Het is me toch wat met die Adam Sandler. Elke keer dat De Man
Met Het Hoofd Als Een Ei een nieuwe komedie uitbrengt, kruip ik als
een kwezel onder de zetel, om er na een half uur weer vanonder te
piepen omdat het eigenlijk wel meevalt. ‘The Wedding Singer’ en
’50 First Dates’
waren plezante romcoms, ‘Click’ was een
opvallend ingetogen gebeurtenis voor Sandler z’n doen en ‘Little
Nicky’…nou, ‘Little Nicky’ was gewoon pokkeslecht. Voor z’n
nieuwste kruipt de komiek op de door ‘Brokeback Mountain’ nog
eens op gang getrokken gay bandwagon. Sandler en z’n
kornuiten doen een poging om een lans te breken voor de
homogemeenschap, maar raken niet verder dan goedkope stereotypen en
afgezaagde bruinwerkerslollen. It’s ok to be gay, maar
zorg dan wel dat die gays huppelnichten zijn die op Wham!, de Pet
Shop Boys en Chaka Khan staan te dansen.
Chuck (Adam Sandler) en Larry (Kevin James, bekend van de sitcom
‘The King of Queens’) zijn stoere, heteroseksuele brandweermannen
uit Brooklyn, New York. Chuck is een vlotte playboy (zeg maar
manhoer), Larry is een brave weduwenaar met twee kinderen. Omdat
hij na de dood van z’n vrouw zijn verzekering niet heeft laten
overdragen naar z’n nageslacht, vreest Larry voor hun toekomst. Een
probleem dat enkel opgelost kan worden als Larry een nieuwe
levenspartner vindt (voelt u hem al komen?). Chuck trekt in bij
Larry als zijn ‘vaste vriend’ en samen proberen ze de schijn van
hun neprelatie hoog te houden om het plan te doen slagen. Niet
eenvoudig, met een gladde controleur (wezel Steve Buscemi) en een
bloedhete advocate (Jessica Biel showt haar lichaam, en
het is de moeite) in de buurt. Maar hoever zullen de mannen
effectief gaan om te bewijzen dat ze wel degelijk queer as
folk zijn? Hier met die vaseline!
Een vroege ‘Backdraft’-achtige scène waarin Adam Sandler ‘hey,
heb je deze inferno gestart door je scheet in brand te steken?’
vraagt aan een moddervette kerel, verbreekt vrij snel de illusie
dat ‘I Now Pronounce You Chuck and Larry’ fijnzinnig vertier zal
worden. Dit wordt geen farce à la ‘Some Like It Hot’, waar
de dubbelzinnige dialogen en de tempoversnellende slapstick elkaar
in ijltempo opvolgen, maar een typisch Sandlervehikel waarin elk
sprankeltje charme overschaduwd wordt door infantiele zever. En dan
heb ik het niet over het soort zever dat een pipo als Will Ferell
met een zweem van ironie en zelfspot verkoopt, maar de
rechttoe-rechtaan ‘lach met onze platte humor of we halen Jacques
Vermeire en zijn smoelwerk erbij’-zever.
Ik zou niet durven om Adam Sandler van hypocrisie te
beschuldigen, maar het valt moeilijk te ontkennen dat ‘I Now
Pronounce You Chuck and Larry’ (met zo’n titel zal deze recensie
iets sneller gevuld raken dan gewoonlijk, bonus) van twee
walletjes probeert te eten. Enerzijds worden de stereotypen lustig
in het rond gestrooid (huiver bij Rob Schneider als Aziaat met een
flied lice-accent), maar anderzijds loopt deze prent
ontzettend braafjes op het politiek correctie pad van
verdraagzaamheid voor alles en iedereen, ook voor de stiekeme
homo’s. Tijdens het eerste uur zijn de homofobe stuiptrekjes (de
postbode is een vieze holboorder, ieeek!) nauwelijks bij te houden,
maar eens de mannen beseffen waar ze mee bezig zijn, veranderen de
goedkope mopjes in een welkom maar oppervlakkig statement
voor de homogemeenschap. Dat is een klein beetje gedurfd, maar de
bekrompen toon van de eerste helft verraadt ook een cynische en
berekende houding tegenover het onderwerp. Ze menen het niet echt,
ze draaien gewoon hun gat in de richting van de publieke opinie. De
politiek correcte visie gaat trouwens nog een stapje verder door de
onsubtiele bewierroking van de brandweerhelden die toch in zulke
grote aantallen moedig tenonder zijn gegaan op die bewuste
septemberochtend van een paar jaar geleden. Adam Sandler wou zijn
trouwe fanbase niet voor het hoofd stoten met een
licht-controversiële invalshoek (voor een commerciële komedie dan
toch) en neemt dan maar continu gas terug door er nog een hoop
conventionele en voorspelbare elementen (Jessica Biel als love
interest, geeuw) aan toe te voegen.
Nu zou dat allemaal niet zo opvallen, mocht ‘I Now Pronounce You
Chuck and Larry’ ook maar een beetje grappiger geweest zijn. Lachen
met verwijfde homo’s kan dolletjes zijn (hallo ‘La Cage aux
Folles’), net zoals het hekelen van de homohaters genoeg potentieel
biedt om wat satire te injecteren. Maar helaas, veel verder dan een
telefoon opnemen met de begroeting ‘hello, balls and weeners
here’ en een mep op de arrogante smoel van zo’n hater raken
Sandler en co. niet. Neem nu de scène tussen Sandler en Jessica
Biel. Zij is ervan overtuigd dat hij een homo is en stript tot op
het ondergoed om vervolgens zijn handen op haar ballonnen te leggen
(dat doen vrouwen nu eenmaal bij homo’s). Zo’n confrontatie hadden
ze verbaal kunnen uitwerken, gepeperd met scherpe dialogen die
driedubbel gelaagd zijn (nogmaals, zie een vergelijkbare scène uit
‘Some Like It
Hot’ waarin Marilyn Monroe een impotente Tony Curtis probeert
te verleiden). Maar neen, grijpen naar die borsten en een zoveelste
mogelijkheid tot humor in de kiem smoren. Zelfs Jessica Biel laten
niezen zodat haar miniscuul slipje in haar bilspleet verdwijnt zou
grappiger geweest zijn. Correctie, het zou geniaal zijn.
‘Kan je dan helemaal niks positiefs te zeggen, meneer de
zuurpruim?’ hoor ik de fans van Amerika’s meest succesvolle komiek
al denken. Uiteraard, dat Kevin James eigenlijk een veel grappiger
acteur is dan Adam Sandler. Hij krijgt zo’n beetje de Drew
Barrymore-rol en mag vooral aandoenlijk en ontwapenend tegengewicht
(ha!) vormen voor de boerse manieren van z’n tegenspeler. Als er te
grinniken valt, dan is dat vooral de verdienste van Kevin James.
Nog grappige dingen? De douchescène is geinig, met Ving Rhames die
in z’n gespierde blote kont ‘I’m Every Woman’ staat te
kwelen en toegegeven, af en toe passeren er wel eens leuke dialogen
(wellicht die waar Alexander ‘Sideways’ Payne’ aan
heeft gesleuteld) die suggereren dat hier veel meer in had
gezeten.
‘I Now Pronouce You Chuck and Larry’ heeft, ondanks z’n
onderwerp, veel te weinig ballen om echt leuk te zijn. De
tolerantieboodschap is ergens bewonderenswaardig, maar het maakt de
film nauwelijks beter. Eigenlijk hadden ze gewoon all the
way moeten gaan, en Chuck en Larry écht verliefd laten worden
op elkaar. Dat zou pas interessant geweest zijn. Maar ja, met zo’n
gewaagd idee zal Sandler bij iemand als P.T. Anderson moeten
aankloppen. Het is maar een suggestie.