Mocht u het zich afvragen, het gaat nog steeds goed met Kate Nash.
Na de release van ‘Foundations’ klom haar debuutplaat steeds hoger op de edelmetalen ladder, wat
haar ertoe aanzette om na een uitverkochte najaarstournee nogmaals
de baan op te trekken alvorens zich volop op haar tweede langspeler
te focussen. In België kon ze amper een halfjaartje nadat ze ons in
Botanique aangenaam verraste ditmaal zonder enige
moeite ook de Vooruit laten vollopen.
Deze schotelde ze eerst een setje van haar stadsgenoten The
Mystery Jets voor, een extraatje dat voor ons part gerust
achterwege had mogen blijven. Deze poprockertjes zetten de avond in
op een beschamend laag niveau: een absolute chaos waarin
disharmonieus stemmenwerk verder op de vuist ging met de muzikale
laag. Even leek het alsof deze jongens elkaar pas een uur voor de
gig hadden leren kennen en elk hun eigen hagje probeerden te redden
zonder zich daarbij al te veel van een groepsgevoel aan te trekken.
Na een drietal songs begon het boeltje wat beter geolied te lopen.
Hier en daar hoorden we al eens een aangenaam deuntje passeren
(‘Flakes’, ‘Two Doors Down’), zij het niets dat we elders nog geen
tientallen keren beter gehoord hebben. Voor de grote groep tieners
in de zaal was dit misschien een zoethoudertje, voor de overige
aanwezigen was het reikhalzend uitkijken naar de glottale stops van
het hoofdprogramma.
Een lange soundcheck later was de wachttijd finaal verstreken en
flikkerde naar goede gewoonte de naam Kate Nash in
neonletters aan. Voor zichzelf leek Nash de on-switch nog
niet gevonden te hebben want het eerste kwartier gaf ze ons slechts
een flauw doorslagje van de intiemere Botanique-date. Weg was het
verlegen meisje dat bij een applaus bijna rood aanliep maar zich
hierdoor wel liet inspireren om nog meer uit haar piano te persen;
zij had schijnbaar plaats geruimd voor een jong idool dat na een
succesvolle tournee verplicht werd om met haar successchijf nog wat
meer geld in het laatje te brengen.
Het normaliter onwaarschijnlijk aanstekelijke ‘Pumpkin Soup’ stond
sowieso beter op zijn plaats als afsluiter dan aan de voet van de
set, maar werd daarnaast in een te snel tempo afgehaspeld, waardoor
alle charme van het vrolijke refrein verloren ging. Het enige
lichtpunt uit de beginfase was de olijke tonguetwister
‘Stitching Leggings’, maar toch konden we ons pas toen Kate de
toetsen even inruilde voor de gitaar ontdoen van de indruk dat ze
later deze avond nog een afspraak had. Het ingetogener segment deed
Nash ontdooien en liet haar die guitige meisjesachtige charme
terugvinden. Spijtig genoeg kon ze hierbij niet op haar vertrouwde
gitaar rekenen, die ze thuis vergeten was, maar moest ze een
oefenexemplaar met de illustere naam ‘The Pimp’
bovenhalen, dat haar plaagde met een te weinig verfijnd timbre.
‘Birds’ kreeg hierdoor af te rekenen met een lichtjes metalige
klank, maar werd wel gevolgd door een innemend ‘Nicest
Thing’.
De terugkeer naar de piano toonde hoe Kate Nash finaal haar
groove terugvond en de fouten die ze eerder beging
goedmaakte met de prettig gestoorde waanzin van ‘Skeleton Song’,
het sprankelende ‘Mouthwash’ en een ‘Foundations’ dat ditmaal wél
aan de onvermijdelijk hooggespannen verwachtingen kon voldoen. Gooi
daar als uitsmijter nog een geweldig ‘Merry Happy’ bij en je kan
ondanks de moeilijke start deze avond toch niet anders dan als
zijnde geslaagd bestempelen. Toch stellen we ons sinds vandaag
enkele vragen bij de toekomst van Kate Nash. De zwakke inleiding
wijst op een artieste die nood heeft aan nieuw materiaal als ze zo
frequent de baan optrekt, maar de nieuwe nummers die voorgesteld
werden (het te monotone ‘I Hate Seagulls’ en een aangenamer
‘Pickpocket’) klonken te veel als fletse doorslagjes van de songs
op ‘Made Of Bricks’. De stem, de uitstraling en het eigen geluid
zijn er, maar hoewel we met een goed gevoel uit de Vooruit
terugkeerden, werd toch duidelijk dat Kate Nash momenteel vooral
nood heeft aan tijd om zich rustig te buigen over de volgende fase
van haar carrière. Anders zou het plotse succes wel eens een plots
einde kunnen kennen.
Kate Nash speelt op 5 juli op Rock Werchter. ‘Made Of
Bricks’ is verkrijgbaar via Polydor.
