Met de veertig in zicht lijkt Ben Harper stilaan te beseffen dat het leven niet stilstaat en dat het tijd wordt om dat persoonlijke to do lijstje af te werken. “Life is much too short to sit and wonder / Who’s gonna make the next move / And will it slowly pull you under / When you’ve got always something to prove?” De openingsstrofe van de afsluitende song vat deze plaat perfect samen.
Ben Harpers vorige plaat, Both Sides Of The Gun is nog geen jaar uit, maar die moet alweer plaats maken voor Lifeline. Met vijf albums in evenveel jaar tijd haalt de man een hoge frequentie. Wie negen maand aan één stuk een bende Innocent Criminals (zijn band) op de onderlip heeft wonen, zou zichzelf naar een desolaat stukje eiland verwensen, denk je dan. Niet Ben Harper. Hij liet de tourbuschauffeur halt houden in Parijs, om er nog snel even een plaat op te nemen: slechts één week later ging het dan definitief richting thuis.
Lifeline is de plaat die Harper altijd al wilde maken. Het registreren van een machine die na negen maanden perfect gerodeerd én nog steeds gemotiveerd is. Het materiaal was al klaar: de talloze saaie soundchecks tijdens de vele shows van de afgelopen maanden werden opgevuld met jamsessies en het inoefenen van al eerder geschreven songs, in plaats van nummers te spelen die ze toch al van voor naar achter kenden. Alles werd toevertrouwd aan een ouderwetse zestien sporenrecorder, geen overbodige franjes, alleen een eerlijk geluid gesspeeld door topmuzikanten. Ook deze keer wordt er tussen soul, gospel en blues gezwommen. De stijl is dus niet nieuw, maar wel verfijnd. Harper preekt minder en zingt meer.
Ergens klinkt dit hele proces logisch, maar toch doet de totstandkoming van dit album enkele vragen rijzen. Hoe fit is een band nog die tienduizenden kilometers achter zich liggen heeft? En kan een plaat in die mate samenhangend en van een constant niveau zijn, als ze in zulke uiteenlopende omstandigheden samengeharkt is? Misschien niet, maar hoe langer we erover nadenken hoe meer we beseffen dat die vragen niet helemaal relevant zijn.
Lifeline is een plaat die Ben Harper in de kleren zat en al langer vroeg om er uit gewassen te worden. Hij heeft deze plaat niet voor ons, de luisteraars, gemaakt, maar voor zichzelf. Het is het verhaal van een missie, eentje met vele haltes. Het is niet de meest opportunistische route, maar it hits the spot bij momenten. Harpers vingers staan nog steeds in penhoudersgreep, want wie er zinnen uitperst als “Like a half empty balloon after a party in the corner, don’t let them take the fight outta you” (uit “Fight Outta You”) heeft zijn inenting tegen writersblocks al gehad dit jaar.
Het is opmerkelijk hoe harmonieus de klanken zich als een huislijke kat tegen ons trommelvlies aanwrijven, terwijl een orgel er lekker bij spint. Het duurt echter tot “Fool For A Lonesome Train”, een schitterend melancholische countryboemel, en het wanhopige soulvuur van “Needed You Tonight” voor we echt geneigd zijn het beestje over de kop te aaien. Wanneer dan tijdens “Say You Will” een op een bepaald moment haast rappende Harper wordt bijgestaan door krolse achtergrondkoortjes, reserveren wij die krabpaal het liefst even voor onszelf.
Toch moet het beste dan nog komen. Een beetje verloren onder tracknummer zeven staat de pianoballade “Younger Than Today”. Hoewel de man in het heden leeft — blink and you miss a beat — wordt in dit nummer net alles overpeinsd wat voor vandaag kwam. Melancholie tot kunst verheven. Het hoogtepunt is echter het schitterend instrumentale (enkel akoestische gitaar) “Paris Sunrise #7”. Het is gebaseerd op de Parijse zonsopgangen die Harper iedere ochtend zag, toen de band ophield met opnemen. Het is eigenlijk een langgerekte geïmproviseerde intro die samen met “Lifeline” in één take is opgenomen. Het bewijst nogmaals de klasse van Ben Harper: een zeldzaamheid in het muzikale rijk der ProTools.
