Voormalig Pixies-frontman Black Francis gooit zijn Joost-mag-weten hoeveelste soloplaat in de groep. Ondanks het verdriet om het verlies van Pixies is vreugde meer dan gepast: Bluefinger is de sterkste plaat die de man tot nu toe solo afleverde.
Lang geleden, in de periode dat een zekere Madonna zingt over hoe het is om seksualiteit te beleven zonder ervaring ter zake, noemt ene Charles Thompson IV uit Boston zichzelf Black Francis, en samen met zijn bandje slaat hij de wereld met verstomming met Come On Pilgrim, een plaat die barst van de woede, melodie, liefde en, bovenal, krankzinnig goed klinkende rockmuziek. De wereld maakt kennis met Pixies en niets zal ooit nog hetzelfde zijn.
In 1993 is het sprookje echter over. De spanningen binnen de groep hebben een ondraaglijk punt bereikt en Black Francis zendt zijn medebandleden een fax met de boodschap dat het afgelopen is met Pixies. Black Francis zelf vervelt tot Frank Black en begint met wisselend succes aan een solocarrière. Terwijl platen als Teenager Of The Year nog best te pruimen zijn, lijkt met het vervliegen van de tijd ’s mans inspiratie eveneens te verdampen en neemt de interesse in Blacks soloplaten omgekeerd evenredig af met de roep om een Pixies-reünie. Een roep die overigens altijd met een krachtig ‘neen!’ beantwoord wordt, een beetje zoals Morrissey tegen een hereniging van The Smiths aankijkt, zeg maar.
Maar een mens moet nooit wanhopen: tien jaar na het opdoeken van Pixies roept Black de band opnieuw bij elkaar. Enkele lucratieve tournees voor een extatisch publiek volgen, en er wordt zowaar zelfs een nieuwe studioplaat aangekondigd. Na het afronden van de laatste tournee wordt het echter opnieuw oorverdovend stil rond de groep, en laat de documentaire film loudQUIETloud het ergste uitschijnen. Tot Black Francis in interviews ter promotie van Bluefinger alle twijfel wegneemt: de interne strubbelingen zijn te groot en de band is opgedoekt. Voorgoed.
Maar met of zonder Pixies, Bluefinger klinkt heel hard als de plaat die de groep nooit gemaakt heeft. Black Francis giet zijn recent opgedoken obsessie voor Herman Brood in een plaat die knalt, rockt en rammelt in de beste Pixies-traditie. Zelfs wanneer de man Brood covert in “You Can’t Break A Heart And Have It” klinkt Boston’s finest door. Achtergrondzangeres Violet Clark klinkt als Kim Deal en, hoe je het ook draait of keert, het hele album ademt Pixies uit. Francis schreeuwt als vanouds de ziel uit zijn lijf tijdens “Treshold Apprehension” en bedient zich zonder moeite en met geslaagd resultaat van het beproefde, melodische luid-stil-luid-mechanisme in opener “Captain Pasty”. Ook de aloude, bizarre seksuele ingrediënten zijn aanwezig in het kinky “Lolita”.
Bluefinger is veruit de beste soloplaat die Frank Black/Black Francis de voorbije tien jaar heeft uitgebracht: dit is een plaat om dagenlang zonder onderbreking te spelen en zonder enige vorm van schroom mee te schreeuwen. En net die klasse stemt tot droefenis en roept vergeefse vragen op. Zoals: wat als Francis en Kim Deal niet zo’n stijfkoppen zouden zijn en elkaar wat vaker een complimentje hadden toegeworpen? Zouden Pixies dan niet voor volle zalen gestaan hebben met een succesvolle nieuwe plaat onder de arm? Wat moet zijn, moet zijn, maar het is jammer dat Black Francis zichzelf nu veroordeeld heeft tot een bestaan als kleine garnaal en de daarmee vaak samengaande middelmatigheid. Want hoe dan ook is het geheel altijd beter dan de som der delen.
