In donkere tijden helpen donkere muziekjes vaak door voor een sprankeltje licht te zorgen. A Whisper In The Noise doet dit op grandioze wijze, met een plaat die moeilijk onberoerd laat.
Herfstdepressies en hoe er mee om te gaan. ’Kwaad met kwaad bestrijden’ vertrouwde een enigszins verlopen figuur ons onlangs toe en hoewel we betere raadgevers kennen om de problemen des levens het hoofd te bieden, lijkt het advies van die man nog zo gek niet. Vrolijke deuntjes brengen immers geen soelaas en komen even pesterig aan als de harde regendruppels die op het wegblekende zomerbruin van een verkilde huid landen.
Met hun, naar eigen zeggen, orkestrale garagerock weet A Whisper In The Noise de somberte die bij het vallen van de bladeren komt kijken prima muzikaal te vatten en dit nu al drie platen lang. De band wordt wel eens vergeleken met Arcade Fire en als dat niet het geval is, kleeft doorgaans het etiket postrock op het gezelschap, twee vergelijkingen die eigenlijk nogal kortzichtig zijn. Ja, er zijn orkestrale en bombastische elementen die de groep gemeen heeft met Arcade Fire (zie "You, The Orphan") en de bezwerende elementen van postrock zijn evenzeer aanwezig, maar stellen dat Dry Land meteen warm onthaald zal worden door Mogwai-adepten is een gok die wij niet dadelijk durven maken.
"Beauty’s Grace" roept dezelfde sfeer op als de eerste nummers van Mr. Beast, maar moet het zonder de grimmige gitaaruithalen stellen: A Whisper In The Noise trekt veeleer de subtiele kaart en dat maakt dat deze derde langspeler een absoluut verslavend effect heeft. De zachte pianoklanken van opener "As We Were" moeten maar weerklinken en we worden overvallen door een knus gevoel dat alleen zijn gelijke kent in het neervlijen in een zacht bed na het leveren van bovenmenselijke inspanningen.
Zo zacht als de plaat begint, zo bijna onhoorbaar eindigt ze ook: met een bloedstollende cover van Daniel Johnstons "True Love Will Find You In The End". Enig onbehagen is niet vreemd na het invallen van de stilte, maar stoort ook niet, het zou immers vreemd zijn om na zo’n overweldigende plaat onmiddellijk het leven te hervatten alsof er niets aan de hand is. Dat maakt van Dry Land geen vlot verteerbaar album, maar ’vlot verteerbaar zijn’ is nog steeds geen voorwaarde voor het afleveren van een sterke plaat.
Een goede producer hebben is dat wel en het feit dat Steve Albini deze plaat opnam, maakt Dry Land des te intrigerend. De voormalige Big Black-frontman is niet iemand die meteen in je opkomt als het om verstilde meesterwerkjes gaat, maar het blijkt absoluut te kunnen en smaakt bovendien naar meer. Dry Land is namelijk A Whisper In The Noise’ bijdrage tot de grote soundtrack van het leven, hoofdstuk ’Donkere tijden’. Geen opgewekte plaat, maar als muzikaal equivalent van een uithuilschouder een juweeltje dat te koesteren valt.
