Zes uur optredens aan een stuk voor de prijs van een gemiddelde
avond, daar moet je op een van de Now_Series van de AB voor zijn en
neem nu net dat de betaalde feestdag die Allerheiligen nog steeds
is, zich daar perfect toe leende. Geen wafels bij de oma dit jaar,
wel een menu van binnen- en buitenlandse post-rock, want om dit
eens heilig verklaarde genre draaide deze auditieve carrousel.
Ondanks de vroege bekendmaking van de grote kleppers
65daysofstatic, Apse en Liars geraakte deze gevarieerde avond niet
uitverkocht. Aan de tanende belangstelling voor zuivere post-rock
zal het niet gelegen hebben, want enkel Transit behoorde tot deze
categorie. Wat Creature With The Atom Brain en Liars met post-rock
te maken hebben, is ons een raadsel, maar kom. Een verslag van een
veelbelovende maar licht teleurstellende avond.
De organisatie had het slim bekeken dat alle terecht vroege vogels
de ABBox nog niet konden betreden om zich een strategische spot
voor Liars uit te kiezen maar naar boven moesten voor het ruim half
uurtje van het Gentse Transit. Aan gezelligheid
geen gebrek in de Club door de laaghangende lampen die de
post-rockers met zich hadden meegebracht. Van het nieuwe nummer
waarmee ze startten, onthouden we de sfeervolle mandoline in de
beginfase en de lekkere drumsolo niet veel later. ‘Matacabras’
bewees zich daaropvolgend nog maar eens als Transits meest
geslaagde muzikale worp in deze prima set waarin Chantal Acda als
versterking werd aangebracht voor afsluiter ‘Long Song’. Dat haar
Galanti vibraphonette er in het uitgekiende gitaargeweld nauwelijks
doorkwam – en we stonden er nochtans vlak tegen – is beslist jammer
te noemen, maar haar meer belangrijke stem kreeg algemene
goedkeuring.
De antipode van Transit volgde onmiddellijk met
Liars. Deze band aapt haar leermeesters namelijk
niet na, maar gaat aan het spijbelen om zonder het juk van te
nadrukkelijke invloeden een compleet eigen, bijzonder geluid te
scheppen. Dat ze volledig uit de postrock-toon vielen, deerde de
band niet en Liars zetten probleemloos hét optreden van de avond
neer. Zanger Angus Andrew droeg een gestileerd wit pak, maar de
muziek van de band is veel minder proper. ‘Houseclouds’, oftewel
Beck op crack, en ‘Freak Out’ rockten met een nog grotere
psychedelische impact dan op plaat en wanneer tijdens de songs van
‘Drum’s Not Dead’ de drumtandem begon te daveren, dansen en rollen,
was de hypnose compleet.
Bovendien is Andrew een charismatische frontman met gevoel voor
humor die ervoor zorgt dat de machine nooit stilvalt. ‘Je m’appelle
Liars’, grapte de Australiër en zijn woordje voor “I love
you” in het Vlaams bleek een ijselijke gil te zijn die de
ABBox in een ziekelijk ritueel onderdompelde. Afsluiter ‘Plaster
Casts of Everything’ was Liars nogmaals op z’n best: een ziedende
strijd op het podium en een achtervolging tussen op hol geslagen
instrumenten en ijle zang met ‘Tom and Jerry’-allures. Gedwee
volgen, deze unieke band!
Laat je voor het verslag van Youthmovies,
vriendjes van de headliner later op de avond, rustig gaan in de
reacties beneden want van de 250 die in de Club binnen mochten,
maakten wij jammer genoeg geen deel uit.
Als er een groep is die enigszins binnen de postrock opereert, maar
tegelijkertijd het genre in het gezicht fluimt, is het wel
Apse. Deze Amerikanen excelleren niet in de
ellenlange crescendo’s van Transit, Mogwai, EITS et les
autres, maar beginnen op het podium in medias res aan de
strijd met hun demonen. Ook nu kregen we geen geplaveid pad naar de
vernieling, maar werd het publiek onmiddellijk in een woest
landschap gedropt waar de offroaders uit ‘The Fast Show’ geen raad
mee zouden weten. Jammer genoeg begon de motor van de band zelf ook
te sputteren in hun pogingen om de beklemmende sfeer van ‘Spirit’
te evoceren. De lugubere begrafenisstoet van ‘Legions’ was nochtans
alweer indrukwekkend en de stevige tribale fundamenten van
duiveluitdrijvingen als ‘The Crowned’ en ‘Shade of the Moor’ misten
ook hun hypnotiserende effect niet. Het waren namelijk vooral de
nieuwe nummers die onaf en chaotisch klonken, work in
progress dat veel te vroeg met het publiek werd gedeeld. De
nieuwe songs verdronken in een poel van distortion en een
overstuurde sound, waardoor het geheel al snel saai en vermoeiend
begon te klinken. De wurgende dynamiek waarmee Apse je in naar
zwavel geurende moerassen doet belanden, kwam er dus slechts bij
momenten uit, want de band raakte zelf geregeld het spoor bijster
in haar donkere woud. Een halve misser!
Bij Creature With The Atom Brain dachten we even
in de woestijn beland te zijn. Geen ijle, kristallijnen
gitaarlijntjes of geen apocalyptische uitbarstingen, maar wel
kurkdroge, grofkorrelige stoner met ballen. Aldo Struyf en Dave
Schroyen bewezen dat ze ook zonder Tim Vanhamel met opwindende rock
kunnen uitpakken en de zanderige, aan QOTSA refererende pletwals
denderde ongenadig over het publiek. Dat het geluid oorverdovend
was, moesten de mensen maar slikken. Creature With The Atom Brain
is namelijk geen band om compromissen mee te sluiten en hun sound
komt pas volledig tot zijn recht in zweterige, volgepakte clubs.
Zoals gisteren dus, waardoor de band ons de postrockmalaise even
deed vergeten. Waarvoor dank!
De vier heren van 65daysofstatic waren zelf wat
verrast door hun status als headliner en hoewel er meer
voorstanders zijn, kent de band onder de indiekids ook heel wat
tegenstanders. Hun afsluitende set op deze post-rockavond zal niets
veranderen aan hun omstreden imago. Wanneer 65dos namelijk in vorm
is, is het nogal eens steengoed (zie ook hun doortocht in Brugge
van een half jaar geleden). Wat ze hier vertoonden, staat daar een
eind ver van. Het gehele optreden ging namelijk gebukt onder een
zootje van makkelijke chaos en ongecontroleerde decibels. De lucide
momenten waren op één hand op te tellen: de breakcore-intro was een
geslaagde opwarmer, ‘Await Rescue’ was deftig, ‘These Things You
Can’t Unlearn’ idem en ‘Radio Protector’ was zeker naar het einde
toe fantastisch. Het nieuwe materiaal daarentegen bleek één
ongeïnspireerde, zielloze brij waarbij we ons hoofd uit ongeloof
stonden te schudden. Als je fiets te snel gaat, zorg er dan voor
dat je wat vaart mindert want zoniet kunnen je voeten de pedalen
niet meer volgen. Het is best leuk om de vier hun theatrale
opvoering te zien geven en om drummer Rob Jones als een bezetene
zien te keer te gaan maar als het schip eerder zinkend is, wordt
ook dat snel een zielige vertoning.
Al bij al bleek deze post-rockavond eerder teleurstellend dan
bevredigend en dat lag integraal aan het feit dat de grote namen de
verwachtingen niet konden inlossen. Gelukkig waren er ook nog
kleinere acts die het zich niet konden permitteren slordig voor de
dag te komen en stevig hun streng trokken. Voor een avond die de
geloofwaardigheid van het genre goed kon doen, had dit beter
gemoeten.
The Destruction
of Small Ideas van 65daysofstatic is uit bij Monotreme en wordt
verdeeld door Munich. Lees het
interview!
Spirit van
Apse is uit bij Acuarela en wordt verdeeld door Bang! Lees het
interview!
Liars van
Liars is uit bij Mute en wordt verdeeld door PIAS.
