Hij is er verrassend snel, de nieuwe Foo Fighters. Het is een ambitieuze smeltkroes van grote emoties geworden die grotendeels doel treft, maar hier en daar ook ietwat naast de pot pist. Meteen is dit onmiskenbaar ook een nieuw hoofdstuk voor Grohl en kompanen. Echoes is immers het eerste reguliere album waarop Grohl naast ziedend rocken ook andere stijlen uitprobeert.
De plaattitel is een gedrocht. Vier mammoeten van woorden die erg duidelijk maken waar het Foo Fighters tegenwoordig om te doen is. Puurheid, schoonheid, het grote gebaar: Grohl lijkt wel in een staat van genade te verkeren, een trip waarin wat vroeger klein mocht zijn overweldigend is en waarin turbulente vliegtuigritten en andere boeren en scheten voorgoed verleden tijd lijken. Helemaal verrassend is deze ‘wending’ echter niet, hitalbum One By One en dubbelaar In Your Honor lieten immers al blijken dat Foo Fighters conform zijn stadionproporties naar een breder, weidser, meer geproducet geluid was geëvolueerd. Met de remastering van The Color And The Shape werd deze muzikale vordering andermaal bevestigd.
In Your Honor liet de luisteraar met twee aparte platen nog de keuze tussen hard en zacht, op Echoes worden beide kanten nu samengebald. Het klassieke rockgeluid blijft evenwel voor het grootste deel primeren, en dus staan er een rist gloednieuwe rockers op deze plaat. Toch staar je je als luisteraar en fan van het eerste uur in eerste instantie wel blind op elke noot die niet naar die oude glorie neigt, en dan spreken we toch over ongeveer een vierde van de plaat.
Echoes moet echter als geheel kunnen groeien. Wordt de plaat bij de eerste beluisteringen halvelings teniet gedaan door opvallende uitstapjes als het volstrekt overbodige Devendra-gepingel van ”Ballad Of The Beaconsfield Miners” of door het wat te groots opgevatte “Home” — nummers die onnodig blijven klinken, maar waar je je mee verzoent — dan groeien op het eerste gehoor matige nummers als “Cheer Up, Boys” en “But, Honestly” na een tijd wel. Heel wat draaibeurten leren namelijk dat er op deze aanvankelijk vrij inconsistent lijkende plaat toch opnieuw een aantal ongeslepen diamanten staan, waarvan de ene zich al wat sneller laat kennen dan de andere.
Prijsbeesten zonder weerga zijn het grootse “Let It Die”, rechttoe rechtaan en toch subtiel, en “Erase/ Replace”, dat met zijn innig mooie bruggetje nóg beter uitgebalanceerd is. Dit zijn kopstoten die laten horen dat Foo Fighters na ruim 12 jaar nog niet aan zijn muzikale top zit en met elke plaat nog groeit in het métier van het schuimbekkend rocken. “Long Road To Ruin” haalt niet dat niveau, maar ontpopt zich toch tot een oerdegelijke Foos-song, zonder meer, en het is enkel het ongewoon matige “Summer’s End” dat wat betreft het klassieke geluid enkele vraagtekens doet rijzen.
Op het akoestische luik van In Your Honor pakte Foo Fighters twee jaar geleden al achteloos uit met tien nummers die veelal van een verbluffende schoonheid waren en op Echoes wordt die nieuwe ontplooiing dunnetjes overgedaan. “Stranger Things Have Happened”, “Statues” en afsluiter “Home” laten de nieuwe dimensie van Foo Fighters horen, een die woorden als ‘emotie’, ‘passie’ en ‘eerlijkheid’ in grote drukletters opgestempeld krijgt. “Statues”, het mooiste liedje van de plaat, beschikt over een heerlijk zoet refrein waarin Grohl heel intiem staat te croonen, “Stranger Things Have Happened” is een ietwat langdradige poging tot grote emoties en in “Home” gaat Grohl er, naar onze bescheiden mening, toch een klein beetje over. ’t Is dat hij die piano zelf bespeelt, zoniet zou zijn street credibility behoorlijk onder nul zijn gezakt (een wetenschap die hem in deze fase van zijn leven gelukkig ijskoud zal laten).
Finaal moeten we vaststellen dat Echoes, ondanks wat groeipijnen, nog wel eens een godsgeschenk voor Foo Fighters zou kunnen zijn. Wat eerst onsamenhangend en pretentieus grotesk klinkt, blijkt na enkele luisterbeurten immers onder het vel te kruipen om daar nieuwsgierigheid op te wekken en verlangens naar meer op te roepen. Het is wennen aan dit eerste echte wapenfeit van een gereïncarneerd Foo Fighters, maar op termijn zal blijken dat het viertal zich met z’n verruimde muzikale spectrum van een welkome muzikale impuls heeft bediend. Want voor het eerst willen wij waarlijk ons polleke niet in het vuur steken voor hoe de volgende Foo Fighters zal klinken.
