Botanique, Brussel, 25 november 2007
Een drukke avond met gigs in alle hoeken van de Botanique, maar
toch waren het slechts weinigen (lees: een dertigtal gegadigden)
die trapafwaarts naar de Witloof Bar trokken voor zacht akoestisch
luistervoer. Eerste in het rijtje was Tom
Brosseau, een songwriter uit de prairie van North Carolina
die in zijn met rasse schreden groeiende oeuvre – op drie jaar tijd
leverde hij al vijf albums af – folksongs met een country-infuus
verzamelt. Opvallend was meteen hoe de meest ervaren artiest van de
avond toch onmiddellijk getekend werd door een grote verlegenheid.
Brosseau kwam tijdens zijn set over als een beleefd doch
gereserveerd jongetje en spijtig genoeg zagen we deze attitude ook
vertaald in zijn materiaal.
In het openingsnummer gingen deze remmingen even gepaard met
zenuwen, die zich uitten in een bevende stem en enkele gemiste
noten bij het gitaarspel. Gelukkig stak deze kwaal in het vervolg
van de set de kop niet langer op, maar toch bleef de hele handel te
braafjes om enige impact te hebben. Na de mooi country-noir song
‘My Heart Belongs To The Sea’ verzonk de boel in onderling
inwisselbare en door te monotone instrumentals getekende
yankee-kleinkunst. Het niveau nam weliswaar enkel op een te mak
‘Brass Ring Blues’ en het onder lichtjes irriterende vocals gebukt
gaande ‘Here Comes The Water Now’ een drastische duik, maar
daartegenover stond dat enkel ‘Kiss My Lips’ (voer voor de Paul
Simon-fans) en ‘Mary Anne’ zich nog echt lieten opmerken. Voor een
compilatie die uit vier albums greep, zorgt dergelijke vlakheid
toch voor een slecht eindrapport.
Ook bij Nancy Elizabeth bemerkten we een zekere
schuchterheid, die al beter te begrijpen valt voor een jonge
artieste die deze avond voor het eerst buiten het Verenigd
Koninkrijk optrad. Zij compenseerde hiervoor echter door zich toch
wat meer tot haar publiek te richten, en vooral met een muzikaal
talent dat de mond doet openvallen. Zichzelf afwisselend
begeleidend op een geleende akoestische gitaar – haar eigen
exemplaar durfde ze niet mee op het vliegtuig te nemen – en de harp
blies ze ons omver met enkele eenvoudige deuntjes die door haar
warme klankkleur tot kleine meesterwerkjes aangedikt werden. De
grondlaag van ‘Weekened Bow’ kon bijvoorbeeld niet simpeler zijn,
maar groeide dankzij die warme vocalen uit tot een prachtige
etherische ballade.
In tegenstelling tot haar voorganger slaagde Elizabeth er wel in om
met beperkte middelen tot een gevarieerde setlist te komen. Elk
nummer kreeg dankzij een aparte ritmiek en tonaliteit een eigen
sfeertje mee, gaande van troubadourslyriek (‘Off With Your Axe’)
over protestfolk (‘Hey Son’) helemaal tot oriëntaals gekleurde
sprookjespop (‘Moving Sand’) waarop zelfs de hoogste noten zonder
probleem gekraakt werden. Uniek klonken deze songs in dit
stripped down arrangement natuurlijk niet, maar toch kan
Nancy zonder schroom in één adem vermeld worden met haar nabije
concurrenten: ‘Coriander’ moet niet onderdoen voor het werk van
Basia Bulat
en voor een song als ‘Remote Past’ zou Cat Power
ongetwijfeld een moord begaan. Als Elizabeths ster in de toekomst
nog sterker gaat fonkelen, mag Chan Marshall zich dan ook oprecht
zorgen beginnen maken. Op vocaal vlak tonen beide dames enkele
opmerkelijke verwantschappen (meermaals dachten we terug aan de
minimalistische Cat Power van weleer), maar Nancy blijft live
gespaard van de nogal labiele streken van Chan.
Mooie liedjes duren niet lang; door een hectisch tourschema werd
dit concertje na tien songs met het wondermooie ‘Battle And
Victory’ afgesloten. Spijtige zaak, maar toch kon dit onmogelijk
afbreuk doen aan het luistergenot dat we ervoeren. Vanavond
veroverde Nancy Elizabeth de harten van een uiterst bescheiden
gevulde Witloof Bar, maar het zou een schande zijn moest deze schat
verborgen blijven voor de grotere groep liefhebbers van liedekijns
die betoveren in al hun eenvoud.
‘Battle And Victory’ is momenteel beschikbaar en wordt in
België verdeeld door Konkurrent.
