Waarom makkelijk als het ook moeilijk kan? Het lijkt meer en meer de lijfspreuk van Yves Leterme te worden, maar het is evengoed van toepassing op het knettergekke broer-zuscollectief The Fiery Furnaces. Want ook Widow City, hun nieuwste, vraagt een flinke portie geduld van de luisteraar.
Widow City is al de zesde langspeler in evenveel jaar van The Fiery Furnaces, nom de plume van broer Matthew en zus Eleanor Friedberger. Wie hun discografie bekijkt, zal zien dat Matthew en Eleanor (volgens persmuskieten die het kunnen weten de Eleanor uit “Eleanor, Put Your Boots Back On” van Franz Ferdinand) niet van een rechtlijnige koers beschuldigd kunnen worden. Sinds hun rammelige debuut, Gallowsbird’s Bark, maakten De Vlammende Ovens een rockoperaplaat (Blueberry Boat), brachten ze een e.p. uit die langer duurde dan de meeste full cd’s, schreven ze een conceptplaat (een conceptplaat?) over hun Griekse grootmoeder (hun grootmoeder?), Rehearsing My Choir, en deden ze aan Sissy Psychedelic Satanism op hun vorige, Bitter Tea. U ziet, The Furnaces bruisen van de doldwaze ideeën. En nu is er dus Widow City, hun eerste album op het vermaarde Thrill Jockey label (Tortoise, Giant Sand, Tom Verlaine, …).
Ondanks de ogenschijnlijk fel verschillende aanpak bij het opnemen van hun platen is de muziek van The Fiery Furnaces substantieel niet erg veel gewijzigd. Het lijkt nog steeds alsof de groep zijn songs keer op keer uit elkaar scheurt en ze dan met toevoeging van de nodige synthesizers en gitaarriffs weer aan elkaar kleeft. Multi-instrumentalist Matthew neemt zo goed als alle instrumenten (waaronder de Chamberlainorgel, een keyboard dat opgenomen loops van harpen, houtblazers, etc. genereert) voor zijn rekening, al komt drummer Robert D’Amico daar waar nodig nadrukkelijk op de voorgrond, en houdt de zoetgevooisde stem van Eleanor het geheel samen. Bovendien verdienen ze een grote pluim voor hun teksten. Niet zomaar “Ik hou van jou, en de lucht is blauw”-kattebelletjes, maar stuk voor stuk heuse verhalen, parabels zelfs.
Ook Widow City staat weer bol van de vreemde, verrassende tempowisselingen, wild in het rond stuiterende drumroffels en rammelende pianopartijen. Maar vooral van loeiharde gitaarriffs die vaak meer haarspeldbochten maken dan een onstuimige berggeit in bolletjes op L’Alpe D’Huez. En dat allemaal in één song. En liefst allemaal tegelijk. Resultaat: een Sinksenfoor. Dezelfde Sinksenfoor waarop Menomena, Deerhoof en Animal Collective hun kraam doorgaans uitstallen trouwens.
In vergelijking met het vorige werk klinkt deze plaat toch iets minder tegendraads. Het experimentele en speelse karakter is gebleven, maar Widow City is bovenal een echte rockplaat. De biets en blieps die op Bitter Tea nog welig tierden, zijn nu vervangen door helse, hoekige gitaarriffs. Bovendien klinkt Eleanors stem zo mogelijk nog melodieuzer, en lijkt de combinatie tussen haar engelenstem en het haast telepathische samenspel met broer Matthew met elke release juister en machtiger te worden. Na een tijdje blijkt de plaat behoorlijk meezingbaar, en valt er op de tonen van Widow City zelfs te dansen. Als een aap met vlooien, maar toch…
Bij het selecteren van hoogtepunten worden we opgezadeld met l’embarras du choix. De nummers vloeien vaak in elkaar over, waardoor de plaat zich eigenlijk laat beluisteren als één lange, chaotische muzikale storm. Uitschieters zijn het opmerkelijk poppy “Duplexes Of The Dead”, dat naadloos overgaat in het fenomenale “Automatic Husbands” (een muzikale pingpongmatch tussen een Tim Burton-wijsje en “Satan Is In My Ass”). “Ex Guru” heeft een van de meest catchy melodieën die The Furnaces ooit op plaat hebben gezet, en voortaan stormen wij onze vaste kroeg binnen met de kreet “I Want A Restoritave Beer”. Absoluut hoogtepunt is echter “My Egyptian Grammar”. Nog nooit klonk Eleanors stem zo verleidelijk, terwijl ze op welluidende wijze poëtische zinnen als “Your youth is lost/and doesn’t it now seem/you can’t make smoke/only steam?” voordraagt. Hemels.
Laat je niet afschrikken door de ietwat gekunstelde, kakofonische indruk die Widow City na een eerste luisterbeurt ongetwijfeld zal geven, maar ram die repeat-knop in en laat je volledig overrompelen. Verslavend plaatje.
The Fiery Furnaces speelt op vrijdag 30 november een double bill-concert met Enon in muziekcentrum Trix in Antwerpen.
