De gretig met modder smijtende democratische presidentskandidaten
zullen het wellicht niet merken, maar terwijl zij hun demagogische
spelletjes etaleren in het Zuiden van de VS, dendert er een niet te
stoppen trein door de dorre vlaktes van southern USA.
Rails hebben Drive-By Truckers niet vandoen, want hun locomotief is
meer dan krachtig genoeg om zonder haperen het rijke muzikale
landschap van het door een geschiedenis van slavernij en segregatie
gebrandmerkte zuiden om te woelen. Met ‘Brighter Than Creation’s
Dark’ keren de Truckers terug naar het niveau van het
onverwoestbare ‘The Dirty South’ en hun dust bowl van southern
rock, soul en country trekt diepe groeven door zowel land als ziel.
Hoewel gitarist Jason Isbell niet meer mee achter het stuur van de
rockmachine zit, is deze nachtelijke woestijnrit van louterende lap
steel, klauwende gitaren en meeslepende vertelstemmen zonder meer
de meest impressionante tocht van het nog jonge muziekjaar.
In plaats van op opportunistische wijze de grapes of wrath
uit het Zuiden van de VS te plukken, maken Drive-By Truckers indruk
met doorleefde verhalen en intieme kronieken. De banjo van Mike
Cooley gidst ons alvast meteen naar de hemelpoort in de
melancholische opener ‘Two Daughters And A Beautiful Wife’ terwijl
de piano van Spooner Oldham treffend het verdriet van de
achterblijvers op onze verdoemde aardkloot evoceert. De motor is
gestart en die zal niet meer stilvallen, want na deze uitputtend
mooie song van Patterson Hood mag Cooley uitpakken met de rafelige
southern rock van ‘3 Dimes Down’. Vanaf het begin is duidelijk dat
de dynamiek tussen deze twee songschrijvers het kloppende hart van
‘Brighter Than Creation’s Dark’ vormt. Cooley en Hood trappen om
beurten het gaspedaal stevig in, maar wanneer bassiste Shonna
Tucker haar handen om het stuur klemt, is het resultaat eveneens
vertederend mooi. In het door haar gepende ‘I’m Sorry Huston’, een
defaitistische country-epistel die lang blijft nazinderen, troost
Tucker als een diva met grote schouders de pedal steel van John
Neff, die huilt als een gewonde coyote. ‘Brighter Than Creation’s
Dark’ is overduidelijk een plaat waarop iedereen in topvorm
verkeert.
Dit meesterwerk neemt 75 minuten in beslag, maar nooit lijken de
muzikanten zich te vervelen in elkaars gezelschap. De Truckers
jutten elkaar voortdurend op, waardoor iedereen naar grootse
prestaties wordt gestuwd. In de tijdloze country van ‘Perfect
Timing’ kijkt Cooley zijn demonen recht in de ogen en vindt hij
vrede met zichzelf, terwijl Hood onmiddellijk daarna met ‘Daddy
Needs A Drink’ voor een mist van alcohol pleit om de aardse
besognes even te vergeten. Naast de constante kwaliteit van de
tracks vormt de nuchtere cool van Cooley (what’s in a
name?) ook een rode draad door de plaat. In ‘Self Destructive
Zones’ hangt hij de nostalgische verteller uit om dan tijdens het
countryrelaas van ‘Bob’ in de huid te kruipen van een eigenzinnige
eenzaat die koppig zijn eigen weg bewandelt. In de songs van de
broodmagere gitarist kruipt het zand tussen de noten en
schaafwonden blijven niet uit, maar gelukkig zijn daar nog de
alomtegenwoordige pedal steel van Neff en de wurlitzer van Oldham
om de droge pijn te balsemen.
In deze tijden van stijgende olieprijzen zal ‘Brighter Than
Creation’s Dark’ heel wat jaloezie opwekken bij kilometervreters,
want deze tank van klassesongs geraakt niet uitgeput. Naast superbe
country pakken de Truckers namelijk ook uit met enkele heerlijke
rockers. Zo raast Hood tijdens ‘The Righteous Path’ over de
hobbelige grens tussen Goed en Kwaad, daarbij enkele in witte
lakens gehulde anachronismen der Amerikaanse geschiedenis met de
grond gelijk makend. ‘The Man I Shot’ verklankt de tweestrijd van
het soldatenbestaan dan weer met een onverwoestbare riff en ook
Tucker doet haar duit in het zakje met ‘Home Field Advantage’,
waarin de bassiste het opneemt tegen het trio van testosteronrijke
elektrische gitaren van Neff, Hood en Cooley zonder in de
verdrukking te raken. Petje af!
‘Brighter Than Creation’s Dark’ vertelt verhalen voor tijdens de
donkerste uren van de nacht en biedt bescherming wanneer het
hysterische gekrijs van rondcirkelende, gevleugelde demonen naar
een gebroken ziel hengelt. De plaat is een steunende schouder,
escapistisch pareltje en diep in onze postmoderne tijden gewortelde
kanjer tegelijkertijd en een smeltkroes van americana, rock,
country en southern soul klonk zelden zo meeslepend. Deze plaat
rijdt nergens op cruise control en legt de lat voor 2008 wel erg
hoog.
http://www.myspace.com/drivebytruckers
