Na een festivalpassage vorig jaar die vooral herinnerd zal worden omwille van de woede waarmee Frank Black (thans Black Francis) op het podium stond eerder dan om sterke performance, staat de man er opnieuw. Helaas is ook deze doortocht verre van memorabel.
Geen week na Peter Doherty duikt ook Black Francis, enkel voorzien van een akoestische gitaar, op in de straten van Brussel. Tijdens deze tournee heeft de voormalige Pixies-frontman er een gewoonte van gemaakt zogenaamde precore-concerten ten beste te geven. De enkele tientallen fans die op de hoogte zijn, verdringen zich rond etenstijd in de Dansaertstraat om te horen — want Francis is niet bepaald een reus die boven de massa uitsteekt — hoe de man opbokst tegen het Brussels stadsrumoer.
Met een korte set, waarin “Angels Come To Comfort You” uit het recente Bluefinger overeind blijft tussen klassiek materiaal als “Where Is My Mind” en “Mr. Grieves”, weet Francis de aanwezigen op ambachtelijke wijze warm te maken voor het eigenlijk concert enkele uren later. Tel daar het lichtelijk waanzinnige concert van supportact Bobbie Peru — een kruising tussen Devo en My Red Cell — bij en je hebt de ideale omstandigheden om een Black Francis-optreden met een grote glimlach uit te zitten. Zou je denken, want Francis zelf kan uiteraard nog roet in het eten gooien. En dat doet de man, jammer genoeg, door een wel erg wisselvallig concert te spelen.
Nochtans begint het allemaal best indrukwekkend. Met “You Can’t Break A Heart And Have It” en “Tight Black Rubber” geven Francis en band de indruk zich met volle overgave op de songs te zullen storten en er iets memorabels van te willen maken. Ook het nieuwe “When They Come To Murder Me” maakt diepe indruk, maar dan begint de ellende. En veel daarvan is — vreemd genoeg — te wijten aan het Bluefinger-materiaal, door Francis consequent omschreven als the opera. Hoe sterk die laatste studioplaat ook is, het potentieel dat de songs hebben, wordt op het podium zelden of nooit ten volle benut.
Tijdens een van de zeldzame uitstapjes waarbij oud materiaal afgewisseld wordt met een traditional als “Been All Around The World” lijkt af en toe een heropstanding om de hoek te gluren, maar het trio laat de ene kans na de andere liggen om zichzelf te overtreffen en zinkt met een ronduit saai afgehaspeld “Test Pilot Blues” naar een dieptepunt in de set.
Nochtans lijkt de wil om er iets van te maken wel aanwezig te zijn op het podium, getuige bevlogen versies van “Treshold Apprehension” en “Your Mouth Into Mine”, twee lichtpuntjes die een glimp laten zien van Black Francis, de gedreven rocker die zelfs een stokdove kan laten rechtveren van enthousiasme.
Helaas wordt dat niveau slechts sporadisch gehaald en sleept het concert zich grotendeels slabakkend van song naar song. Francis mag dan in het verleden heel wat krediet opgebouwd hebben, soms lijkt hij te zeer te vertrouwen op zijn status, waardoor zijn reputatie een flinke deuk krijgt. Misschien is het wel tijd dat de man zich opnieuw verzoent met Kim Deal en C° om eindelijk de mogelijkheden van de reünie van enkele jaren geleden volledig te benutten en opnieuw overdonderende concerten te geven.
