Milow’s tweede, ‘Coming Of Age’, was gisteren dag op dag drie
maanden uit, en dat moest gevierd met een concert in de Ancienne
Belgique. Ten tweede male stond de man daar, nu in een heel andere
hoedanigheid dan een jaar geleden. Met een plaat die veel
vollediger aanvoelt dan debuut ‘The Bigger Picture’ kon ook het
optreden alle kanten uit.
AB-huisartieste Selah Sue zette de avond in met akoestische pop die
het midden houdt tussen Joss Stone enerzijds en – we hadden het
zelf ook liever vermeden – Amy Winehouse anderzijds. Met de stem
als een klok die Selah heeft kan je het ver schoppen, want op
Sandrine na zijn er weinig voor wie ze moet onderdoen op dat vlak,
maar het scheelt nog een bos aan bomen om in de hoogste divisie te
mogen meespelen. Het mag dan naar eigen zeggen als ‘goed aanvoelen’
om Amy Winehouse te coveren, clichématiger wordt het niet meer, en
een-tweetjes met mamalief hou je beter ook voor een volgend
familiefeest. Alsnog gelukkige verjaardag, Selah!
Daarna was het de beurt aan Andy ‘broer van Thom’ Yorke. Samen met
The Bigger Picture producer Nigel Powell werkt Yorke aan een
soloplaat na een maar matig succesvolle carrière met Unbelievable
Truth, maar de man blies ons redelijk ver naar achter tijdens zijn
veertig minuten durende set. Goed variërend tussen Damien Rice en
Coldplay toen ze nog gewoon niet halsstarrig probeerden U2 te zijn
(denk: ‘Parachutes’) maakt Yorke de muziek die ideaal past in het
voorprogramma van Milow en die als het Belgisch was meteen tot de
vijf grootste vaderlandse artistieke exploten mocht worden
gerekend. De vrees is dat de naam die Andy torst wat te groot is,
en dat hij wat verzuipt in het overaanbod aan akoestische
gitaarmuziek over de plas, maar de man ment zijn eigen weg, en gaat
daar voortreffelijk in voort.
Hoofdmoot van de avond was Milow. Na singletje ‘You Don’t Know’
even hoog geschoten als wijlen Constant Vanden Stock, en gisteren
bezig aan de laatste van een reeks zaalconcerten. De man zette de
toon met ‘House By The Creek’, door onderschrijvende niet het meest
begeesterende nummer op ‘Coming Of Age’ genoemd, maar live meer dan
degelijk. Meteen was de teneur voor het hele optreden gezet. Echt
excelleren deed Milow zelden, al noteerden we meer dan geestige
versies van onder andere ‘Stepping Stone’, ‘Canada’ (hoewel beter
op plaat, maar dat vonden we de dag voordien bij Nick Cave wel
vaker, dus dat bezwaart niet), en ‘Dreamer And Renegades’. Het was
af en toe wat worstelen met de hoge noten tijdens ‘Out Of My
Hands’, en zangeres Nina Babet wist niet altijd even goed wanneer
ze ingetogen moest zingen, maar de drumsectie en het meer dan
uitstekende gitaarspel wisten dat doorgaans erg goed te
camoufleren. Alleen daaraan was het al voelbaar dat Milow het
afgelopen jaar een groeiproces doorlopen heeft. De nummers waren
veel rijker georkestreerd zonder enige vorm van overkill, en ook
hetgeen uit ‘The Bigger Picture‘ werd gespeeld, klonk veel
meer af dan een jaar geleden.
Het wereldkampioenschap snooker zet zich ondertussen in alle
hevigheid voort, en omdat wij daar geen stoot van willen missen,
smijten we er nog snel deze conclusie tegen aan. Milow concerteerde
gisteren meer dan degelijk, zonder echt bevlogen te zijn, heeft met
‘Coming Of Age’ en een jaar leerervaring een grote stap richting
wasdom gezet, en mag ons ongelooflijk verbazen met wat na een
Milowvrij 2009 het product van meer dan een jaar creatief denken
wordt. Houzee!
‘Coming of Age’ van Milow is uit bij Munich.
