In de reeks “bands die schandalig over het hoofd worden gezien” presenteren we u vandaag: Okkervil River. Terwijl The National in de grote zaal voor kippenvel zorgde, bewezen zij dat ze meer dan een AB Club aankunnen en met frontman Will Sheff een straffe songschrijver in huis hebben. Een naam om te onthouden, quoi.
“We maken budgetrock”, grappen de mannen van Okkervil River wel eens: “als je de echte grote namen niet kunt betalen, kun je bij ons bijna hetzelfde krijgen aan de helft van de prijs.” Het is een wat denigrerend grapje over zichzelf, een manier om hun geringe status wat weg te lachen. Het is ook onterecht: wat dit zestal brengt is the real deal: straffe songs, sterke arrangementen en strakke uitvoeringen.
Dat bewees de groep al met het wat gotische Black Sheep Boy uit 2005, en dit jaar werd daar een vervolg aan gebreid met het al even puike The Stage Names. Geen duistere toestanden meer op deze plaat, maar verhalen over mensen van vlees en bloed, gezien door de vergrootlens van de camera. Met “Our Life Is Not A Movie Or Maybe” scoorde de groep zelfs een bescheiden internethitje.
Werd de groep in het verleden al eens een rammelende aanpak verweten, dan is daar vanavond niets van te merken. Okkervil River speelt onder leiding van Sheff alsof het al jaren rumoerige cowboybars moet bedwingen. Met kracht en overtuiging wordt hun alternatieve benadering van country geserveerd, en herinneringen aan Bright Eyes liggen soms maar net om de hoek.
{image}Dat heeft vooral te maken met het klankenpalet dat vrijelijk buiten de lijnen van een traditionele rockformatie kleurt met mandolines, trompetjes, pedal steel en accordeon. Nu eens klinkt de groep als een cowboyband; in nummers als het vanavond ijzingwekkende “A King And A Queen” of de Gainsbourg-cover “I Just Came To Say I’m Going Away” (“Je suis venue te dire que je m’en vais”) horen we dan weer een dronken zeemansorkestje dat we zo een drankduel met Beirut zien uitvechten.
Hij mag dan niet de looks van Connor Oberst hebben, Sheff ontpopt zich wel tot een betere frontman. Hij zoekt de rand van het podium op, springt al even op, … En van zijn bijzondere stem heeft hij al lang een troef gemaakt. Prachtig trouwens hoe hij in het akoestische bisnummer “A Stone” het vocale drama niet gratuit gaat opzoeken, maar altijd nog een beetje weerhoudt.
Is Sheff de grote sterkhouder van Okkervil River, dan is de band rond hem zijn geheime wapen. Strak en met veel energie razen de groepsleden door nummers uit al hun platen en breien ze zonder problemen het ene nummer aan het andere. “The President Is Dead” gaat zo naadloos over in publieksfavoriet “Black”. Met een furieuze versie van “Unless It Kicks” zit het optreden vervolgens helemaal onder stoom. Heerlijk overigens hoe in “John Allyn Smith Sails” een ganse flard “Sloop John B.” van de Beach Boys wordt gesmokkeld. De atonale stoorzenders in “Our Life Is Not A Movie…” zorgen zoals verwacht voor het hoogtepunt van het optreden. “For Real” mag erna uit de chaotische code komen gekropen.
Op The Stage Names ademde Okkervil River al zelfvertrouwen uit, dit optreden bewees dat dat niet meer dan terecht is. Zelfs al was The National zo geweldig als (pn) beweert, dan nog heeft het publiek daar een ijzersterk concert gemist. Maar laat ons het een voordeel noemen: zij hebben het plezier nog voor zich Okkervil River te ontdekken.
Okkervil River keert terug en speelt op donderdag 7 februari in STUK in Leuven.
