Elektrorock, deel zoveel. Het Britse Does It Offend You, Yeah? is een derivaat van de Soulwaxen en Justices van deze wereld. Bovendien een dat niet de helft van de overtuigingskracht van zijn inspiratiebronnen heeft.
In Groot-Brittannië is er al een tijdje tamelijk wat buzz rond dit gezelschap. Zo mocht de band op een verzamel-cd van NME opdraven met een cover van Devo’s "Whip It", een taak waar de groep zich helaas met erbarmelijk resultaat van af maakte. Zoiets zegt natuurlijk niet alles: op hetzelfde schijfje slaagt Bloc Party er bijvoorbeeld in "Say It Right" van Nelly Furtado finaal de nek om te draaien. Ook een prestatie, maar soit. DIOYY? acht thans de tijd rijp de hype te verzilveren met een debuutplaat die, een teken van wijsheid en zelfreflectie, de titel You Have No Idea What You’re Getting Yourself Into meekreeg.
Een titel die klinkt als een advies aan achteloze luisteraars, gezien de misselijkheid die hier na meerdere luisterbeurten serieus komt opzetten. De plaat begint nochtans meer dan behoorlijk met "Battle Royale". Origineel is de laatste omschrijving die voor het nummer weggelegd is, maar met zijn Digitalism en Justice-achtige klank gaat zo’n nummer er wel in, ergens in het weekend, op een onchristelijk uur.
Met "With A Heavy Heart (Regret To Inform You)" worden vervolgens de gitaren omgegord en knipoogt het gezelschap naar Klaxons, Soulwax en — het kon niet anders of het moest er eens van komen — naar de vermaledijde jaren negentig. En dan hebben we het niet over Nirvana of zelfs maar The Prodigy. Neen: de riffs in dit nummer doen denken aan de gruwelijkste metal die in dat decennium opgang maakte en middels diverse clipstations kortstondig beangstigend alomtegenwoordig was.
Single "We Are Rockstars" doet vervolgens nog een poging om plaat en groep van de ondergang te redden, maar slaagt er niet in verder te komen dan een halfslachtige imitatie van Soulwax Nite Versions. Waarna elke vorm van opwinding uit het album verdwijnt, simultaan met onze levensvreugde tijdens het beluisteren van de zielloze werktukjes.
De enige vorm van plezier die nog uit het album te halen valt, is de artiesten proberen te traceren waarvan DIOYY? plundert, maar ook die bezigheid gaat snel vervelen. Het is dan ook met een zucht van opluchting dat we het wegsterven van de laatste noot van afsluiter "Epic Last Song" — een titel die het equivalent is van een vinger in de keel — begroeten en gezwind de cd-lade openstellen voor iets anders en beters.
Omwille van het dermate tegenvallen van dit debuut zouden onnozele grapjes met betrekking tot de groepsnaam gemaakt kunnen worden. Een kleine waarschuwing voor de aspirant grapjurken: de naam van de band is afkomstig uit de sitcom The Office. Daar viel tenminste lol mee te beleven.