“Als je ergens niet origineel in kunt zijn, wees dan de best mogelijke kopij die er is.” Dat lijkt al enkele jaren de stelregel van Mono te zijn. Weinig groepen zijn er zo hard in geslaagd zich een blauwdruk eigen te maken als deze Japanse postrockgroep.
Dat postrock snel tot een clichématige karikatuur zou verworden, mocht eigenlijk niet verbazen. De aparte songstructuren waarbij hard/zacht en wijdlopendheid twee bepalende factoren zijn, droegen in zich al een uniformisering die niet anders dan karikaturaal kon eindigen. Steeds meer groepen namen de vormelementen over zonder nog iets wezenlijks aan te vangen met het genre op zich. In het beste geval klonk het entertainend, en anders retesaai.
Mono is wat dat betreft altijd een buitenbeentje geweest. De groep blinkt nochtans allesbehalve uit in originaliteit en weet ook live nergens passie over te brengen. Hun statische shows zouden zo onderhand legendarisch mogen heten. Dat de groep zich desondanks toch weet te onderscheiden van de rest van het peloton, is dan ook vooral te danken aan zijn precisie en nauwgezetheid.
De vier studioalbums van Mono lijken allemaal geconstrueerd te zijn volgens uitgekiende plannen die tot in de puntjes uitgevoerd worden. De berekende passie en ingecalculeerde uitbarstingen kunnen op de voet gevolgd worden en laten geen tot weinig ruimte voor falen. Ontdaan van al zijn spontaniteit klinkt een Mono-plaat opnieuw intrigerend en anders. Dat de groep het beste niet voor zijn reguliere albums houdt, bewijst de verzamelaar Gone – A Collection Of EP’s 2000-2007 waarop de output van de laatste zeven jaar verzameld is.
Uit de allereerste e.p., Hey You, worden de twee nummers (“Finlandia” en “Black Woods”) opgevist die het debuut Under The Pipal Tree niet haalden. De songs laten onmiddellijk horen hoezeer de groep zich toen al bewust was van het geluid dat hij wou brengen. De Mogwai-achtige opbouw wordt doorspekt met in distortion verzuipende gitaren. Bij “Black Woods” valt er zelfs een hint naar het experimentele en noisy Sonic Youth te ontwaren, zonder dat de postrockbasis evenwel verloochend wordt.
Twee full albums later volgde de split-e.p. met Pelican. Mono’s bijdrage (“Yearning”) maakt duidelijk dat de groep zijn “eigen” geluid niet verlaten heeft, maar het integendeel zo mogelijk nog meer laat aansluiten bij de ondertussen klassieke postrock. Haast zestien minuten lang worden wilde uitbarstingen met gierende gitaren en wilde drumslagen afgewisseld met lichtvoetige sfeerstukken. Een duidelijkere les in postrock is haast ondenkbaar.
Ook de 10” e.p. Memorie dal futuro ontbreekt niet op het appel, en geeft net zoals de plaat Walking Cloud And Deep Red Sky, Flag Fluttered And The Sun Shined veel ruimte aan het strijkerensemble. Het staat buiten kijf dat de e.p. in eenzelfde periode opgenomen is, zozeer is hij verbonden met deze derde plaat. Het korte “Since I’ve Been Waiting For You” (van de compilatie Thankful) laat eveneens de zachtere versie van Mono horen, alleen is het geen nummer het onthouden waard.
Tot slot krijgt ook het volledige The Phoenix Tree, dat oorspronkelijk uitgebracht werd als lid van de reeks Travels In Constants, hier een plaatsje. Deze vier songs bieden evenmin iets nieuws of anders aan. De nummers laten echter wel horen dat de groep zich steeds beter weet te beheersen en de nodige discipline aan de dag legt. De evolutie binnen rigide lijnen wordt nergens zo zichtbaar als hier.
Gone – A Collection Of EP’s 2000-2007 is zoals de titel zelf al aangeeft, in de eerste plaats een verzamelalbum. Maar het is ook een uitstekende introductie tot Mono, want qua kwaliteit hoeft deze plaat zeker niet onder te doen voor de studioalbums. Mono is evenwel geen groep die origineel of anders klinkt, het is een band die laat horen hoe postrock hoort te klinken wanneer men de blauwdruk blindelings volgt. En paradoxaal genoeg geeft net die strikte interpretatie de groep een meerwaarde. Gone – A Collection Of EP’s 2000-2007 is met andere woorden een fijne postrockplaat.
Mono speelt op 13/11 samen met Wixel in de Vk*. De groep zou hiermee een periode van toeren afsluiten.
