86 min.
/ 2007 / VS
Wil iedereen eens dringend wat meer naar de films van de
geweldige Clive Owen gaan? De man zit namelijk nog altijd te
wachten op zijn supersterpasje, ondanks het feit dat hij zelden
minder dan the coolest motherfucker in town mag uithangen.
Oké, behalve in ‘King
Arthur’ dan. De beste James Bond die nooit James Bond zal
spelen heeft genoeg charisma om een dozijn actiefilms tegelijk te
dragen en mag in het equivalent daarvan, ‘Shoot ‘Em Up’, alweer
zijn stoïcijns koele smoelwerk bovenhalen. ‘Shoot ‘Em Up’ is een
actiefilmpastiche die er zo ongelooflijk ver over gaat dat hij er
vanonder weer uitkomt. Zo onnozel als het groot is, maar bij de in
slow motion fladderende duiven van John Woo, wat een zalig
knalfestijn. Had ik deze film als puber gezien, hij zou niet minder
dan zes bollekes gekregen hebben. Yup, zo cool is het.
Clive Owen laat zich met een vette knipoog typecasten als Mr.
Smith, een mysterieuze man die in een verlaten straatje op een
bankje aan een wortel zit te knagen (yup, een wortel).
Opeens passeert er een hoogzwangere vrouw, achternagezeten door een
stoute meneer met een pistool. Een gemompelde vloek later en Mr.
Smith raakt verwikkeld in een shitstorm waar hij niks mee
te maken heeft. Hij redt de vrouw (enfin, even toch) en na de
bloederige bevalling, ontfermt hij zich over de baby. Met de hulp
van een kinky hoertje (Monica Belluci in de rol waar haar lichaam
voor werd gekneed) probeert Mr. Smith de baby in leven te houden
tussen de kogelregens. Geen makkie, want de huurmoordenaars die
achter zijn gat zitten worden geleid door Mr. Herz (een
schitterende Paul Giamatti), een koelbloedige hitman die
graag limericks en cynische moppen uit zijn botten slaat. Met de
baby onder één arm en een volautomatisch machinegeweer onder de
andere, gaat Mr. Smith de strijd aan tegen Herz en zijn trawanten.
Het belooft heftig te worden, of zoals Smith het zo kurkdroog weet
te verwoorden:‘I’m a British nanny, and I’m
dangerous’.
‘Shoot ‘Em Up’ is eigenlijk niet geregisseerd door een
filmmaker, maar door een knettergekke filmfreak van de ergste soort
(categorie Tarantino en Rodriguez). Michael Davis, vòòr deze
onhoudbare bullet train gespecialiseerd in
straight-to-dvd-rommel (hoewel ‘Monster Man’ al een kliekje fans
had), heeft zijn voorliefde voor alles dat luidruchtig knalt en
ontploft gekanaliseerd in een knoert van een actiefilm en doet er
nog een fameuze schep bovenop om er toch zeker van te zijn dat het
opvalt. Missie geslaagd. Van het eerste, naar Leone knipogende
openingsshot over het viscerale Peckinpah-geweld tot de iconische
shootouts waar John Woo onmiddellijk van zou klaarkomen: ‘Shoot ‘Em
Up’ is een smorgasbord van absurde actietaferelen die vaak zo cool
en zo inventief zijn dat je minstens één keer per minuut omhoog wil
springen en ‘holy shit, dit is fucking awesome’
wil uitschreeuwen. Bij deze, mijn excuses aan de mensen in de zaal
voor mijn taalgebruik.
Ondanks de budgettaire beperkingen ziet ‘Shoot ‘Em Up’ er
opvallend goed uit. De koude, blauwe look past perfect bij het
hard boiled-sfeertje waar de twee bittere hoofdrolspelers
hun ding in kunnen doen en de actie is hip en flashy, maar nooit
slordig of onoverzichtelijk. De film heeft absoluut niks meer te
bieden dan zijn actie (en een ironische anti-wapenboodschap
natuurlijk), maar wees gerust, die actie is lichtjes fantastisch.
Wat dacht u van een shootout tijdens een stomende seksscène tussen
Clive Owen en Monica Bellucci (die trouwens geen scheet Engels
kan). En dan bedoel ik echt ’tijdens’ de daad; orgasme, kreetjes en
trillende borsten inbegrepen. Waarvoor dank, Michael Davis. Maar
het zou zonde zijn moest ik hier elke shootout tot in de kleinste
details beschrijven. Het is gewoon veel leuker om zelf te zien wat
Clive doet met zijn wortels, voedselbonnen en veel touwtjes in een
opslagruimte vol wapens. Ze zijn gewoon te hip voor woorden en
getuigen van een eindeloze creativiteit en zelfrelativering van de
regisseur. Enkel de overtreffende shoutout tijdens een
parachutevlucht ziet er iets te kig uit om volledig te werken.
Op dat moment was het enthousiasme even niet voldoende en kon Davis
gerust een miljoentje of vijf extra gebruiken.
Davis heeft dus vooral een prent in elkaar geflanst voor de fans
van het betere onnozele actiewerk die de laatste jaren iets te veel
op hun honger hebben moeten zitten Wanneer heeft John Woo, ooit dé
maestro van de virtuoze geweldballetten nog eens iets degelijks
afgeleverd? Davis vult dat frustrerende gat met genoeg visuele
flair om de Woo-man stilletjes te laten afdruipen met een vervroegd
brugpensioen. ‘Shoot ‘Em Up’ kan trouwens perfect aansluiten bij
het verwante ‘Crank’ van eerder dit
jaar, nog zo’n postmoderne adrenalineopstoot die de gretige
actiejunks gaf wat de gevestigde waarden al jaren niet meer kunnen
presteren.
Toch heeft ‘Shoot ‘Em Up’ een streep voor op de film waarin
Jason Statham een vluggertje pleegt met Amy Smart om in leven te
blijven (jaja, die scènes blijven hangen). Statham is goed, maar
Clive Owen is beter. En met Giamatti als grijnzende en
witzenspuiende hyena erbij is het kot al helemaal te klein.
Verrukkelijk om de twee acteurs bezig te zien, die zich
ongetwijfeld gigantisch hebben geamuseerd met dit pretentieloze
B-filmpje. Openlijke verwijzingen naar cartoongeweld dat over de
top gaat (Clive is Bugs Bunny, Paul is Elmer Fudd), memorabele
oneliners (‘Guns don’t kill people! But they sure help’)
en sappige woordspelingen, ze brengen het perfect en altijd met de
tong tegen de binnenkaak geduwd, zonder te overdrijven met hun
zelfbewuste toontje. De scène waarin Clive aan de baby uitlegt hoe
zijn pistool werkt is trouwens nu al één van de schattigste
filmmomenten van het jaar.
‘Shoot’Em Up’ is geweldige pulp en zal ongetwijfeld uitgroeien
tot een cultfavoriet bij de liefhebbers van dit soort nonsens.
Tuurlijk is het één grote grap en treden er na een zekere tijd wat
‘herhalingsproblemen’ op, maar wat een leading man, wat
een heerlijke slechterik en oh my God, wat een briljante
shootouts. Fuck me sideways, wat een retecoole
actiefilm.
