De pers werd op slag verliefd op Adele Adkins, die ze omwille van
hun verslaving aan vergelijkingen maar meteen tot de nieuwe Amy
Winehouse kroonden. Nochtans gaan de verschillen tussen beide dames
verder dan dat de ene wild om zich heen schoppend wodka snuift en
de andere liever rustig in een knus hoekje kruipt met een sigaret
tussen de vingers. Terwijl Back To Black
resoluut voor Motown koos, is ’19’ eerder een verzameling zachte
jazz en soul geworden. Als we al vergelijkingen moeten trekken, is
het dus veiliger om Adele de nieuwe oude Amy Winehouse (‘Frank’) te
noemen, hoewel we bij deze plaat liever lekker languit gaan liggen
in plaats van dwangmatig verbanden te zoeken.
Met het relaxte, bijna pastoraal klinkende gitaarriedeltje
‘Daydreamer’ steekt ’19’ rustig van wal, maar voor de rest weet de
plaat perfect de balans te bewaren tussen wegdroommomenten en
swingender materiaal. Voor ‘Right As Rain’ zoekt Adele bijvoorbeeld
toch een lichte Motown-opgewektheid op en ‘Cold Shoulder’ begint
bijna op krek dezelfde wijze als Massive Attacks ‘Unfinished
Sympathy’, maar gebruikt dit belgerinkel om naar de ultieme
muzikale uitbundigheid te streven.
De pronkstukken van deze plaat zijn toch de meeslepende ballades.
De Dylan-cover ‘Make You Feel My Love’ gaat recht naar het hart en
‘First Love’ is één van de mooiste wiegeliederen die onze
trommelvliezen passeerden. Werkelijk subliem is het afsluitende
‘Hometown Glory’, Adele’s bij ons schandelijk over het hoofd
geziene eerste single, die op een pianobasis verwant aan Sia’s
‘Breathe Me’ gebouwd is, maar dankzij de minder geaffecteerde zang
zo mogelijk nog pakkender klinkt.
Ook de teksten van deze songs stralen warmte en genegenheid uit; ze
tonen een jonge vrouw die zichzelf emotioneel leert blootgeven maar
daarbij soms op een muur van onverschilligheid stuit (“Wait do
you see my heart on my sleeve? It’s been there for days on end and
it’s waiting for you to open up yours too baby” horen we op
‘Best For Last’). Geen grote lyriek, maar wel steevast een eerlijk
relaas.
Niet iedereen zal direct gewonnen zijn voor Adele’s stem, aangezien
die hier en daar enkele sprongetjes maakt, maar dergelijke vocale
eigenheid horen wij graag, vooral wanneer ze goed ingezet wordt in
de songs. Op het staaltje croonwerk ‘Melt My Heart To Stone’ laat
Adkins de stem op de juiste momenten overslaan, wat een frivool
kantje aan het klassieke arrangement toekent.
Enkel op ‘Tired’ gaat ’19’ eventjes uit de bocht: au fond
een degelijk deuntje, dat echter geplaagd wordt door een te
aanwezige beat en enerverende synthbliepjes op de achtergrond.
Bovendien zorgt de radicale stijlbreuk die streeft naar een extra
dosis pathos voor een te harde overgang, die teveel klinkt als een
poging om een grijzer nummertje te pimpen. Voorts valt er weinig
aan te merken op dit schijfje. Adele bewees enkele weken geleden in
haar Brusselse showcase al dat ze enkele
straffe songs in haar bezit heeft aangezien ze in een strikt
akoestische sessie nog stuk voor stuk overeind bleven. Zonder
twijfel wordt dit dan ook een naam die we in de toekomst nog vaak
en waarschijnlijk steeds groter gedrukt zullen tegenkomen.
http://www.myspace.com/adelelondon
