Enchanted




108
min. /USA/ 2007

Een beeldige jongedame wacht ergens in een
sprookjesbos ongeduldig tot haar droomprins haar gelukkig zal
kussen. In afwachting van het grote moment doodt ze de tijd met
galajurken naaien, omringd door haar eekhoorntje Pip en haar andere
pratende bosvriendjes: de muisjes, konijntjes en rondborstige
vogeltjes die haar naar gelang de gelegenheid met een bloemenkrans
of een tiara versieren. Op gepaste tijd barst ze in een
hartverscheurende ballade uit, waarbij ze zuchtend en hunkerend
honderdmaal rond haar as draait zonder ooit duizelig te worden. Het
had een dag uit mijn leven kunnen zijn (mijn eekhoorn heet helaas
Thierry), maar u hebt waarschijnlijk wel al door waar we met ons
vliegend tapijt zijn gestrand: in Disneyland, in de traditionele
zwierige sprookjeswereld van Assepoester, Sneeuwwitje en
Doornroosje, waar liefde op het eerste gezicht nog lekker
ongecompliceerd is (We trouwen! Nu meteen!) en a true love’s
kiss
het mirakelmedicijn is tegen alle dodelijke gevaren. Het
moet zowat het enige uithoekje van de wereld zijn waar onze
menselijke ironie nog niet in is doorgesijpeld. Sprookjesfiguren
houden van simpel (wie mooi is, is goed) en interpreteren alles
liever letterlijk. Ook het prinsesje Giselle (Amy Adams) uit
‘Enchanted’ van Kevin Lima (onder meer van ‘Tarzan’) zou het liefst
een grote roze strik leggen rond alles wat ze tegenkomt en lacht
het leven toe vanachter een opzichtige technicolor bril.
Zou zo’n broos dutsje bestand zijn tegen het bijtende zuur van onze
cynische maatschappij? Disney deed de test en liet het sprookje van
Giselle werkelijkheid worden…

Wanneer het handgetekende tekenfilmpersonage in haar
toverwereld, Andalasia, eindelijk op het punt staat om met haar
prins Edward (James Marsden) aan haar lang en gelukkig leven te
beginnen, steekt Edwards jaloerse stiefmoeder Queen Narissa (Susan
Sarandon) hier namelijk een toverstokje voor en duwt Giselle in de
magische waterval. Het rosse huppelmieke komt daarna uit een
rioolput in hartje New York gekropen, en blijkt een prinsesje van
vlees en bloed geworden te zijn. En dat is niet altijd even
gemakkelijk. Je alleen al tussen de mensenmassa voortbewegen in een
trouwjurk met pofmouwen zo groot als twee paar zwembandjes en een
hoelahoepelrok met zeven onderrokken, is een helse beproeving.
Welcome to reality, Giselle tuttebel! Gelukkig ontmoet ze
Robert (Patrick Dempsey) en zijn dochtertje, die haar onderdak
bieden tot haar prins haar terug mee naar huis zal tronen. Robert,
een ongepassioneerde echtscheidingsadvocaat die ware liefde al lang
heeft afgezworen, ontdooit langzaam maar zeker onder de warme gloed
van Giselle…

Begint u nu al te zweten en te hippy shaken van een
mogelijke overdosis aan optimisme en happy endings? Stop
uw kotszakje maar weer netjes in uw foute-film-survival kit, want
‘Enchanted’ heeft een troef waartegen geen enkele cynicus bestand
is: Amy Adams, een ongelooflijk charmante actrice die met een
vingerknip de titel van deze kruisbestuiving tussen musical,
sprookje, animatie en romantische komedie waarmaakt. Dat Adams
ervan houdt om positieve, onschuldige personages te spelen, wisten
we al van bij haar verschijning in ‘Junebug’ (de quote ‘mag ik uw
teennagels lakken, pleeeease?’, zegt al genoeg). De rol van Giselle
is haar dan ook op het lijf geschreven. Ze is niet alleen de reden
waarom The Kooks ‘Naive’ schreven, ze slaagt er ook in om
nooit naar het irritante over te hellen. Een hele prestatie, want
ze speelt toch een soort van vrouwelijke ‘Buddy the Elf’ (een
Smiling is my favourite’ had hier zeker niet misstaan),
die door het leven springt van extase naar extase. Met haar
typische handgebaartjes (om haar ooh’s en aah’s te omkaderen) en
sprankelende uitstraling wekt Amy op een spontane manier een écht
Disneyprinsesje uit lang vervlogen tijden tot leven. Jaja, prinses
Prieeltje krijgt concurrentie als leukste prinsesje aller
tijden.

Dat prinsen nooit zo’n grote rol speelden in de Disneyverhalen,
bewijst James Marsden (Corny Collins uit ‘Hairspray’), die een
hilarische stoere bink neerzet, die de hele film door volharding of
uit onwetendheid in zijn eigen wereldje blijft ronddolen en alles
wat beweegt – een bus, een advocaat – aan zijn degen rijgt. En Pip,
het CGI-eekhoorntje (dat zijn heldin achterna is gereisd) is voor
één keer niet van de ‘schop-onder-je-kont’ soort, maar zorgt voor
leuke interacties met prins Edward, die alles wat je hem probeert
duidelijk te maken op zichzelf projecteert.

U hoeft alvast niet bang te zijn dat deze film weer zo’n
postmodern zoek-de-verwijzing spelletje wordt. Er is de laatste
jaren veel gefoefeld met het sprookjesgenre, van pure verkrachting
(Sneeuwwitje, de fucking sequel), over uitgemolken
gemakkelijkheidsentertainment (‘Shrek’) tot de postmoderne variant
(‘Stardust’), maar dit is de eerste keer dat het niet geforceerd
aanvoelt. De mopjes met beperkte houdbaarheidsdatum worden tot een
strikt minimum gehouden en de humor is van zachte, maar
doeltreffende aard. Disney bekijkt zijn eigen oeuvre vanop een
metawolkje en steekt de draak met zijn geliefkoosde
prinsessengenre. Met als absolute hoogtepunten twee fantastische
musicalnummers: ‘The Happy Working Song’, waarin Giselle alle
diertjes uit New York (zijnde ratten, duiven en kakkerlakken)
oproept om het appartement van Robert uit te mesten, – duidelijk
een verwijzing naar ‘Sneeuwwitje’ – en ‘That’s How You Know’,
waarin Giselle in haar zelf gemaakte gordijntjesjurk aan Robert
uitlegt hoe de liefde werkt en iedereen begint mee te zingen en
dansen. Maar naast die lichte zelfspot is ‘Enchanted’ natuurlijk
even goed een hommage aan de beginjaren van Disney, vol referenties
naar andere films: de giftige appels, het bal, het pop-upboek dat
wordt voorgelezen door Julie Andrews herself, het
restaurant met het rood-wit tafellaken doet denken aan ‘Lady and
the Tramp’… Anders dan bij ‘Shrek’ gebeuren deze verwijzingen
allemaal subtiel, zonder constant applaus te willen krijgen voor de
goede vondsten – het hoort écht bij het verhaal en de hele sfeer
die rond Giselle geschept wordt.

Over de helft van de film komt jammer genoeg het keerpunt
wanneer Giselle emoties zoals woede begint te voelen en ze
duidelijk menselijker wordt. Het is het moment waarop ze haar
naïviteit (de funfactor van de film) begint te verliezen en er een
verhaal afgewerkt moet worden: de humor wordt op de achtergrond
geschoven en de clichéschuif die zo lang dicht werd gehouden, wordt
toch opengetrokken om enkele verwachte plotwendingen uit de
romantische komediebijbel te laten vliegen.
Voorspelbaaritis heet dat in mijn woordenboek.

Desondanks is ‘Enchanted’ toch dé kerstfilm van het jaar.
Sprankelend charmant en amusant. Maar owee als iemand hier een
sequel van durft te maken, dan stuur ik mijn vunzigste kakkerlakken
uit.

Met:
Amy Adams, Patrick Dempsey, James Marsden, Timothy Spall, Idina Menzel
Regie:
Kevin Lima
Scenario:
Bill Kelly

verwant

The Last Bus

In 1999 verraste David Lynch vriend en vijand met...

The Woman In The Window

De roman The Woman In The Window van A.J....

Sonic The Hedgehog

In tegenstelling tot bij Cats, paste het Sonic-team de...

Vice

Adam McKay werd vooral bekend als de creatieve partner...

Westworld :: Seizoen 1

"De beste nieuwe serie" kopten alle kranten toen Westworld...

aanraders

Madeleine Collins

Regisseur Antoine Barraud is geen grote naam in het...

Belfast

Naar eigen zeggen had Kenneth Branagh al jaren plannen...

Blaze

Hoewel hij vooral bekendheid geniet als een acteur...

recent

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

test

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

Nicolas Barral :: Als de fado weerklinkt

De periode Salazar is een donkere bladzijde in de...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in