Debuteren of niet debuteren, dat is de vraag. Deze eerste van Miracle Fortress brengt je in hogere sferen en legt, voor de niet-ingewijden, de weg open naar een rits andere projecten die evenzeer de moeite waard zijn.
Een debuutplaat heeft als groot voordeel dat je de wereld als een onbeschreven blad voor het voetlicht kan treden. Zo’n situatie dient zich, logischerwijze, slechts eenmaal aan en dat is misschien, hoe jammer ook, te weinig. Toch zijn er enkele trucjes om dat probleem te omzeilen. Wie immers zal bij het in de platenwinkel nieuwsgierig bekijken van het mooie hoesje van Five Roses vermoeden dat dit niet de geestesvrucht is van enkele poëtisch ingestelde dromerige literatuurstudentes, maar het nieuwste project van Graham Van Pelt, Canadees van geboorte en multi-instrumentalist van vak. De man heeft reeds zijn stempel gedrukt op Think About Life en Hidden In Buildings en komt nu met zijn derde, en misschien wel mooiste, project op de proppen.
Five Roses is namelijk een plaat zo kleurrijk als zijn hoes. Zo dient de instrumentale opener "Whirrs" zich aan als de gedroomde begeleidingsmuziek bij het nemen van een rozenbad en krijgen we met "Have You Seen In Your Dreams" een kruising tussen de sfeer van The Beach Boys en de levensvreugde van The Flaming Lips, waarbij van de laatste groep meermaals muzikale echo’s opduiken op Five Roses.
Op het eerste gehoor levert dat een tamelijk luchtig album op, maar bij momenten gaat Miracle Fortress dieper en lijkt Five Roses een berustend coming of age-gevoel over zich te hebben, bijvoorbeeld in "Beach Baby", een zweverig nummer waarin beschreven wordt hoe de eigen jeugd vervliegt met de komst van een baby, maar evengoed in de als song vermomde liefdesverklaring "Hold Your Secrets To Your Heart". Dat Five Roses hierdoor bij momenten een nogal hoog poëziealbumgehalte heeft, stoort wonderwel niet. Daarvoor is het prozac-effect te groot. Al is dat maar een kant van de medaille: in "Fortune" krijgen we de scherpere kantjes van Miracle Fortress te horen, al blijft ook hier de toon zeer mild en, met het risico om voor melig door te gaan, absoluut lieflijk.
Want bovenal is de eersteling van Miracle Fortress een zeer warme plaat, waarop geen noot te veel gespeeld wordt en elke klank, hoe rustig of futiel ook, mee het aanschijn van het album bepaalt. Zo zouden we het instrumentale titelnummer uren aan een stuk kunnen draaien, alleen al omwille van de sfeer die het oproept. Denk aan oude films met enigszins overbelichte zomerbeelden, aan de eerste kus die u ooit kreeg, aan om het even wat, als het maar mooie beelden zijn, want daarvoor lijkt de muziek van Five Roses speciaal gemaakt.
Als eerste langspeler na de e.p. Watery Grave komt Van Pelt met Five Roses zeer goed weg. Het dromerige aspect van de plaat lijkt soms hand in hand te gaan met luchtigheid, maar zelfs wanneer dat, zoals in "Maybe Latelly" een bevreemdend klankpatroon als resultaat heeft, blijft het voor de luisteraar een plezier om te ondergaan, al was het maar omdat er ook zoiets als ochtendmuziek nodig is in het leven.
