
Ninja Tune, 2007
Temidden van alle elektronische snufjes kwam Fink anderhalf jaar
geleden als buitenbeentje op het Ninja Tune-label terecht met zijn
‘Biscuits For Breakfast’, een kort plaatje vol akoestische
gitaarsongs. In 2000 had bezieler Fin er al een plaat uitgebracht
als dj, maar met deze grote ommekeer was de tijd rijp voor een
nieuwe start. Bij ons kwam je de debuutplaat hier en daar wel eens
in een winkelrek tegen, maar in het thuisland Engeland kreeg het
schijfje wat meer aandacht, waardoor de groep (een drietal, maar in
feite het geesteskind van singer-songwriter Fin) mee op tour kon
met Zero 7 en
even te gast was bij Nitin Sawhney.
‘Biscuits For Breakfast’ werd destijds geschreven voordat Fink nog
maar één nummer live gespeeld had en bleef net iets teveel op
dezelfde lijn steken, maar na het afwerken van deze concertreeks
beloofde de groep een opvolger die scherper ingekleurd zou worden.
Dat ze daarvoor ook nog eens Andy Barlow (Lamb) als producer onder
de arm namen, liet ons het water nog meer in de mond lopen.
Voor ‘Distance And Time’ heeft Fink inderdaad wat meer
geëxperimenteerd. ‘Blueberry Pancakes’ speelt op een strakker ritme
en grijpt ook eens naar de elektrische gitaar. Op deze manier bijt
het nummer meer van zich af en kan monotonie vermeden worden. De
naar een muzikaal crescendo toewerkende structuur draagt de stempel
van de live-belevenissen en toont een groep die de foutjes van het
debuut tracht weg te werken. In de laatste fase breit ‘Little Blue
Mailbox’ zelfs een ronkend rockeinde aan de plaat, die er voor
zorgt dat het album op een climax eindigt.
De aanpassingen moeten natuurlijk niet altijd even drastisch zijn;
enkele kleine ingrepen in de basisformule leveren ook een frisser
geluid op. Een lichte, didgeridoo-achtige backing loop roept op
‘Get Your Share’ samen met een keliger stemgebruik een andere sfeer
op die een spanningseffect creëert. Het rustige ‘Trouble’s What
You’re In’ krijgt een vollere klank door spaarzame accenten van
drum en cello, maar blijft de hese stem centraal plaatsen.
Resultaat is een sfeervolle opener die zowel de rol van
geluidsbehang als die van luisterlied op zich kan nemen. Dé
prachtsong van deze tweede langspeler is echter ‘Make It Good’, dat
vertrekt vanuit het intimistische, sluimerende geluid dat we nog
van het debuut kennen, maar dankzij een prominenter orkestratie toe
en de trippy volta op het einde het niveau van de voorganger
overtreft.
Tussen al dit moois door zitten enkele minder opvallende songs die
misschien niet snel zullen blijven hangen, maar zeker niet
overbodig zijn. ‘This Is The Thing’ mag dan stereotiep
singer-songwritermateriaal zijn (de man, zijn gitaar en de bittere
beslissing om een relatie te verbreken) en aldus een slechte keuze
als lead single; in de context van het album misstaat deze song
absoluut niet. Enkel ‘If Only’ zouden wij genadeloos uit de
tracklist schoppen. Deze easy listening, zogenaamd soulvolle
gitaarpop doet net teveel denken aan Lighthouse Family en zou Fin
beter voor een koffiereclame zien te slijten.
Na ‘Biscuits For Breakfast’ is ook ‘Distance And Time’ opnieuw een
klein, fijn werkje geworden, maar wel eentje dat door op zoek te
gaan naar meer variatie een diepere indruk nalaat. Fins lekker in
het oor liggende stem en atmosferische songs zijn er nog steeds,
maar de beginnersfoutjes werkte hij bijna volledig weg. Fink zou
vanaf nu dus officieel op het te checken-lijstje van de
singer-songwriterliefhebbers moeten staan.
http://www.finkworld.co.uk
http://www.myspace.com/finkmusic