Het lijkt alsof in België alles steeds vertraging blijft oplopen, en dan willen we het nog niet eens hebben over het treinverkeer of de regeringsvorming. Neem nu Kid Harpoon. De man bracht al een half jaar geleden zijn The First E.P. uit in thuisland Groot-Brittannië en deed daar in februari nog The Second E.P. bovenop. Nu pas bereikt dat eerste plaatje de Lage Landen.
Tom Hull, de man achter Kid Harpoon, houdt er in Engeland dan ook al een kleine reputatie op na. Die heeft hij grotendeels te danken aan de populaire Amerikaanse groep We Are Scientist, die hem eind 2007 als support act voor haar tournee mee op schok nam. Hoewel Hulls folky tunes niet meteen op dezelfde lijn liggen als de dertien in een dozijn gitaarpop van We Are Scientists, blijken de gelijkenissen toch niet zo ver te zoeken. Het schoentje wringt bij Kid Harpoon namelijk op exact dezelfde plaats als bij de Amerikanen.
Het ene oor in, het ander oor uit, zeg maar. Niet dat The First E.P. instantverveling inhoudt; een eerste kennismaking is zelfs behoorlijk charmant. Opener “Milkmaid” is een perfect uitgebalanceerde song waarin een speels vertelseltje over een melkmeisje dat droomt van een carrière als actrice met de nodige bravoure en een eerder ingetogen blazerssectie aan de man wordt gebracht en dat zet meteen de toon voor wat volgt: een evenwichtige combinatie van bijna schaamteloze, up-tempo zigeunernummers (“57”) en meer ingetogen folky gitaarballads (“As It Always Was”).
In theorie lijkt het dan ook allemaal te kloppen: goede lyrics, een getalenteerd muzikant (getuige de variëteit die Hull in “The Water” in zijn gitaarspel weet te leggen) en een rode draad met voldoende afwisseling. Toch blijkt al snel dat The First E.P. geen extensieve luisterbeurt verdraagt. Daarvoor gaat het allemaal net iets té vlug en té gemakkelijk; naast “Milkmaid” kan geen enkel nummer ook maar eventjes gedenkwaardig genoemd worden en dat is zonder meer nefast voor de aantrekkingskracht van de plaat.
Bovendien lijkt alles steeds maar irritanter te worden. De social discontent die in “Aeroplanes & Neon Lights” ver in Hulls stem doorsijpelt en in eerste instantie veelbelovend is, vervalt al halverwege het nummer in een vervelende en overbodige stijlfiguur en ook de piano die als het ware de kers op de taart is van het mooie “As It Always Was”, verliest al snel haar zwaarte en dramatiek, waardoor ook die taart weer behoorlijk gewoontjes wordt.
The First E.P. is gedurende de afgelopen zes maanden dus geen al te groot gemis geweest. Gelukkig lijkt The Second E.P. – te beoordelen aan de enkele nummers die via de bands MySpace-pagina te beluisteren zijn – al een hoop veelbelovender te zijn. Voor een geslaagde eerste kennismaking met Kid Harpoon is het misschien dus best nog heel even wachten op de Belgische release van dat tweede plaatje.
