Annie Lennox :: Songs Of Mass Destruction

Voor ers van: tot klassedame uitgegroeide
eightiesiconen (en dan hebben we het niet over Boy George).

Na haar succesverhaal bij de Eurythmics waagde Annie Lennox zich in
1992 aan een solocarrière die haar toeliet op een rustiger tempo
tewerk te gaan: in vijftien jaar tijd hebben we van haar naast een
reünie-cd met Dave Stewart slechts vier studioplaten gekregen.
Terwijl we haar in de jaren tachtig als koningin van de synthpop
zagen, boekte ze op eigen houtje met meer ingetogen materiaal haar
grootste successen: de prachtige slow ‘Why’, de bijtgrage ballade
‘Love Song To A Vampire’, The Lovers Speak-cover ‘No More I Love
You’s’ en het vederzachte rocknummer ‘Pavement Cracks’. Dankzij
haar ijzersterke en emotioneel doorbloede stemgeluid wist ze met
deze klemtoonverschuiving zonder een al te bruuske stilistische
overgang toch een eigen identiteit op te bouwen.

Als voorloper van deze nieuwe plaat, waarvoor vaste producer Steve
Lipson zijn plaats moest afgeven aan sterrenmagneet Glen Ballard,
was ‘Dark Road’ eveneens zo’n onmiskenbare Annie Lennox-track:
bitterzoete liefdeslyriek waar ze in de rustige opbouwfase haar
stem gevoelig overheen laat smelten alvorens forser uit te halen in
een strakker middenluik. Een mooie voorbode dus, die op ‘Songs Of
Mass Destruction’ vergezeld wordt door nog enkele tracks die
ondanks hun lage versnelling toch hoge ogen weten op te
werpen.
Een sluimerend ‘Through The Glass Darkly’ neemt een loopje met de
traditie door pessimistische lyrics te combineren met een
schijnbaar obscure vreugde in de klankkleur die bijna genot in het
zwartkijken lijkt te scheppen. ‘Fingernail Moon’ mag dan wel
overkomen als een muzikaal intermezzo uit een Nora Ephron-romcom
(“There’s something unsettling under my skin, I don’t know the
reason or where to begin, caught in the circles I’ve found myself
in, but I want to reach out and touch you, my sweet sickle
moon”
) maar verbergt onder dit laagje glazuur wel een
klassevolle, tijdloze ballade.

Voor het eerst in lange tijd zijn de uptempo songs echter weer in
de meerderheid en dit met wisselend succes. Laten we beginnen met
het goede nieuws: op ‘Coloured Bedspread’ keert Lennox met glans
terug naar wavy synths die ons meteen zin doen krijgen om de
mp3-speler nog eens vol te tanken met de Eurythmics-hits. Het
staaltje soulvolle pop onder de noemer ‘Love Is Blind’ verdient
evenmin klachten. Bij ‘Sing’ moeten we echter al eens de
wenkbrauwen fronsen. Op zich is deze door gospel beïnvloede
strijdkreet tegen aids absoluut geen slechte song en wordt de
prekerige inhoud van de lyrics genoeg in balans gebracht door het
funky arrangement. Toch hadden we een minder traditioneel klinkende
samenzang verwacht door gastoptredens van zowat de meest
invloedrijke zangeressen uit alle hoeken van de muziekindustrie
(van Beth Gibbons, Isobel Campbell en KT Tunstall tot Madonna, Pink
en Joss Stone). Ook ‘Womankind’ steekt niet slecht van wal, maar
werkt zichzelf in de knoop door een rap van Nadirah X te integreren
die Lennox ongewild laat klinken als een vrouw van middelbare
leeftijd die op een goedkope wijze toch nog hip probeert over te
komen – liefste Annie, met een stem en uitstraling als de jouwe zal
je zelfs op je negentigste nog een klasbak zijn die geen nood heeft
aan street cred om een band met de jongere generatie op te bouwen!
Het echte dieptepunt wordt bereikt bij ‘Ghost In My Machine’, een
belijdenis die buiten de context van een authentieke Harlem-mis
maar als een afgezaagd zootje overkomt.

Een iconische stem als die van Annie Lennox maakt sowieso dat er op
plaat al iets minder kan fout lopen en ook op ‘Songs Of Mass
Destruction’ staat ze alweer garant voor enkele beeldige songs.
Toch heeft Glen Ballard over de gehele lijn een te veilig spel
gespeeld, waardoor een paar mindere tracks meteen vetter oplichten.
Hoewel dit nog steeds een aangename luisterervaring oplevert, kan
‘Songs Of Mass Destruction’ het niveau van voorganger ‘Bare’ toch
niet evenaren.

Official
site

‘Songs Of Mass Destruction’ is beluister- en verkrijgbaar via
iTunes en MSN Music

<object width=”425″ height=”355″><param name=”movie”
value=”http://www.youtube.com/v/qCFbKEVzlOo&rel=1″></param><param
name=”wmode” value=”transparent”></param><embed
src=”http://www.youtube.com/v/qCFbKEVzlOo&rel=1″
type=”application/x-shockwave-flash” wmode=”transparent”
width=”425″ height=”355″></embed></object>

Release:
2007
Sony BMG

verwant

aanraders

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

The Slow Show :: Subtle Love

Eigenlijk had The Slow Shows daags na verschijnen van...

Goes & Goes :: Nie Gezeverd

Bestaat er zoiets als blues uit Vlaamse klei getrokken?...

Public Service Broadcasting :: This New Noise

Geef J. Willgoose, Esq. een oubollig onderwerp en hij...

recent

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

test

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

Nicolas Barral :: Als de fado weerklinkt

De periode Salazar is een donkere bladzijde in de...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in