Wie bij het horen van de naam Samantha ook spontaan aan “E Viva Espana” denkt (en de verdomde melodie het volgende etmaal niet meer uit het hoofd krijgt), kan voortaan opgelucht ademhalen. Een nieuwe Samantha is opgestaan.
Klepperende castagnetten en Andalusische toiletten zul je echter niet aantreffen op The Peppermint Conspiracy. Integendeel: Samantha Marais is een muurbloempje dat haar spaarzaam gearrangeerde liedjes meer fluistert dan zingt. Het resultaat is een plaat die je graag mee naar bed neemt, om ze daar met gesloten ogen te beluisteren. Helaas blijft ze niet lang genoeg boeien om je ook wakker te houden.
De titel van de cd is nochtans intrigerend en roept meteen allerlei associaties op. Het gelijknamige nummer kan die hooggespannen verwachtingen jammer genoeg niet inlossen. Ook “Please Take Your Time” laat je met een onvoldaan gevoel achter. Het begint intrigerend met wat met een sample van Cowboy Junkies zou kunnen zijn, maar kan dat — we geven het toe: erg hoge — niveau niet aanhouden. Net als “The First Days of June”, dat de zomer belooft, maar in een druilerige regenbui blijft steken.
Toch klaart de hemel alsnog op. In “Falling Star” bewijst de Zuid-Afrikaanse chanteuse dat ze wel degelijk mooie songs in zich draagt, en het huppelende “Now and Then” tovert voorwaar een glimlach op het gezicht. Ook “Runaway” overstijgt moeiteloos de middelmaat en dan moet het beste nog komen.
”There’s a man living in a plastic sack / At the end of my garden”, klinkt het in ”Charcoal Man” en meteen heeft Marais onze volle aandacht. En terecht, want dit nummer benadert de perfectie. Haar engelachtige stem klinkt hier niet wee, maar echt weemoedig, en de onderhuidse spanning blijft constant voelbaar. Middenin het nummer bevinden we ons plots op een ouderwetse fair, waar een (wellicht behaarde en bebaarde) vrouw ons de tent inlokt. Hoe je ook probeert, haar roep weerstaan is onmogelijk. Marais grijpt je hier bij het nekvel en laat je niet meer los.
Wie dergelijke hoge toppen scheert, kan zeer diep vallen, zo blijkt. Een klaaglijke traditional als “George Collins” hebben we Sinead O’Connor al beter (en vooral boeiender) weten interpreteren en de parlando van “Hourglass” (een negentiende-eeuws gedicht) is intellectualistisch, pretentieus en saai. Voor dit soort songs is de skip-toets uitgevonden. “Warm Winds” waait ongemerkt voorbij en ook het slotnummer “Birdman” is er een om snel te vergeten.
Conclusie: The Peppermint Conspiracy is een cd met één onbetwistbaar hoogtepunt (te beluisteren op de Myspace-pagina van de mooie Marais) en een handvol aardige, rustig voortkabbelende songs in een verder grijs en eentonig landschap. Een beetje meer (Spaans) vuur had geen kwaad gekund. Eviva!
