The Flaming Lips meets Queen meets Jefferson Airplane: Evangelicals in één zin verklaard. Al moet daar misschien nog het woord ‘ontoegankelijk’ aan toegevoegd worden. Voor psychedelicafans mag dat echter geen bezwaar zijn.
Het is alweer even geleden dat we een oud besje — slagersmes tussen de tanden geklemd, bloeddorst in de ogen — omhoog zagen klimmen langs de stoelpoten, maar tijdens “Bellawood”, ruim halverwege The Evening Descends, was het plots zover. Blootgesteld aan te veel muzikale waanzin en psychedelica, hoeven daarvoor zelfs geen chemische hulpmiddelen ingenomen te worden en volstaat de muziek om ongekende hoekjes en kantjes van het universum te verkennen.
Dat zal geen verrassing zijn voor wie al eens een interview met Evangelicals gelezen heeft. Frontman en songschrijver Josh Jones deed ten tijde van de release van debuutplaat So Gone zijn visie op de samenleving uit de doeken: iedereen zou zijn job moeten opzeggen, naar Oklahoma verhuizen en samen met 34 andere drop-outs in een boerderij gaan wonen en muziek maken. Reden voor die hippieachtige uitspraak is dat, nog volgens Jones, een nine to five job meer schade toebrengt aan je brein dan drugs.
Blijkbaar staat Jones niet meer alleen met die inzichten, want voor de opnames van deze nieuwe plaat rekruteerde hij Kylie Davis als bassist en zijn jeugdvriend Austin Stephens om achter de vellen plaats te nemen. Zelf blijft Jones actief als gitarist en zanger, waarbij dat laatste menig luisteraar de ogen zal doen opensperren van verbazing. ’s Mans stem is immers beangstigend verwant aan die van Grace Slick (u weet wel: de dame die de acid-golf van een soundtrack voorzag met een nummer over een wit konijn, godbetert). Evangelicals’ “Party Crashin’” lijkt de wederopstanding van Slick in te houden, maar het mag niet zijn: het is Jones. Zichzelf begeleidend met Brian May-riffs duikt de man een verleden in dat afgesloten leek, maar hier opnieuw opengegooid wordt.
Niet alleen is het zowat not done om het Queen-gitaargeluid te kopiëren, maar het daarenboven zo openlijk doen (hoor die solo waarmee “How Do You Sleep?” aanvangt!) en het dan ook nog combineren met vreemdsoortige, bij momenten angstaanjagende psychedelica (“Bellawood”), is op z’n minst gedurfd te noemen. Reken daar nog bij dat “Here In The Deadlights” klinkt als een ode aan Pink Floyd, era Syd Barrett, en er zijn voldoende elementen aanwezig om Evangelicals minstens als ‘interessant’ te klasseren.
Of het de band een indrukwekkende aanhang zal opleveren, is niet helemaal duidelijk. Toch is er iets dat ons zegt dat Evangelicals het type groep is dat, hoe klein ook, een zéér fanatieke aanhang aan zich weet te binden. Wie de vuurproef van single “Skeleton Man” doorstaat, kan zich aan de rest van het album wagen, hoewel dat geen gemakkelijke klus is. Op — ironisch genoeg — “Stoned Again” na, is The Evening Descends een album voor volhouders geworden. Denk aan The Flaming Lips, maar dan nog weidser, epischer en eens zo intens.
Evangelicals gooit laag boven laag tot er een geluidsbrij ontstaat waar pas een doorkomen aan is na een ontelbaar aantal luisterbeurten. Nummers als “Paperback Suicide” en “Midnight Vignette” zijn bijvoorbeeld ware parels, maar het duurt een hele poos voor dat begint te dagen. Stug volhouden is zodoende de enige raad die we bij deze plaat kunnen meegeven. En voorzichtig zijn met wat er aan uw stoel omhoog kruipt.
