God is een astronaut: vanuit de ruimte kijkt Hij onbewogen toe hoe de wereld — Zijn wereld — vergaat. Statig en plechtig ontvouwt zich in de stilte van de ruimte een apocalyptisch schouwspel. Hij registreert het gewoon, al maakt een zekere tristesse zich van Hem meester bij het aanschouwen van het smeulende puin. Nu is Hij helemaal alleen. Droef draait Hij zich om en schudt het hoofd. Achter Hem tolt een eenzame meteoriet de oneindige leegte in.
Van alle groepen die tegenwoordig in de zak "postrock" worden gestopt, is God Is An Astronaut ongetwijfeld de meest verhalende. Waar Explosions In The Sky het moet hebben van een persoonlijke emotionele investering — alsof ze vertellen vanuit een ik-persoon — blijven deze drie Ieren veel meer aan de rand staan. Ze beschrijven gebeurtenissen, vertalen de stille film die geprojecteerd wordt op hun netvlies naar muziek.
Nog steeds dealt het Ierse God Is An Astronaut in instrumentale sfeerstukken die het midden houden tussen The Cure, Mogwai en Sigur Rós die samen een sampler delen. Er wordt geen tijd verloren, maar binnen een normaal songbestek is alles steevast gezegd. God Is An Astronaut blijft verrassend poppy: direct en toegankelijk zijn is geen schande voor de groep rond de broertjes Kinsella.
Na voorganger All Is Violent, All Is Bright is Far From Refuge de stap verder van de zon. Het licht dimt, de kosmische wind wordt ijziger, en we hebben de Kuijper Gordel ook al achter ons gelaten. Kubrick deed het met de walsen van Strauss, zoveel bourgeoischic is hier niet meer op zijn plaats wanneer zelfs geen ruimteschip meer ronddrijft. Een ijle gitaar, wat verre toetsenaanslagen en rustige drums zijn ruimschoots voldoende.
Toch zit er al eens wat meer drive achter. De Massive Attack-loop die "Radau" aftrapt, maakt al snel plaats voor een stevigere uitbarsting, zoals we die maar zelden te horen krijgen op deze plaat. Meestal overheerst een ingetogen gitaar. In "Sunrise In Aries" ontbolstert de gitaarlijn dan toch in een pracht van een melodie die uitgroeit naar een knappe finale.
In "Grace Descending" voert de piano van Torsten Kinsella het hoge woord, zijn pingelende gitaar neemt het opnieuw over in "New Years End". Tweemaal is het echter een jazzy drumtoets die het nummer zijn lichtheid geeft. "Darkfall" ontbreekt het daarna compleet aan dat soort luchtigheid. Hier is het zwarte hart van het heelal bereikt, waar enkel duisternis heerst. Een moeizame piano priemt er met moeite doorheen. "Tempus Horizon" flakkert nog even op als een stervende supernova, met "Lateral Noise" verdwijnt Far From Refuge in het zwarte gat.
Wat er zich aan de andere kant bevindt, daar breken wetenschappers zich al jaren het hoofd over, wij weten het vanaf nu. "Beyond The Dying Light" is nog één keer God Is An Astronaut in volle glorie: etherisch mooi, groots en majestatisch. Na The End Of The Beginning en All Is Violent, All Is Bright, is ook Far From Refuge opnieuw van een huiveringwekkende schoonheid. Eind oktober is God Is An Astronaut ook live te beleven op het verjaardagsfeest van goddeau in het Leuvense STUK. U komt toch ook?
God Is An Astronaut staat samen met I Love Sarah op Zes Jaar Goddeau in het Leuvense STUK op 23 oktober. Voor meer informatie zie ons forum.
