolspeelsters niet de meest gemakkelijke meiden — ’t zal de leeftijd zijn — en zorgt hun puberverveling voor de nodige excessen en interne strubbelingen. Wanneer er dan ook écht iets blijkt te bestaan als een heuse poort naar de hemel, is het hek helemaal van de dam. Uiteraard zijn Sicomoro en Makyo zo leep om in dit eerste deel alleen maar dingen te lanceren en zal het wachten worden op het tweede deel om te zien of het iets wordt met De poort naar de hemel.
Dat is jammer, want wie zich Makyo’s Een hart voor IJsland herinnert, weet dat de man in staat is met verhalen op de proppen te komen die vanaf het prille begin meeslepend zijn. Daardoor, maar evengoed door het ietwat kapot gebruikte onderwerp, is De poort naar de hemel een lichte tegenvaller. Het verhaal heeft veel potentieel, maar benut het zowat nergens. Elke kans om eens op een originele manier met beladen onderwerpen om te gaan, wordt vrolijk onbenut gelaten. In de plaats krijgen we bijvoorbeeld de zoveelste triestige papa die treurt om zijn verdwenen dochter. Allemaal heel erg natuurlijk, maar de bedoeling van de Vrije Vlucht-collectie was toch om een soort vlucht uit de werkelijkheid te voorzien die het beste in stripauteurs naar boven zou brengen? Hopelijk is De poort naar de hemel een korte opschorting van dit principe, en geen overboord zetten ervan.
