Sportpaleis, Antwerpen, 19 maart 2008
Hoongelach werd onlangs ons deel toen we in een elitaire discussie
de naam Bryan Adams lieten vallen. Evenzoveel fronsende wenkbrauwen
toen bleek dat Sheryl Crow een interview in Humo kreeg. Anno 2008,
en eigenlijk al wel sinds het uitkomen van singletje ‘Girl’ wordt
Anouk door het zelfverklaarde popestablishment net als
bovenstaanden ook nogal stiefmoederlijk behandeld. Dat alles in
schril contrast met de periode net even na het uitbrengen van
debuut ‘Together Alone’, toen ze nog dé ster aan het firmament was
(zie nu: Kate Nash) – het uitjouwoptreden op Pinkpop niet te na
gesproken, en alle mannen ten tijde van haar bh-optreden op Pinkpop
(‘Nobody’s Wife’, wat een bom was dat toen) eventjes hoopten om
haar mee naar huis te kunnen nemen.
Die eer was evenwel weggelegd voor Remon Stotijn,
op het podium The Anonymous Mis (zo anoniem dat geen mens ooit van
die bijnaam heeft gehoord, schatten wij), en gisteren opener voor
vrouwtjelief. Het is best leuk dat Remon mee kan op tournee
(c’est a dire, naar het Sportpaleis en de Ahoy,
doorgaans), en dat de kindjes zo niet thuis hoeven zitten, maar de
muziek die de man maakt is nu eenmaal niet diegene waar een
Anoukpubliek de deur voor uitkomt. Dat bleek onder meer toen ze
vroeg of Postman (ex-Postmen, het zit’m in de details) het publiek
had gesmaakt, maar was eigenlijk al merkbaar aan de vrij lauwe
ontvangst. Stotijn had tevens het geluk dat hij een kop groter was
dan onderschrijvende, want die is doorgaans niet zo vredelievend
als ie als ‘homie’ wordt aangesproken.
Goed, Anouk dan. Al van bij aanvang werd duidelijk
dat het publiek (‘ga eens zitten’, ‘is er een pauze’, ‘duurt dat
hier lang’) niet het doorsnee rockpubliek was, maar daar was de
show ook niet op afgesteld. Een ellen(dig)lange intro opende de
debatten, er was een ring rond de zaal gebouwd waarrond ze tijdens
de hits liep, terwijl handjesschuddend en bier hijsend met de fans,
schoenen werden uitgedaan, het haar gekamd,… We waanden ons even
op de Night of the Proms, of op Clouseau in’t Hollands.
En toch hebben we ons gejeund. Naast de belachelijke
kitsch die de show was, heeft Anouk namelijk een zak vol bijna
perfecte popsongs. Die zijn oneerlijk verdeeld over haar albums –
veel op ‘Together Alone’ en ‘Urban Solitude’, al wat minder op
‘Graduated Fool’ en ‘Hotel New York’, nauwelijks nog op recenteling
‘Who’s Your Momma’ (’t is dat Coldplay pas heeft
beslist om zijn plaat ‘Viva la Vida’ te noemen, of ze won de award
voor afgrijselijkste albumtitel van het decennium) die een mens op
een intrieste dag als 19 maart 2008 wel kon smaken. Opener ‘The
Dark’ ging nog wat verloren in het enthousiasme van zo’n eerste
nummer, en het tweede en derde nummer kwamen van dat net iets
minder gesmaakte nieuwe album, én op de koop toe werd ‘Michel’
verpest door het uit een minimum aan zangtalent bestaande publiek.
Even daarna begon het wel los te lopen. Zo was ‘Girl’ geestig, ‘RU
Kidding Me’ gewoon erg goed, en ‘Alright’ ook wel, nouja, alright.
Daarmee kwam het beste deel van het optreden, met onder meer best
aanstekelijke versies van ‘I Don’t Wanna Hurt’ (beter dan op
plaat), ‘More Than You Deserve’, ‘Lost’ en ‘Sacrifice’. ‘One Word’,
geschreven voor een vriend die zichzelf van het leven benam, ging
wat verloren in de massa, maar op het eind werden ook nog een erg
degelijk ‘Jerusalem’, ‘Nobody’s Wife’ en ‘Good God’
genoteerd.
Op de vraag of Anouk er nog toe doet in de Nederlandse rock, kan
vandaag niet eenduidig worden geantwoord. ‘Hotel New York’ was door
de band genomen best een goeie cd, ‘Who’s Your Momma’ niet en ook
live zitten we met een erg dubbel gevoel. Maar hé, het is
paasvakantie en het sneeuwt, we hebben – zeggen ze – een regering,
het is de tijd van de dubbele gevoelens, isn’t it? Hail Hail,
modern world.
Who’s Your Momma is nu uit bij EMI.
