Met de golf van reünies en bands die de draad weer opnemen komt een mens een beetje weigerachtig te staan tegenover de in een overenthousiaste vlaag opgenomen nieuwe platen die steevast het zwarte schaap worden van een anders vlekkeloze back catalogue. Maar Les Savy Fav is een aangename uitzondering; met Let's Stay Friends bewijst de groep dat hij eindelijk terug is van weggeweest, wat we alleen maar kunnen toejuichen.
Inches, de goed onthaalde singlecompilatie uit 2004, deed nochtans het ergste vermoeden. Had Les Savy Fav er nu de brui aan gegeven? Openingsnummer “Meet Me In The Dollar Bin”, waarin Tim Harrington en co vergeten bandjes op de korrel namen, leek ironisch genoeg profetisch te worden voor de groep zelf. Maar niets is minder waar; de New Yorkers staan er weer, in de vorm van hun leven en gewapend met een dozijn snedige post- en artpunknummers die één voor één barsten van het hitpotentieel, verzameld onder de veelzeggende titel Let's Stay Friends. De fans die zo lang gehunkerd hebben naar nieuw materiaal hebben immers alle reden om vrienden te blijven van hun helden van weleer, aangezien dit album nog maar eens bevestigt dat Les Savy Fav wel degelijk thuishoort in het pantheon van de indierockers.
Let's Stay Friends is een album met een immense rotvaart geworden, waarin nummer na nummer slimme pophooks gekoppeld worden aan Les Savy Favs eigen, gemakkelijk herkenbare gitaarrockgeluid, alsof we te maken hebben met een geüpdatete versie van de Pixies. De groep weet bijna twaalf nummers lang te boeien met de vertrouwde recepten, een grote prestatie, maar toont ook groei op tekstueel gebied. Harrington snijdt namelijk op nu eens poëtische, dan weer op zeer directe wijze thema's aan als liefdesverdriet, de stapel te betalen rekeningen in de brievenbus en de sleur van het alledaagse leven, zonder in grote clichés te vervallen. Vooral het naar Prince knipogende “The Year Before The Year 2000” is een hoogvlieger. Harringtons 1999 is er één van vermoeiende werkdagen en uitzichtloosheid, niet één van decadente feestjes. Het is een boodschap die de hele plaat kleurt, en ze ook een zekere vorm van rijpheid geeft.
Ook muzikaal valt er heel wat te rapen. “Pots & Pans” opent de plaat met een mooie opbouw en dito gitaargepingel, maar algauw blijkt het een bedrieglijk nummer. Kort daarna schiet de groep gemeend uit de startblokken wanneer gitarist Seth Jabour met een riff uit de duizend het echte startschot afvuurt. In “The Equestrian” raast de groep als een horde opgejaagd wild vooruit terwijl Harrington als een bezetene slaat en zalft; dit is hoogenergetische punk van een uitstekend jaar. Ook het eerder vermelde “The Year Before The Year 2000”, dat met zijn luid-zachtdynamiek een schoolvoorbeeld kon zijn in eender welke postpunkhandleiding, is een opwindende brok muziek die onmiddellijk aanslaat. Zeer clichématig, maar niettemin verplichte kost, net als het meezingbare “Patty Lee” en de hekkensluiters “Scotchgard The Credit Card” en “The Lowest Bitter”, een haast feestelijk rechttoe rechtaan rocknummer dat alle pijn en smart van de voorbije elf nummers bijna doet vergeten. Maar vooral de heftige ontlading van “What Would Wolves Do?”, het gretige duet “Kiss Kiss Is Getting Old” met Eleanor Friedberger (The Fiery Furnaces) in een glansrol, en de pisnijdige rocker “Raging In The Plague Age” zijn absolute top.
Elke plaat heeft echter zijn mindere momenten, en ook dit album blijft niet gespaard van nummers die een mens algauw naar zijn horloge doen kijken. Zo is er bijvoorbeeld “Brace Yourself,” dat zijn belofte niet nakomt maar tot vervelens toe met atmosfeer en idiote opsommingen speelt. Nog meer gegeeuw bij het liefdesverdriet in “Comes And Goes”, een akoestisch duet dat eigenlijk niet op de plaat past en zo onbedoeld de vaart eruit haalt. “Slugs In The Shrubs” tenslotte mag dan wel een verdienstelijke poging zijn, maar echt overdonderen doet het nummer toch niet. De nummers zijn de smet op het blazoen van een anders uitstekende comeback van de groep, maar laat dat de pret niet drukken.
Met deze plaat heeft Les Savy Fav immers een statement afgeleverd dat kan tellen. “This is where it stops / and this is where it ends”, zingt Harrington in “Pots & Pans”. Hopelijk neemt hij iedereen in het ootje, want Let's Stay Friends doet hunkeren naar meer.
