Over zijn dansmoves raakt men in Kiewit nog steeds niet uitgepraat. Wie zich tijdens de afgelopen Pukkelpopeditie op donderdagavond in de chateau waagde, was getuige van een no-nonsense performance van Britse snit. Jack Peñate maakte de aanwezigen nieuwsgierig naar zijn nog uit te komen album, waarop — zo blijkt nu — alles nogal losjes uit de pols klinkt.
Pretentieus komt niet in het woordenboek van Jack Peñate voor, hij wil vooral niet te moeilijk doen en gewoonweg fijne liedjes schrijven. Peñate is een doodgewone, geheel en al selfmade, jongen uit Zuid-Londen. Met de gitaar in de hand struinde hij open microfoonavonden af, waar hij vaak pas na vurige smeekbedes mocht optreden, zo luidt het verhaal.
Peñate kreeg de wind pas goed in de zeilen toen NME zijn eerste single oppikte. "Second Minute Or Hour" werd in een beperkte vinyloplage van duizend stuks uitgebracht, die in een zucht de deur uitgevlogen en waar nu hoge bedragen op eBay voor rondwaren. Opvolger "Spit At Stars" was de eerste single die bij XL uitkwam, hetzelfde label dat nu ook Matinee loslaat.
"Spit At Stars" blijkt een dwarsdoorsnede van waar Peñate voor staat: puntige punkrock met beperkte middelen en zo kaal als mogelijk uitgevoerd met gitaar, bas, drums en af en toe wat toetsen. Meer is ook niet nodig voor Peñate om tussen de karrenvracht aan nieuwe Britse bands op te vallen.
Matinee is een gevarieerd en vooral eerlijk album. Een prachtige ballad als "My Yvonne" wordt afgewisseld met punkrock waarbij de song altijd voorop staat. Meestal alleen een snelle ritmegitaar (zoals we die kennen van The Clash of The Pogues), bas en drums en vooral een goed liedje: geen solo’s, geen technische snufjes, geen overstuurde gitaren en vooral geen elektronica. Peñate houdt het puur en simpel maar kan daarmee toch gevarieerd en verrassend uit de hoek te komen.
Het merendeel van Matinee bestaat uit midtempo songs, die soms doen denken aan The Jam, maar dan iets minder punk. Het zou te kort door de bocht zijn om Jack Peñate af te doen als weer de volgende in de rij britpopbands, daarvoor is zijn geluid te eigen en te divers, maar het moet gezegd dat hij op plaat minder urgent klinkt dan vorige maand in de chateau van Pukkelpop. Af en toe is Peñate iets te lauwtjes en een nummer als "Got My Favourite" of single "Spit At Stars" klonk een stuk vlammender op het podium.
Slotstuk "When We Die" is indrukwekkend in al zijn eenvoud en geeft nog maar eens aan dat Peñate uit verschillende vaatjes kan tappen. "When We Die" is verstild en breekbaar, net als "My Yvonne" en "We Will Be Here", "Spit At Stars" en "Second Minute Or Hour" zijn dan weer eerder sprankelend en opzwepend. Jack Peñate kan wel eens een allemansvriend worden, de precieze koers voor de toekomst laat hij nog open. Met Matinee bewijst hij in ieder geval dat hij het métier van songsmid verstaat en liedjes puntig en pakkend kan uitvoeren zonder enige kunstgrepen. Doe maar gewoon dan doe je gek genoeg, lijkt het credo, op zijn danspasjes na dan.
Op 7 november maakt Jack Peñate zijn opwachting in de AB in Brussel, voor zijn eerste clubshow op Belgische bodem.
