Ze schreef de plaat die in geen enkel lijstje van 2004, 2006 en 2007 ontbreekt, en toch was het telkens hetzelfde album. Iedereen die The Pirate’s Gospel gehoord heeft, zal zich hoofdschuddend afvragen waarom het zo lang duurde eer ook wij ze te horen kregen.
Nu de plaat er eindelijk is, komt ook het gezicht achter zoveel pure schoonheid tevoorschijn. Alela Diane is in het echte leven al even kwetsbaar als haar muziek doet vermoeden. Duidelijk nog niet gepokt en gemazeld door het muziekwereldje, lacht ze bijna elk antwoord weg dat de schijn van arrogantie of te veel zelfzekerheid heeft. Een mens zou er zowaar van smelten.
enola: Hoewel The Pirate’s Gospel hier je debuut is, heb je in 2003 al een eerste plaat in eigen beheer uitgebracht, Forest Parade. Ben je van plan die plaat opnieuw uit te brengen?
Alela Diane: "Die plaat ligt me heel na aan het hart, het zijn de eerste songs die ik ooit geschreven heb. Misschien brengen we ze in de toekomst opnieuw uit maar voor het moment voel ik niet echt de behoefte om die nummers te delen met de wereld."
enola: Ook de e.p. Songs Whistled Through White Teeth is niet meer te verkrijgen. Daar had je zelfs maar vijfhonderd exemplaren van. Hou je niet van grote oplages?
Alela Diane: "Van de zes nummers op die e.p. zullen er vier op de nieuwe plaat komen. Ze zou binnen een zestal maanden moeten verschijnen. De versies op de e.p. zijn voor mij demo-opnames, het zijn niet de versies die ik wil laten horen. Ik wou het aanbod voor een plaat echter niet afslaan, dus het compromis was om die nummers alleen op vinyl en in een gelimiteerde oplage uit te brengen."
enola:Ik dacht dat je de oplage beperkt hield omdat de mensen die het al dan niet per toeval zouden kopen, er dan zelf een verhaal aan zouden kunnen koppelen.
Alela Diane: "Misschien wel, dat zou mooi zijn."
enola: The Pirate’s Gospel bestaat met drie verschillende hoezen. De eerste, home made versie was nog redelijk eenvoudig. Ik snap dat de officiële versie een nieuwe cover kreeg (de afbeelding van een piratenschip, jbo) maar nu is het een foto van jou geworden. Waarom?
Alela Diane: "De Britse platenfirma vond de Amerikaanse hoes te veel een DIY-sfeertje (Do It Yourself, jbo) uitstralen. Ze waren bang dat de plaat daardoor niet zou aanslaan en dus vroegen ze een andere coverafbeelding."
enola: Op je site ben je redelijk open over de ietwat vreemde hobby’s die je erop nahoudt. Zo heb je een verzameling gevonden knopen.
Alela Diane: "Dat is zo."(lacht)
enola:Ik vermoed dat het je niet puur om de knopen gaat?
Alela Diane: "Ik hou van oude dingen, zaken die een verleden hebben. Als ik er naar kijk, stel ik me graag voor waar ze vandaan komen en hoe het leven van hun eigenaars verliep."
enola: Dat verhalende hoor ik ook in je muziek terug.
Alela Diane: "Zeker en vast. In een aantal van de nieuwe nummers komt dat nog meer tot uiting. Zo heb ik voor mijn moeder een nummer geschreven over de oceaan. We woonden in Nevada, in de bergen, maar mijn moeder wou altijd aan het water wonen dus is ze verhuisd naar Santa Cruz, aan de kust. Voor mijn grootmoeder heb ik ook een song geschreven… Ik denk dat ik verhalen over mezelf en andere mensen vertel, of toch over hoe ik hen zie en hun leven interpreteer."
"Maar ik schrijf ook over de natuur, over liefde of over dingen die ik zelf meemaak. Neem nu de titelsong "The Pirate’s Gospel". Dat nummer gaat over een kampeertrip die ik met een paar vrienden heb gemaakt. Er was een meer, we zongen zelfverzonnen nummers en toen ik thuis was, schreef ik die impressies neer en maakte ik er een song van. It’s silly."
enola: Europa heeft je ook beïnvloed? Je hebt hier een tijdje rondgetrokken.
Alela Diane: "Ik ben naar Londen, Parijs en het Zuiden van Frankrijk getrokken, dus dat kan je moeilijk Europa noemen. Het was wel de eerste keer dat ik een langere tijd van huis weg was en op plaatsen terecht kwam die ik niet kende. Dat hielp wel om op mijn leven en dat van andere mensen terug te kijken en erover na te denken."
enola: Op je myspace-pagina hoorde ik al enkele nieuwe nummers. Het viel me op dat er nu ook drums te horen zijn. Ga je op je nieuwe plaat met meer muzikanten werken?
Alela Diane: "Definitely. Het geluid zal veel voller zijn. Naast de akoestische gitaar zal je nu ook drums, banjo, en basgitaar horen. Bij de opnames kon je nog niet echt van een groep spreken, maar nu voelt het wel zo aan. Hopelijk kan ik hen ook mee op tour nemen voor de volgende plaat. Het lijkt me spannend en interessant om samen met een groep op te treden. Voor dit album tour ik wel nog alleen."
enola: Heb je die nieuwe nummers dan geschreven met de groep in het achterhoofd?
Alela Diane: "De nummers staan op zichzelf, en ik breng ze ook solo voor radiosessies, podcasts of op optredens. Je kunt online genoeg versies van die songs vinden als je dat wilt. Mensen kennen die songs. Ik zag niet in waarom ik voor het album niet de mogelijkheid zou aangrijpen om mijn songs verder te verkennen met behulp van een groep. Ik kan de nummers dus alleen brengen of samen met iemand anders, maar die extra instrumenten passen er wel bij. Enfin, dat hoop ik toch."(lacht)
enola: Als je niet zeker bent, waarom heb je het dan toch gedaan?
Alela Diane: "Het nummer "Dry Grass And Shadows", dat ook op mijn myspace te horen is, heb ik geschreven voor de compilatie The Family Album. Ik vroeg aan een paar vrienden en mijn vader of ze zin hadden om mee te spelen en van het één kwam het ander. Ik vond dat hun inbreng echt iets bijdroeg tot het nummer en dat gevoel wou ik ook voor de songs op mijn nieuwe plaat. It brought a whole new life to the music. Het is de richting die ik wil uitgaan." "Ik ben zelf ook veranderd. Niet alleen ben ik een betere muzikant geworden, ik ben ook gegroeid als artiest, althans dat hoop ik toch. De nummers voor The Pirate’s Gospel schreef ik vaak op één dag, waar ik nu meer tijd neem om ze af te werken. Ik heb gewoon meer aandacht voor het geheel, en hopelijk hoor je dat ook in de songs."
enola: The Pirate’s Gospel is al drie jaar oud. Had je niet liever een nieuwe plaat uitgebracht of nieuwe nummers geschreven? Uiteindelijk praten we nu over songs die al drie, vier jaar oud zijn.
Alela Diane: "Toen ik The Pirate’s Gospel zelf had uitgebracht, wist ik dat het belangrijk zou zijn om een label te vinden. Ik kon natuurlijk nummers blijven schrijven en ze zelf uitbrengen maar dan zou niemand ze te horen krijgen. I would be sitting in my closet writing songs and nobody would hear them."
"Ik stak heel veel energie en tijd in het maken en versturen van die zelfgemaakte cd’s, terwijl ik nu al mijn aandacht kan wijden aan de nummers zelf. Elk nummer op de plaat is zorgvuldig gekozen. Het zijn songs die me na aan het hart liggen, er is meer over nagedacht. Daarom staan er ook minder songs op de rerelease dan op de eerste versie."
"Holocene (haar label, jbo) hoorde The Pirate’s Gospel en wou die uitbrengen. Het zou stom geweest zijn om dat te weigeren. Ik wist dat ik daarna wel een nieuwe plaat zou kunnen opnemen. Omdat deze plaat zoveel aandacht krijgt, moet ik daar natuurlijk over praten en me proberen te herinneren hoe ik er drie jaar geleden over dacht. Maar het stoort me niet, soms moet je de dingen gewoon op zijn beloop laten."
"Mijn Britse label ontdekte me ook pas nadat de plaat op Holocene uitgebracht werd. En nadat ze in Groot-Brittannië verschenen was, raakte ook Fargo geïnteresseerd. Het duurt ook gewoon lang vooraleer een album kan verschijnen. The Pirate’s Gospel is a catch up, de nieuwe plaat verschijnt overal tegelijk. Het is misschien vervelend, maar ik klaag niet."
{image}enola: Je komt net als Joanna Newsom uit Nevada City. Ik vind het vreemd dat je niet samen met haar opgemerkt bent, vooral omdat jullie elkaar kennen en allebei teruggrijpen naar naakte songs. Je zou verwachten dat je mee door die golf van new weird folk gegrepen zou zijn.
Alela Diane: "I don’t know what the deal is with the whole new weird America freak folk blahdeeblah. Ik vermoed dat iedereen gewoon zijn eigen stem gebruikt en songs schrijft over zaken die hij kent. Omdat we toevallig allemaal akoestische muziek maken, zien mensen daar een verband tussen. Misschien is dat ook zo, maar het is zeker niet bewust."
"En Nevada is een kleine stad. Joanna en ik gingen naar dezelfde school en kenden dezelfde mensen, dus is het niet zo vreemd dat we bevriend zijn. Maar ik voel me niet verbonden met heel die folkstroming, behalve mijn vriendin Marie (Sioux) is Joanna de enige van hen die ik ken."
enola: Ik heb begrepen dat je eigenlijk nog niet zo lang muziek maakt. Wat heeft je ertoe gebracht om de stap te zetten?
Alela Diane: "Ik ben zeker niet met muziek begonnen omdat iedereen het deed of omdat Joanna net met de opnames van haar debuut gestart was. Ik was op een vreemd punt in mijn leven aanbeland: mijn ouders besloten te scheiden en het huis waar ik mijn hele leven in gewoond had te verkopen, ik was zelf net verhuisd naar San Francisco, voor het eerst woonde ik in een stad… ik werd geconfronteerd met het verlies van familiebanden en al datgene waar ik mee vertrouwd was. Het was voor mij als negentienjarige een moeilijke periode en die songs hielpen me om klaarheid te scheppen. Voorheen voelde ik gewoon niet de nood om mezelf muzikaal te uiten."
enola: Klinken de songs daarom zo kwetsbaar?
Alela Diane: "Ik heb de songs in een paar dagen opgenomen, samen met mijn vader. Ik heb ze ook in een korte periode na elkaar geschreven dus is het niet meer dan normaal dat ze eenzelfde gevoel uitademen. Ze horen bij elkaar en geven weer hoe ik me toen voelde. Op de nieuwe plaat zal je iets anders horen. Het klinkt niet zo donker, maar je zal moeten wachten tot je het hoort. We zullen er dan verder over praten."
Alela Diane speelt op 15 december in de 4AD en op 19 december in de Botanique.
