(Well You Know) Stuff Is Like We Yeah!: het klinkt als een balorige puber die het communiceren is afgeleerd, maar het is het werkstuk van drie Finnen met een eigenzinnige kijk op het Engels. De wispelturigheid delen ze echter met elke rechtgeaarde tiener, want na het puike Drops & Kicks is hun negende een nogal fragmentarisch geval van hit & miss.
Nu rammelen de broers Asko en P-K Keränen en de zwijgzame drummer Espe Haverinen er wel vaker mee: van het bluesy Big Lupu ging het naar popalbum Rumble City, La La Land, waarna een blik extra experimenteerdrift werd opengetrokken voor Eleven en Rally Of Love, waar het gestoei met hiphop en elektronica niet van de lucht was. Geen wending is te zot of de broertjes hebben ze wel genomen.
Sinds Drops & Kicks zit de groep opnieuw in klassieker vaarwater en is hij teruggekeerd naar de garage-roots van de eerste drie platen. Leverde dat vorige keer nog een aanstekelijk resultaat op, dan hapert nu één en ander. We krijgen er van de weeromstuit heimwee van naar de dagen dat er al eens een beat of een koor meedeed.
Erg geïnspireerd moeten de Finnen immers niet geweest zijn, en maar af en toe zitten de Keränens er nog eens boenk op. Dan pakt het gebroederte uit met zijn schitterend gevoel voor melodie. De gezellig ronkende single "Suburban Ladyland" is met zijn gefloten break nog een geweldige binnenkomer en ook "Crazy Meat" erna heeft iets van het vertrouwde rommeltje met chaotische samenzang dat we zo graag van de groep krijgen. We horen ook nog een "Lizard" dat boeiend wordt gehouden met onregelmatige percussie, maar tegen "Angoulême 2036" is het vet van de soep.
(Well You Know) Stuff Is Like We Yeah! loopt daarna verloren in zeurderige nummers als "Smileys Are Not Enough" (goeie titel, dat wel) of "Garbage Land", waar het hoge woord wordt gevoerd door een orgeltje dat we bij 22 Pistepirkko al iets te vaak hebben gehoord. Nog zulke monotone dreiners: "Aquarius Zero" en "Refrain From The Refrain".
Toch nog wat kwaliteit halverwege: de kale blues van "Sky Girl" en het heerlijk snorrende "Zombie", dat helaas anderhalve minuut te lang uitgesponnen wordt. Daarna sleept (Well You Know) Stuff Is Like We Yeah! zich naar een veel te lang uitgesteld einde. De balans valt uiteindelijk negatief uit. Tijd dat de broertjes samen met Espe nog eens dat huis bij Helsinki gaan opzoeken voor een herbronning.
