Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Elke ster die ooit schitterde aan het firmament dooft uit, en laat een zwak schijnsel na als een laatste herinnering aan wat ooit was. Een enkele nostalgicus tuurt eenzaam door zijn telescoop in de hoop een laatste glimp op te vangen.
Rond de eeuwwisseling was het electrolabel Morr het van het, een van de grootste sterren aan het indiefirmament. Een plaat op dat label werd blindelings gekocht en beschouwd als essentieel in elke zichzelf respecterende platencollectie. Maar met de jaren verstarde het label steeds meer en kwamen er kapers op de kust wiens releases spannender en relevanter waren. Vorig jaar verkocht de Morr-labelnight tijdens het Domino-festival weliswaar nog uit maar de locatie was de bescheiden Club en niet de Box of zaal. Bovendien liet (jm) weten dat er geen uitschieters waren die avond. Morr had nog steeds talent in huis maar er vielen geen ontdekkingen te rapen.
{image}Een paar jaar geleden werden de Archer-broertjes en hun groep The Notwist nog binnengehaald als de grote indietronica/glitchpop-helden die met Neon Golden niet alleen een kleine mijlpaal geschreven hadden, maar onrechtstreeks (de band was getekend door Domino) ook aan de wieg stonden van het Morr-label. De groep verkocht toen moeiteloos de AB uit maar wist dit jaar tijdens het Dour-festival geen set lang meer te boeien.
Verbazingwekkend is het dus niet dat het Duitse Tied + Tickled Trio, van diezelfde broertjes en op het Morr-label, voor nog geen uitverkochte AB Club zijn laatste album, Aelita, mag voorstellen. Aelita en bij uitbreiding Tied + Tickled Trio tapt nochtans uit andere vaatjes dan The Notwist. Op de oudere albums overheerste een mix van electro en (hedendaagse) jazz terwijl het laatste album de dubinvloeden niet verbergen wil en het glockenspiel/klokkenspel een prominente rol geeft binnen de verschillende songs.
Live overheerst dat klokkenspel veel minder en kiest de groep resoluut voor een harder, dubbier geluid waarbij vooral de twee drums het geheel een pompend en tranceachtig gevoel meegeven. De mix van dub, krautrock en electro werkt schitterend in de intieme AB Club, zodat het haast niet opvalt dat er niet enkele sexy Jamaicanen staan maar wel een paar bleke Duitsers die kampen met ouderdomsverschijnselen zoals beginnende buikjes en wijkende haarlijnen.
De groep zelf lijkt perfect te snappen dat de sfeer zo min mogelijk doorbroken moet worden. Op een kige maar goedbedoelde introductie in het Frans na (een mens zou denken dat door onze hele politieke vaudeville ondertussen iedereen wel zou weten dat men in België drietalig is), doet de groep er het zwijgen toe en laat de nummers in elkaar overvloeien. Het spelplezier op het podium werkt bovendien zo aanstekelijk dat het publiek zelfs tot schuchtere danspasjes en meewiegende heupen wordt verleid.
Na een slordig anderhalf uur (bissen inbegrepen) houdt de groep het voor bekeken, de zaal is slechts voor de ruime helft gevuld. Het tijdperk van Morr is duidelijk ten einde en alleen de echte fans blijken nog over te schieten. Heeft de rest iets gemist? Niet echt, want Tied + Tickled Trio is geen noodzakelijke band die men gezien moet hebben. Maar wie van dub, krautrock en electro houdt, kan met deze groep zijn hart meer dan ophalen.
