Don’t judge the book by the cover. Of in dit geval: de cd. Want het meisje dat je vanop de hoes van Changing of the Seasons met een wat glazige blik aankijkt, lijkt meer op een triest en kleurloos muurbloempje uit de jaren ‘50 (zijn er mormonen in Scandinavië?) dan op de ingetogen, fraai observerende, warmbloedige, mooie singer-songwriter die Ane Brun in werkelijkheid is.
Nu, dat trieste, daar kunnen we ons wel iets bij voorstellen. Wie de teksten op de nieuwe cd aandachtig beluistert (en we raden dat aan, want het zijn goede teksten!), begrijpt dat het meisje Brun enig liefdesverdriet te verwerken heeft gekregen. De stand van zaken wordt meteen duidelijk gesteld in openingsnummer (en single) “The Treehouse Song” : “We were gonna live in a treehouse and make babies (…) Baby we were made of gold”. Were, inderdaad, want het is al voorbij, nog voor het goed en wel begonnen was. De song vat niet alleen de inhoud, maar ook de vorm van deze plaat samen: een eenvoudige, maar inventieve melodie, een achtergrondstem die iets toevoegt: ontroering in een simpel liedje gedwongen. Mooie clip ook.
Als we “The Treehouse Song” al geen absoluut hoogtepunt noemen, komt dat alleen maar omdat ”The Fall” er onmiddellijk op volgt. “I’ll get of this boat in a minute / ‘cause I know you’ll be safer without me in it” klinkt het op fluisterende toon. Of: zelfkennis is het begin van alle wijsheid. Ook het titelnummer bewijst dat je Ane Brun niets wijsmaakt: “He falls asleep on her chest / The best sleep he’d ever met / nevertheless / he dreams of someone else’s caress”. Waarop een prachtig breekbaar refrein volgt, met “It’s difficult to be happy” als conclusie. Ja, bij dat trieste kunnen we ons écht wel iets voorstellen.
Toch is dit geen deprimerende plaat, wel een door en door melancholische. Langzaam kruipt ze onder je huid en algauw kun je geen avond meer zonder. Ane Brun doet op Changing of the Seasons wat een goede film ook kan: je laten meeleven, meevoelen, ja zelfs meehuilen met het hoofdpersonage, en vervolgens zorgen voor troost (in “Raise My Head”).
Voor recensenten die hun blik obligate verwijzingen naar de moeder van alle vrouwelijke singer-songwriters naast hun pc hebben klaarstaan, heeft Brun “Gillian” geschreven. Een Joni Mitchell kan ik ook, lijkt ze te willen zeggen. En achteloos plakt ze er “Don’t Leave” achter, een heerlijk miniatuurtje dat zo helemaal van haar is, dat alle vergelijkingen volkomen in het niet verdwijnen.Is het dan nodig om tussen al die pracht twee mindere momenten aan te duiden? Ja, vooral omdat de ingetogen sfeer hier net iets te ver richting saai overhelt en we dat doodzonde vinden: “Armour” drijft op een te repetitief pianomotiefje om herhaaldelijke luisterbeurten te overleven en bij afsluiter “Linger with Pleasure” doemt de hoesfoto weer even op: Brun verlangt luidop naar een wereld zonder krant of telefoon, waar ze één kan zijn met de atmosfeer. Teveel Ingeborg goes Amish in één nummer. Wellicht daarom krijg je er bij aankoop via iTunes een bonussong bovenop: een kraakheldere, gestripte pianoversie van klassieker “True Colours”.
Changing of the Seasons is een plaat als een warme, innige omhelzing. Laat de winter nog maar even duren.