Bradford Cox is een bezige bij. Voor de iele frontman van Deerhunter is het zelfopgelegde sabbatjaar er één geworden van gonzende activiteit in plaats van vakantie aan de costa’s. Met zijn debuutplaat Let The Blind Lead Those Who Can See But Cannot Feel deed hij muziekcritici immers over elkaars voeten struikelen en het internet vollopen met lofredes. En nu valt dit pareltje ook bij uw lokale platenboer te ontdekken.
Je kan soms serieuze vraagtekens plaatsen bij de beslissingen van platenmaatschappijen. Het in de dode uurtjes in elkaar geknutselde debuutalbum van Cox kreeg bij zijn release eind februari aan de andere kant van de grote plas de nodige superlatieven toebedeeld, terwijl het Oude Continent op zijn honger bleef zitten. En geduldig wachten, meneer, dat is toch niet meer van deze tijd, waarin drie maanden wel enkele jaren lijken te zijn. Het gevolg laat zich raden: download-limieten kregen rake klappen te verduren, terwijl enkele diehards zichzelf de moeite getroostten om een importversie te bestellen (al verzachtte de lage dollarkoers enig leed). De Europese versie, met ander artwork en een extra mini-album, lijkt dan ook even noodzakelijk als de aanwezigheid van Bert Anciaux op de openingsceremonie van de Olympische Spelen. Waarom deze plaat dan überhaupt nog een recensie gunnen, die misschien toch alleen maar herkauwt wat men in hippe muziekmagazines en op volgezeverde blogs al eens gedeclameerd heeft? Wel, zo hebben we het voordeel om de vraag of Let The Blind na zoveel maanden het nog wel waard is om er vijftig minuten van uw leven aan af te staan, beter te beantwoorden. Na wijs beraad: een unanieme ja.
Eerlijk gezegd, aanvankelijk waren wij niet echt mee. Cox creëert dan wel een aangename en meditatieve koortsdroom, het album komt aanvankelijk ook een beetje over als een vormeloze brij. Maar ettelijke luisterbeurten doen een prachtig klankenpanorama ontvouwen, net als de rivier die bezongen wordt in "River Card": zo helder en adembenemend dat je je er gewillig in laat verdrinken. Let The Blind verwordt tot een drug, en de luisteraar tot een naar de naald snakkende junk die de gelukzalige roes steeds opnieuw probeert te beleven, maar die, nadat zijn shot uitgewerkt is, steeds weer uit het melancholische parallele universum wordt gerukt en bruusk terug op de naakte aarde wordt gegooid.
Het begint allemaal lieflijk: een kind vertelt een verhaaltje over een spook dat de naam Charlie draagt, terwijl het lawaai aan kracht wint en de drone overloopt in het bedwelmende "Recent Bedroom". Dit is zowat het strafste wat Cox momenteel te bieden heeft: de slepende akkoorden zwelgen in de feedback, terwijl ’s mans indringende zang een trance doet ontstaan waaraan menig meditatiegoeroe nog een puntje aan kan zuigen. Het gierende "After Class" is dan weer een een Stanley Kubrick-film waardige trip door de ruimte, net als de nerveuze liftmuziek voor ruimteschepen die "Scraping Past" is. En de liefdesverklaringen aan My Bloody Valentine konden ook niet achterwege blijven: zowel het loodzware titelnummer als "Small Horror" zijn uitstekende zelfgebrouwde drones die de voetenstarende Britten in herinnering roepen, en nog het sterkst naar Deerhunter neigen, hoewel ze minder stekelig en een pak frêler zijn.
Het meest uitzonderlijke blijft echter dat Cox in alle drones een ongelofelijke popgevoeligheid tentoonspreidt. Zo is de prachtige mantra "River Card" met zijn meesterlijk subtiele drumlijntje een modern psychedelisch snoepje, een wondermooi nummer met een onweerstaanbare melodie, verzopen in de zweverige melancholie die de plaat zo heerlijk maakt. Ook de donkere droompop van "Ativan" en het door allerhande belletjes en bliepjes gedomineerde "Quarantined" zijn ontegensprekelijk popnummers die zich de grootste moeite getroosten om zich de gehoorgang in te wurmen. Met zoveel overheerlijk materiaal kan men zich afvragen waarom een extra cd’tje, dat weliswaar charmeert maar buiten "Another Bedroom" nooit het niveau van de gratis Atlas Sound-demo’s op de Deerhunter-blog overstijgt, nodig was om deze plaat aan de man te krijgen.
Nu Deerhunter opnieuw de baan opgaat en volop met de opnames bezig is van Microcastle, de opvolger van het veelbelovende Cryptograms, lijkt het erop dat Atlas Sound weer wat meer naar de achtergrond verdrongen zal worden. En dat mag betreurd worden: Let The Blind is een plaat van een zeldzaam muzikaal niveau die zichzelf snel in je brein en hart nestelt, en gewoonweg schreeuwt om een vervolg.
