ATP, 2008
Balanceert uw gehate collega op het randje van de zenuwinzinking en
bent u die dag niet bepaald in een empathische bui? Schuif dan met
een sardonische grijns ‘Street Horrrsing’ van Fuck Buttons in ‘s
mans computer en een lange afsprakenreeks bij de psychiater zal z’n
deel zijn. Het woord ‘variatie’ heeft namelijk (nog) niet het
lexicon van Andrew Hung en Benjamin John Power gehaald en hun
voortjakkerende schuurzaagnoise zal heel wat neuronen tot
ontploffing brengen in de grijze hersenmassa van al wie monotonie
verafschuwt. Als Broadcast op Tender Buttons nog
teder knoppengedraai in hun retrofuturisme integreerde, dan hengelt
Fuck Buttons naar een duivelse trip door de intensiteitsmeter
tergend traag in het rood te jagen. Op ‘Street Horrrsing’ zetten
noise en melodie het stevig op een muilen tot de tongen verdoofd
zijn en alle overige zintuigen ook het noorden verliezen. Hopeloos
saai voor de ene, een perverse mindfuck voor de andere: Fuck
Buttons zal niemand onverschillig laten en dat is al een hele
prestatie in het hedendaagse muziekwereldje.
Fuck Buttons werd uitgenodigd op het door Portishead gecureerde
ATP-festival, waarmee de Britten ons al een versplinterd kijkgaatje
boden in de grimmige, bloedbevriezende trip die Third zou worden.
Niet dat Gibbons en co de luisteraar op hun meesterwerkje
vierendelen met cirkelzaagklanken, maar het talent om bezwerende
geluidshypnose te creëren delen de twee acts wel. Zo roepen de
etherische samples in opener ‘Sweet Love For Planet Earth’ beelden
op van een ontwakend woud, maar de boomstammen worden jaarring per
jaarring afgevijld door lagen ruisende noise. Wanneer een
onheilsprofeet zich roert in de groezeligheid, blijft enkel zaagsel
over. Dit is zowel een ruwe, rudimentaire mantra als een
intentieverklaring, want Fuck Buttons vertikken het om te variëren
op hun zenuwslopende procédé.
Toch klinkt ‘Ribs Out’ aanzienlijk gebalder en broeieriger.
Tseetseevliegen en malariamuggen zwermen rond een tribale beat,
maar het nummer neigt meer naar inspiratieloos exotisme dan naar
een sjamanisch ritueel. ‘Colours Move’ volhardt dan in de boosheid
door het weinig begeesterde kunstje koudweg over te doen.
Dergelijke experimenten laten Fuck Buttons duidelijk beter aan
Liars over.
Op ‘Okay, Let’s Talk About Magic’ doen de Buttons wel weer waar ze
bedreven in zijn: op een stomende ritmetrack van hortende beats de
giftige synth- en gitaarnoise laten knarsen, schuren en gieren tot
de hersenpan tot een Augiasstal verworden is. Wereldvreemde
ufo-spotters zouden er na een pint te veel zelfs een collectieve
hersenspoeling van boosaardige aliens in kunnen ontwaren.
Je hoeft dus geen geniaal analyticus te zijn om de strategie van
Fuck Buttons bloot te leggen. Hung en Power gaan nergens voor de
onmiddellijke knock-out, maar cirkelen rond de luisteraar en delen
venijnige tikken uit tot de veer breekt en de totale overgave
volgt. ‘Street Horrrsing’ pelt je als een ui tot de kern van je
ziel geïnfecteerd is en veel vernuftigheid hebben Fuck Buttons daar
niet voor nodig. Ook ‘Race You To My Bedroom / Spirit Rise’ en
‘Bright Tomorrow’ zijn in se niets meer dan ordinaire
herhalingsoefeningen, maar wie de repetitieve drones en het hels,
verstoord gekrijs lang genoeg door de gehoorwegen jaagt, zal
misschien wel het licht zien.
Waarom houden we van deze plaat? Bij elke beluistering vragen we
het onszelf af. In die verwondering schuilt echter net de kracht
van Fuck Buttons. Na een paar beluisteringen lijkt ‘Street
Horrrsing’ enkel uit tandengeknars en schuurpapier te bestaan, maar
een x-aantal luisterbeurten later vermoeden we een hoger, bijna
spiritueel doel in de rudimentaire noise. Maar misschien zijn we
gewoon gebrainwashed, dat kan ook natuurlijk.
http://www.myspace.com/fuckbuttons
