Fans van de Amerikaanse folkpop-band The Decemberists kunnen hun hart ophalen aan deze live-plaat van hun favoriete frontman Colin Meloy, een vervolg op zijn e.p.’s Sings Shirley Collins en Sings Morrissey. De door de zanger beoogde "campfire sing-along experience" komt er gelukkig niet door, maar jammer genoeg is de plaat ook arm aan echte kippenvelmomenten.
Sings Live! is het relaas van een tournee door de States in 2006 van de Decemberists-frontman, enkel gewapend met een akoestische gitaar. De setlist is een samenraapsel van Decemberists-nummers, al dan niet eerder op e.p.’s uitgebrachte covers en andere rariteiten. Een soloperformance dus, al is Colin Meloy zeker niet de charismatische singer-songwriter die meisjesharten sneller doet slaan. Hij is eerder een wat sullig ogende maar uitermate charmante en welbespraakte boekenwurm, die gevat en met veel gevoel voor humor regelmatig in dialoog treedt met zijn publiek. Dat zorgt voor een uitstekende afwisseling met de eerder zwaarmoedige nummers. Toch gaat Meloy iets te ver in het dollen met het publiek. Meloy introduceert "Dracula’s Daughter" als "the worst song I’ve ever written" en brengt het nummer met veel ironie en zelfspot. Ongetwijfeld heerlijk hilarisch op het optreden zelf, maar op plaat ga je erg snel naar de fast forward-knop grijpen. Hetzelfde geldt voor een stukje waarin Meloy enkele podiumrekwisieten (een schedel en een schaap) aan het publiek voorstelt. Moest dit echt op de plaat?
Wat de setlist betreft, is de grote troef van deze Sings Live! meteen ook zijn grote zwakte. Meloy kiest ervoor nummers bij elkaar te zetten die The Decemberists zelden of nooit live zullen spelen. Dat kan gaan van covers uit zijn eigen solo-cd’s ("Barbara Allen", "Ask",…) tot nummers van zijn oude band Tarkio ("Devil’s Elbow") of Decemberists-b-tracks ("Bandit Queen" uit de Picaresqueties e.p.). Enerzijds is dit uiteraard toe te juichen, want het zorgt ervoor dat dit niet de zoveelste live-plaat met een best-of setlist wordt. Anderzijds zaten wij toch een beetje te hopen op iets meer Decemberists-klassiekers in een akoestische en intieme setting. Sings Live! blijft bovenal best genietbaar, met doorleefde versies van onder meer "Red Right Ankle", "California One" en "The Engine Driver".
De covers op deze plaat zijn eerder tussendoortjes. We horen een strofe uit "Dreams" van Fleetwood Mac aan het einde van het wondermooie "Here I Dreamt I Was An Architect", terwijl "Ask" van The Smiths wat later hetzelfde lot ondergaat. Shirley Collins krijgt wel een mooi eresaluut met het al op de e.p. verschenen "Barbara Allen". In een voorafgaande intro kan Meloy zijn liefde voor de legendarische Engelse folkie niet onder stoelen of banken steken.
Live-shows van The Decemberists zijn in ieder geval een unieke ervaring, en deze Colin Meloy solo is een leuke aanvulling op het repertoire van de populaire indiegroep. Toch voelt het een beetje aan als een gemiste kans, met te weinig originele versies van Decemberists-klassiekers en met covers en te veel flauwe intermezzo’s die de intieme sfeer jammerlijk verstoren.
