Frivool! Kick ass! Rock-‘n-roll! Het blijft moeilijk om na het beluisteren van …And The Bag Of Cacophony nog volzinnen te produceren, maar we zullen een poging wagen.
Recent kon u nog op deze fijne webstek lezen hoe het Deense volk de laatste tijd flink op dreef is wat betreft het uitbrengen van fijne popplaten. En kijk, daar valt alweer het volgende puike Deense debuut binnen. The Beatitude, een vijfkoppig gezelschap dat sinds een jaar of vier aan de weg timmert in de hoop grote voorbeelden als The B-52’s naar de kroon te steken.
Qua afleveren van catchy rock-‘n-roll met een hoog nonsensgehalte kan de missie van het gezelschap in ieder geval als geslaagd beschouwd worden. Denk daarbij gerust aan de silly rammelrock zoals die door Gravy Train!!! geproduceerd wordt, of aan de lichte vorm van krankzinnigheid die rond grungebands van voor 1991 lag. “Hymn To The Hen” sluit nog het beste aan bij deze waanzin. Gierende gitaren schurken zich tegen de zwoele, sexy stem van Karin Jonch-Clausen en wanneer de dame vocaal in duel treedt met haar mannelijke groepsgenoten komt de geest van het uiterst dansbare gezelschap Pilot Scott Tracy goedkeurend om de hoek kijken.
Net zoals bij die cultband, dendert The Beatitude een hele plaat verder zonder halt te houden en wanneer er in “The World Is Wrong” eindelijk wat gas terug genomen wordt, wordt dat gecompenseerd met een verhoogde dreigende sfeer die laat zien dat The Beatitude niet alleen blaft, maar ook bijt wanneer dat nodig is. Het nummer borrelt tot het een kookpunt bereikt dat verwantschap vertoont met de monolithische rock van de eerste Queens Of The Stone Age, maar zich net zo goed manifesteert als de gortdroge variant van Sons And Daughters.
Andere koek is single “Jump! (On This Hierarchy)” dat punk serveert in de traditie van The Fastbacks en tussendoor knipoogt naar de Franse feestneuzen van Gomm. Hoekig, ongenadig, maar bovenal catchy zonder te vervallen in pubertoestanden als Sum 41, is het een van de betere gitaarsingles van de laatste tijd. Al was dat maar door de frisheid die de muziek uitstraalt. Op die manier heeft The Beatitude een streepje voor op de doorsnee gitaarband en zulks is altijd mooi meegenomen in een genre dat het nog steeds vaak moet hebben van mannen die de eigen ellende bezingen.
Want door de vocalen toe te vertrouwen aan twee vrouwen die te vinden zijn voor wat ongein, zorgt The Beatitude voor een plaat die makkelijk toegankelijk is en zich onderscheid van punkgroepen die zichzelf o zo serieus nemen, maar daardoor aan luisterbaarheid inboeten. Dat het The Beatitude niet zozeer om het overbrengen van een boodschap, maar om het plezier van maken van een teringherrie te doen is, blijkt ook uit de coverkeuze: “Blown Away” van Pixies wordt op aanstekelijke wijze gebracht en duidt nog maar eens op het belang en de invloed van deze band.
Hoewel …And The Bag Of Cacophony bij momenten wat licht verteerbaar klinkt, scoort The Beatitude met deze eersteling een absoluut goede beurt. Een rockplaat waar geen voorkennis bij verreist is en die net zo goed tot op het bot gaat, is bij momenten namelijk een zegen in een tijdperk waarin het vaak draait om interessant uit de hoek komen en waarbij even vaak vergeten wordt dat het soms volstaat om catchy en meeslepend te zijn. En dat is The Beatitude zonder meer.
