Neen, van dat naamloos solodebuut zijn we nog altijd niet kapot, maar met een stomende passage in de Botanique bewees hij wel nog altijd een van de beste Britse performers van de laatste vijftien jaar te zijn. Terwijl Brett Anderson het jaar afsluit met een akoestisch toertje door Europa blikken we met hem terug op die eerste debuutplaat, The Tears en het einde van Suede.
enola: Is Brett Anderson de plaat geworden die je in gedachten had?
Anderson: "Pretty much. Ik wilde dat de muziek eenvoudiger en stripped back was. Het mocht geen flitsend rockalbum zijn, eerder een naakte, hoofdzakelijk akoestische plaat. Aanvankelijk wilde ik er geen elektrische gitaren op, maar die zijn er toch bij gekomen. Toch is het min of meer de piano-met-strijkersplaat geworden die ik op het oog had. Na zeven platen met elektrische gitaren was het tijd voor iets anders. Nu kan het opnieuw een andere richting uit: wie weet wordt het volgende album opnieuw een rockend geval."
enola: Je schreef het album samen met Fred Ball. Moeten we hem kennen?
Anderson: "Hij is gewoon een vriend, een Noor die in het groepje Pleasure speelt. Ik heb iemand nodig om samen mee te schrijven. Ik heb hem leren kennen en samen hebben we een plaat geschreven, zo eenvoudig was het. He’s the one to blame for my shitty new album. Dat maak ik de fans toch wijs."
"Dat was een grapje, dat laatste. Humor. Ik heb er geen idee van of ik met deze plaat nieuwe fans win, maar dat mag geen bekommernis zijn. Soms moet je de dingen doen die je moet doen. Ik heb me nog nooit een artistieke beslissing beklaagd, want ik deed wat ik moest doen, of het nu goed was voor mijn carrière of bankrekening of niet."
enola: "Nothing ever flows/nothing ever goes in my life": het leven is veranderd sinds de zorgeloosheid van "Everything Will Flow"?
Anderson: "Ja, al was dat geen bewuste verwijzing toen ik "Love is dead" schreef. Het is een negatief statement, meedogenloos somber, maar ik vind het wel goed zo. Het leven is soms een rottige ervaring en dat wilde ik uitdrukken. Iedereen wil zich altijd verbergen achter een vrolijk façade, maar ik ben niet bang om over negatieve dingen te spreken. Life’s a piece of shit sometimes, so why not sing about it?"
enola: Je teksten zijn veel directer dan in de tijd van Suede. Persoonlijker en meer maatschappijkritisch.
Anderson: "In tegenstelling tot vroeger gaat deze plaat grotendeels over mezelf. Vroeger schreef ik meer over andere mensen. Maar ik ben het er niet mee eens dat er zoveel nieuws in zit. Ik heb altijd al over de rand van de maatschappij gezongen, nu doe ik het alleen op een duidelijkere manier. "Sleeping Pills" op de eerste Suede-plaat bezingt bijvoorbeeld aan Valium verslaafde huisvrouwen. De lagere klasse hebben altijd mijn steun gehad, maar op Here Come The Tears (dat hij in 2004 als The Tears opnam met de eerste Suedegitarist Bernard Butler, mvs) en op deze plaat heb ik meer mijn best gedaan om iets te schrijven dat gemakkelijk begrepen kan worden."
enola: "Ik moet mijn demonen terugvinden", zei je bij het einde van Suede. Heb je ze nu teruggevonden?
Anderson: "Yeah. Na deze plaat en die met The Tears weet ik weer hoe ik het moet aanpakken.. Tijdens die laatste jaren van Suede was ik mezelf als muzikant even kwijt. Ik wist niet meer wat ik wilde. Nu weet ik opnieuw exact waar ik heen wil."
"Ik zou je niet exact kunnen vertellen waar ik het spoor ben kwijt geraakt. Neen, het had niets met drugs te maken en het was niet ten tijde van Head Music, zoals velen denken. Dat vind ik nog steeds een geweldige plaat die veel te hard onderschat wordt. Het is misschien wel een van de beste Suefde-platen: de helft ervan is ronduit briljant. Ik verloor het meer bij A New Morning, de laatste cd. We zagen niet meer wat goed was en wat niet en ik wist niet meer wat de band voor mij moest zijn. Ach ja, dat soort dingen gebeurt altijd met bands als ze al een tijdje dezelfde soort platen maken. Groepjes zijn meestal niet meer goed voorbij hun vierde of vijfde album. Daarom splitten er zoveel op dat moment."
"Gewoon even uit elkaar gaan en dan een nieuwe plaat maken was een optie, maar ik moest iets anders doen om mezelf opnieuw wakker te krijgen. De Tearsplaat en dit was het beste wat ik kon bedenken. Ik denk niet dat het anders had kunnen verlopen. Op het einde was het bestaan in Suede me gewoon claustrofobisch geworden."
enola: denk je dat je de stekker er op tijd hebt uitgetrokken of had Suede zichzelf al even overleefd?
Anderson: "Geen idee, maar ik denk nog altijd dat het de beste beslissing was. We zijn nog altijd vrienden: ik kan de anderen morgen opbellen om een nieuwe plaat op te nemen. Op dat gebied ligt alles nog open, ware het niet dat een reünie altijd triest is. Er is geen manier om dat cool te verkopen: het beeld dat je gewoon incasht op je verleden blijft altijd hangen."
"Dat ik met Bernard opnieuw samenkwam voor The Tears was anders: dat was om een nieuw album te schrijven, niet om nog een rondje "Animal Nitrate" te doen. En zelfs dat werd niet echt vriendelijk onthaald, dus je ziet hoe moeilijk het ligt. Ook bij The Tears kan alles nog trouwens: we kunnen altijd een nieuwe plaat maken, maar mijn aandacht ligt nu eerst op mijn solocarrière. Eerst een nieuwe soloplaat, en dan zien we wel weer."
enola: Voor de Engelse pers kan je niet veel goeds meer doen…
Anderson: "Ah? Ik zou het niet weten: ik lees de muziekpers niet meer."
enola: … heb je het gevoel dat je meer erkenning geniet op het vasteland?
Anderson: "Om eerlijk te zijn: ik weet niet hoe ik ergens gewaardeerd word, maar ik treed graag op in Europa. De laatste optredens daar waren geweldig. Dat is het verschil met Engeland: hoe langer je blijft spelen, hoe meer je in Europa wordt gewaardeerd, terwijl ze in Engeland altijd neigen naar het nieuwste hippe bandje en de oude wegzetten bij het groot huisvuil. Het is moeilijk om mensen hun aandacht vast te houden daar. In Europa zijn de fans loyaler."
"Ik zie mezelf sowieso meer als een Europeaan dan als een Brit. Ik ben per ongeluk geboren in Engeland, maar ik heb niets met de Britishness. Ik ben niet echt patriottisch. Daarom vond ik Britpop ook complete onzin. Is er feen revival daarvan? Kaisier Chiefs? Ben ik me niet bewust van, ze zijn nog niet opgedoken op mijn radar."
enola: Heb je het gevoel dat je nu meer als muzikant word beschouwd dan vroeger toen je vooral de zanger was?
Anderson: "Ik ben altijd een muzikant geweest, los van hoe mensen mij zien. Als je naar de credits kijkt, zie je dat ik de meeste Suede-songs heb geschreven. Behalve die met Bernard: toen was het fiftyfifty. Iedereen heeft echter zijn rol in een band en hoe die naar buiten treedt. Ik was me al heel vroeg er van bewust dat de mijne die van frontman was. Wat betreft het songschrijven komt de waarheid uiteindelijk toch boven drijven."
enola: Je speelt nu ook opnieuw Suedesongs, terwijl dat met de Tearstour nog taboe was. Nu kan het opnieuw?
Anderson: "Dit draait echter om mij, Brett Anderson, daar kun je Suede niet bij wegdenken en dat hoeft ook nietf. Ik wil niet alle songs opnieuw spelen, het is een kwestie van afwegen. Als ik zou openen met "Animal Nitrate" zou dat verschrikkelijk triest zijn, maar een paar Suede-songs op het einde van de set vormt geen probleem."
enola: Hoe zie je je verdere carrière? De Morrissey-optie: soloalbums met telkens verschillende songschrijfpartners en dus telkens een nieuw geluid?
Anderson: "Mijn interesse in Morrissey is volledig verdwenen na Viva Hate. Wat heeft hij dan gedaan de laatste tien jaar? Maar om op je vraag te antwoorden: daar komt solo gaan toch op neer, die variatie? Je hebt meer ruimte om te manoeuvreren. Het zou stom zijn om ook dan keer op keer met dezelfde mensen te werken. Dan mis je de helft van de ontdekkingszin die een soloartiest kan kenmerken. Die beperkte beweegruimte: dat was voor mij immers nog het meest benauwende aan in een band zitten, die inertie bijna."
