Century Media, 2008
In zijn beroemde Poëtica maakt Aristoteles een onderscheid tussen
twee kunstvormen, tragedie en komedie. Beide handelen volgens hem
immers over twee soorten mensen; tragedie focust op
spoudaioi of bewonderenswaardige mensen en komedie op
fauloi of ordinaire mensen. De elitaire implicatie is dus
duidelijk; ernstige mensen houden zich bezig met de fundamentele
bekommernissen van de tragedie, terwijl triviale mensen blijven
hangen bij de platvloerse bezigheden van de komedie. Dat
onderscheid valt uiteraard te bekritiseren. Sommige komedies lijken
de test van de ernstige mens immers te doorstaan en het spreekt
voor zich dat we allemaal op onze eigen manier middelmatige mensen
zijn. Maar toch lijkt er wel degelijk een intuïtief verschil te
bestaan tussen ‘Friends’ en ‘Six Feet Under’ of ‘FC De Kampioenen’
en ‘De Parelvissers’. Aristoteles paste zijn onderscheid natuurlijk
op theater toe, maar het kan evengoed gebruikt worden bij een
waardeoordeel over series, film – ‘American Pie’ versus ‘American
Beauty’ -, games – ‘Postal’ versus ‘Portal’ – of muziek – Bach
versus Britney. Het lijkt misschien alsof die tegenstelling enkel
een onderscheid maakt tussen genres – klassieke versus populaire
muziek, bijvoorbeeld, maar het speelt evengoed tussen súbgenres.
Denk bijvoorbeeld aan het metalgenre. Zoals iedereen weet, zijn er
verschillende soorten metal, van black tot white, van speed tot
sludge en van industrial tot symphonic. Bovendien is het niet
altijd duidelijk waar metal eindigt en het verwante hardrock
begint. Wat mij betreft, kan de chaotische metal- en rockwereld
geordend worden met behulp van het onderscheid tussen tragedie en
komedie, ernst en middelmaat. Sommige bands focussen op sex,
drugs and rock&roll, andere verkiezen iets complexere
tekst- en muziekpatronen.
Waar moeten we de Finse band Norther nu net situeren? Deze ervaren
jongens – leden van Ensiferum en Wintersun – brengen een geslaagde
mix van melodieuze death en traditionele speed metal, genre
Children of Bodom. Op hun jongste langspeler ‘N’ levert dat erg
professionele resultaten op. Sfeervolle keyboards worden daar
immers twaalf keer gecombineerd met een groovy thrashmetal-basis en
acrobatische powermetal-solo’s. De band heeft bovendien een paar
efficiënte metalsongs gepend, bijvoorbeeld ‘Down’, ‘Saviour’ en
‘Forever And Ever’. De opvallend gevarieerde keys voegen daar
trouwens nog een eigen toets aan toe, vooral dan op ‘Frozen Angel’,
‘To Hell’, ‘Always & Never’ en ‘If You Go’. Hier en daar roept
de band dan ook gevestigde waarden op als Dark
Tranquillity.
Maar bepaalde ingrediënten zijn minder geslaagd. Verschillende
tracks opteren bijvoorbeeld duidelijk voor een poppy
nu-metal-aanpak; ‘My Antichrist’, ‘Frozen Angel’ en ‘If You Go’ met
name steken In Flames naar de kroon als
band-die-het-meest-zijn-ziel-verkocht-heeft-voor-de-Amerikaanse-markt.
Heldere zang en duidelijke refreinen zijn niet per definitie
verkeerd in metalsongs, maar ze mogen niet gebruikt worden om
karakterloze meezingers te creëren. Bovendien maakt de band niet de
beste tekstuele keuzes. Voor sommige luisteraars is dat misschien
geen punt, maar ik verwacht meer van een tekst dan “you should
be kicked into orbit” of “a day without her is a wasted
one”. De band bezondigt zich trouwens ook aan niet-functioneel
gevloek, type “A ghost, I’m fucking sure”, “You’re
fucking retarded” of de puberale songtitel ‘Self-Righteous
Fuck’. Er is niets verkeerd met functioneel gevloek. Zoals Katatonia’s Jonas
Renkse ooit opmerkte, er is niets zo efficiënt als een onverwachte
krachtterm; denk maar aan “too much fucking emo” op
‘Passing Bird’. Maar hier klinkt het vrij overbodig.
Begrijp me niet verkeerd, voor fans van melodieuze thrashmetal is
‘N’ best geslaagd. De meezinger ‘We Rock’ is zeker geschikt
materiaal voor het komende headbangseizoen. Maar koortjes die
“Hey Hey/Hey Hey” zingen op zo’n Manowar-achtige song
klinken wat mij betreft niet ernstig genoeg. Bekijk Norther dus als
een goede komedie; misschien efficiënt, maar niet essentieel.
