Warner, 2008
Muse heeft het dwepen met het bovenmenselijke en de astronomie
nooit echt goed kunnen verbergen. Op hun tournee drumde Dominic
Howard in een verijdelde komeet, stonden satellieten op de bühne en
hun laatste plaat droeg de naam Black Holes and
Revelations en bevatte nummers als ‘Starlight’, ‘Supermassive
Black Hole’ en ‘City of Delusion’. Hun pas door de dampkring
suizende plaat heet ‘HAARP’ – een mysterieuze afkorting voor
High frequency Active Auroral Research Program – en is een
liveopname van de twee concerten die Muse gaf in de gigantische
Wembley Arena juni vorig jaar.
Voor de geeks onder ons: HAARP is een project van de Amerikaanse
defensie en is een apparaat dat kan gebruikt worden voor
communicatie, maar ook een grote invloed op het weer zou kunnen
hebben. Het project ligt ergens in de bossen van Alaska verscholen
en zal volgens deskundigen in de nabije toekomst worden ingezet om
‘een Nieuwe Wereldorde te stichten.’ Verontrustende berichten, maar
zoals de Romeinen het al zeiden: “Primo videre, post
credere”!
Back to earth nu: HAARP is een dubbelaar, met aan de ene zijde een
dvd met de concertregistratie van Wembley en enkele leuke features
en aan de andere zijde een cd met alle nummers van de anderhalf uur
durende show.
Beginnen doet de groep met een epische intro, zo weggeplukt uit de
betere ‘Pirates of the Caribbean’-soundtrack. Hierop schrijden de
drie helden het podium op en starten ze meteen met het
überaanstekelijke ‘Knights of Cydonia’. Op “No one’s gonna take
me alive / Time has come to make things right” zetten 75.000
kelen zich wagenwijd open en de toon is voor de rest van het
concert gezet.
Het repertoire van Muse is dankzij haar uitmuntende livereputatie
en een resem succesvolle albums gemeengoed bij zowel de
doorgewinterde festivalbezoeker als de muziekcriticus. Ze kunnen
dan ook putten uit een arsenaal van anthems om u tegen te zeggen en
weten deze ook perfect te doseren in hun shows.
Zo wisselt Muse na het recente ‘Knights of Cydonia’ af met hét
stadionrocklijflied van de voorbije jaren ‘Hysteria’, waarna meteen
eerste single ‘Supermassive Black Hole’ op de laaiend enthousiaste
menigte wordt losgelaten. Deze song combineert het beste van twee
werelden: het scheurende gitaargeweld van een van de beste
rockbands van de laatste 10 jaar en de uiterst groovende funky riff
van gitaarvirtuoos Bellamy. Vervolgens worden we getrakteerd op
misschien wel het meest onderschatte Muse-nummer, ‘Map of the
Problematique’, ook van de laatste plaat. Bombastisch drumgedonder,
extatisch gezang en lyrics die het uitschreeuwen van pijn en
ongeloof: “And no one thinks they are to blame / Why can’t we
see / When we bleed we bleed the same?” Dit is Muse op haar
best.
Na een gesmaakte versie van ‘Butterflies and Hurricanes’ volgt een
eerste rustpunt in de set, het ontroerende ‘Invicible’. Een aardige
poging van Bellamy tot romantiek, maar lang blijft het niet duren,
‘Starlight’ – een ongecompliceerde popsong zoals de succesformule à
la Coldplay het voorschrijft – drijft de menigte naar alweer een
volgend hoogtepunt. ‘Terug tijd voor enkele gouwe ouwe songs’, moet
Muse gedacht hebben en enkele momenten later schalt de
onheilspellende baslijn van ‘Time is Running Out’ uit de speakers.
Strakke opbouw en dan stevig doorzetten tot een explosie van
formaat, Muse doet het keer op keer, maar zolang wij – waaronder
twee voltallige Wembleystadia – het blijven lusten, blijven we fans
van het eerste uur.
Even fronsten we onze wenkbrauwen toen we de beginnoten van ‘Micro
Cuts’ herkenden na de vlijmscherpe versie van ‘Unintended’.
Bellamy’s over-the-top dramatisch gekrijs kon ook het publiek niet
overtuigen en er werd dan ook snel overgeschakeld op ‘Stockholm
Syndrome’. De vreemde zijsprong was al even snel vergeven als hij
gekomen was. Afsluiten deed Muse met ‘Take a Bow’, een nummer
waarmee ze normaliter hun shows beginnen. Apocalyptisch en prachtig
pathetisch: afsluiten in stijl noemen ze zoiets.
Muse bevestigt met ‘HAARP’ zijn status als een van de beste
live-acts van deze planeet. IJzersterke nummers, goed opgebouwde
setlist, mooie setting en uitzinnig publiek. Meteoriet Muse geeft
het publiek wat het wil. Ondanks enkele schoonheidsfoutjes –
slechte geluidsmix met een veel te luid publieksgejoel en te zachte
gitaarsound als resultaat – blijft dit een van de betere liveplaten
van het moment.
