Auch, dikke vrienden van de muziek, wat waren wij enkele jaren geleden verslingerd aan het debuut van The Go! Team. Thunder, Lightning, Strike maakte zijn titel helemaal waar als de schijnbare opname van een uit de hand gelopen achterbuurtfeest, ergens in een Amerikaanse grootstad. Een waardige opvolger hiervoor ineenboksen, zou voor The Go! Team geen sinecure zijn, en zie: Proof Of Youth is aardig, maar toch beduidend minder goed.
“Ladyflash”, “Junior Kickstart”, “The Power Is On”: het zijn de klinkende namen van de singles die u uit het eerste album bekend zouden moeten zijn. Maar Thunder, Lightning, Strike was over de hele lijn een voltreffer. Old school hiphop, Motown-elementen en een hoop gesamplede punch en adrenaline werden samengebald tot een complexloos feest van de jeugd, dat de luisteraar helemaal mee kreeg, zo overtuigend was het.
Bovendien kon de hele handel surfen op een knoert van een retrorevival, die niet alleen met The Go! Team, maar ook met bijvoorbeeld M.I.A. en Cansei De Ser Sexy een hedendaags gezicht kreeg. In hun punch zit punk, maar uiteindelijk is het allemaal bedoeld om op te dansen. En dat lukt ook weer met deze Proof Of Youth. Het opwindende geluid van het debuut is opnieuw van de partij, maar de nieuwe plaat lijdt onder de onvermijdelijke herhaling daarvan. We hebben deze kunstjes al eens eerder gehoord, en catchy nummers ten spijt, dat schéélt.
Toch verdient Proof Of Youth een kans, en wel omdat het eigenlijk helemaal geen slechte plaat is. Mocht de band hiermee gedebuteerd hebben, hij had evenzeer potten gebroken. “Fake ID” is een trashy indierocker (en ja, waarom ook geen “kinderlokker”, dank u spellingscorrector) die met enige verbeelding en een pot andere arrangementen aan The Strokes herinnert. “Titanic Vandalism” laat het vertrouwde geluid de vrije loop met streetwise gescandeerde teksten en een lekkere blazerspartij, en “Universal Speech” trekt slinks een vaatje weemoed open, iets waar het geluid van The Go! Team ook op de eersteling al zo bij gebaat was.
Eerste single “Grip Like A Vice” moet onderdoen voor ouder radiomateriaal, met zijn te tamme zanglijnen en halfslachtige energieopstoten. The Go! Team heeft al beter gedaan en bewijst met huidige single “Doing It Right” zich daarvan bewust te zijn. “Doing It Right” heeft het wél, steunend op een doodeenvoudig maar des te heerlijker refrein. Dit klinkt als The Pipettes, maar dan met een fixatie voor het leven zelf, in plaats van een voor foute venten.
Nog sterker zijn het helse “Keys To The City” — alsof je carnaval staat te vieren in Rio De Janeiro — en “The Wrath Of Marcie”, het allervrolijkst klinkende nummer van de plaat. Samples wederom legio, en ook dat is leuk aan The Go! Team: via het cd-boekje word je je bewust van het bestaan van de originele songs waaruit dit gezelschap uit Brighton — de stad van Fatboy Slim — welgekozen elementen ript om er zijn eigen sound rond te bouwen. Glenn Campbell, Cindy Gibson, het zijn niet de grootste of interessantste namen uit de popgeschiedenis, maar The Go! Team geeft hen een, weliswaar goed gecamoufleerd, eresaluut.
Net als Thunder, Lightning, Strike wordt ook Proof Of Youth opgevuld met twee instrumentale tracks. Het fletse “My World” (een bewerking van Allan Parkers “The Free Life”) en “Patricia’s Moving Picture” zijn echter niet wat “Panther Dash” en “Everyone’s A V.I.P. To Someone” voor de vorige plaat waren, namelijk een geweldig begin- en slostuk. Proof Of Youth moet daarom ten langen leste nogmaals zijn meerdere erkennen in zijn voorganger, maar mag er los daarvan meer dan zijn. Of en hoe The Go! Team zichzelf op korte termijn zal heruitvinden, blijft een raadsel. Een neerwaartse spiraal is er immers om omgebogen te worden. Innit?
