Het Spaanse Acuarela-label heeft onze oren met zijn warme en dromerige releases al langer richting zuiden gekeerd. Wij houden van de mediterrane insteek die de duystere bands op het label steeds weer in hun muziek weten binnen te smokkelen. Toen ene (mvs) schamper informeerde of we met deze plaat de taal van Belle Perez wilden leren beheersen, wisten wij dan ook wel beter.
El Hijo is de eerste nazaat van het jammerlijk opgedoekte Migala, een band die met La Increible Aventura uit 2004 zonder tegenspraak het pièce d’oeuvre uit zijn reeds zeer gesmaakte discografie uitbracht. Nog datzelfde jaar gaf de band evenwel een officieel afscheidsconcert op het vermaarde Benicassim-festival, en gingen de heren in onderlinge overeenstemming en zonder duidelijke redenen elk huns weegs. Met de split van Migala kreeg gelijk ook Acuarela een stevige tik. De populaire undergroundband was na al die jaren immers een uithangbord van het label geworden en de merknaam Acuarela stond, mede dankzij hen, op het punt om bij een wat groter publiek door te breken.
Acuarela heeft zich intussen alsnog goed weten te handhaven, en ook niet Spaanstalige artiesten als Julie Doiron en Xiu Xiu hebben hun meest recente werk op het label uitgebracht. Toch blijft de hoofdmoot in het Madrileense kamp volk van onder de eigen kerktoren. Zo ligt naast El Hijo nu ook die andere Migala-exponent, Num9, er onder contract. Maar waar Num9, ondanks zijn meer elektronische geluid, de aansluiting met het donkere van Migala nog vrij goed weet te behouden, kiest El Hijo (ofte het soloproject van Abel Hernández) resoluut voor een ander, veel klassieker en soberder singer-songwritersgeluid.
Op zijn MySpace-pagina schuwt Hernández de grote namen niet wat betreft zijn invloeden, en inderdaad, El Hijo wijkt zelden af van de al platgeplaveide singer-songwriterpaden die kanonnen als Dylan, Cash, Waits en de anderen op hun conventioneelst reeds bewandelden. Maar saai of tweedehands klinkt dit solodebuut daarom zeker niet; we hebben hier, uiteraard niet het minst door de consequent Spaanse zang, met een veel exotischere en meer warmbloedige variant van het "man met gitaar"-genre te doen.
Zo kan je achter het sferische gitaargepingel aan het begin van opener "Saturnalla" ontegenzeggelijk het rustige zuiden vermoeden, waar er nog tijd wordt genomen voor een "moment" die naam waardig. De term "niet-Anglicaans" flitst ook door het hoofd, als om aan te duiden dat deze zwoele, rustige muziek niet te lijden heeft onder enige hang naar cool of de impliciete dwang van hogerhand om binnen de zoveel tijd een posterboy te leveren. Hernández’ diepe bas versterkt dat gevoel van totaal relaxte tijdloosheid alleen maar, en een nummer als "Vals De Los Besos" wordt erdoor verheven tot een heerlijk slaapliedje.
El Hijo slaagt er niet de hele plaat in om op het niveau van de eerste nummers te blijven, met name vanaf het wat te makke "Bosques Son" gaat op Las Otras Vidas stilaan het licht uit. Ondertussen weten weemoedige nummers als "Los Reyes Que Traigo", het prachtig ingetogen "Vals De Los Besos" en het iets stevigere "Conmigo A Tu Vera" hun werk nog wel meer dan behoorlijk te doen, en het is uitgebreid genieten van deze veelal sobere, akoestisch aangeklede luisterliedjes.
Las Otras Vidas is met zijn door en door zuiderse sfeer een uitstekende plaat geworden om eens lekker zomervakantie bij te pakken. De dromerige, maar altijd warme melodieën vormen bovendien een staalkaart van wat Acuarela in dit genre aan moois te bieden heeft. Zet deze plaat echter niet op om met uw 4×4 naar de Spaanse costas te tuffen. Als u dat van plan was raden we u aan om toch maar die laatste van La Belle in de ingebouwde cd-speler te schuiven. En begraaft u het schijfje ter plaatse dan ook ergens onder het strand, wilt u?
