Turistas




93 min. /
USA / 2006

Je neemt als regisseur altijd een risico wanneer je beslist om
van de titel van je film een synoniem voor “diarree” te maken (in
casu: het soort van tropische diarree dat toeristen steevast
krijgen zo gauw ze in het buitenland geen restaurant meer vinden
waar ze kip met friet serveren). Critici mogen dan in essentie wel
lieverdjes zijn die bij elke nieuwe prent gewoon op zoek gaan naar
het door cinemamagie betoverde kind in zichzelf (en o wee de film
die dat kind niét naar boven roept), maar bepaalde woordspelingen
zijn nu eenmaal te goed om te laten liggen. En inderdaad, hoe zeer
ik mezelf ook boven dat soort van goedkope praktijken zou willen
verheffen, is deze would-be horrorfilm van John Stockwell
weinig meer dan een dampend hoopje turistas. Stockwell probeert in
te spelen op dezelfde licht-xenofobe Amerikaanse paranoia als Eli
Roth met zijn ‘Hostel’-films: pas op
als je naar het buitenland gaat, want daar wonen vreemde, vaak
psychopatische mensen die vanalle creatieve maar pijnlijke dingen
willen aanvangen met je meest op prijs gestelde lichaamsdelen. Maar
zelfs het beperkte succes van die voorganger ontgaat hem. Lang niet
spannend genoeg om te scoren als thriller, van geen kanten goor
genoeg om aanspraak te kunnen maken op de (nu ook weer niet zó fel
begeerde) titel van torture porn, is ‘Turistas’ een
identiteitsloos hybride-gevalletje dat nu al voorbestemd lijkt om
ergens in een duister hoekje van de videotheek te eindigen.

Het verhaal draait rond een stel generische Britse en
Amerikaanse backpackers in Brazilië, van wie we maar
weinig te weten komen buiten hun naam en de omvang van hun
tepelhoven (niet noodzakelijk in die volgorde van belangrijkheid).
Nadat de bus waarin ze reisden van de weg sukkelt, stranden de
toeristen in een klein, paradijselijk dorp aan het strand. (Wanneer
ze gaan zwemmen, vraagt één van de meisjes of het de anderen niet
stoort dat ze topless gaat. De anderen hebben hiertegen geen
noemenswaardig bezwaar.) Een avond van drank, muziek, op het op
salsaritmes deinende lichaam parelend zweet en anonieme seks volgt.
The morning after blijkt echter dat de plaatselijke
bevolking sinistere plannen met hen heeft: de geile twintigers
zullen hun lever en nieren goed in de gaten moeten houden als ze
die graag nog mee naar huis nemen.

Die premisse suggereert een gore fest genre ‘Saw’ of ‘Hostel’, waarin het
bloed en de ingewanden tegen de muren spetten, maar niets is minder
waar. ‘Turistas’ begint immers met een volledig uur aan
set-up, waarin we – ahem! – de personages leren kennen.
Tijdens die eerste zestig minuten zien we een zestal goed van oren
en poten voorziene jongeren door de jungle trekken, regelmatig met
hun afgetrainde lichamen in een idyllische rivier springen, dansen,
feesten en neuken. Wat allemaal vast erg leuk is als je ’t zelf
meemaakt, maar minder interessant is om naar te kijken. Niet één
van de personages dreigt ooit iets interessants te zeggen of een
persoonlijkheid te ontwikkelen waar we om kunnen geven. Ondertussen
zitten we als publiek te wachten op het moment dat het allemaal
onvermijdelijk fout zal gaan en de gruwel zal losbarsten, maar dat
wachten blijft maar duren… en duren… en duren.

John Stockwell heeft hier de cruciale fout gemaakt dat hij een
film heeft willen maken die incasseert op de populariteit van een
bepaald genre (de torture porn), maar dat hij vervolgens
niet het lef heeft om de perverse conventies van dat genre na te
leven. ‘Saw’ en
Hostel’ zullen
nooit m’n lievelingsfilms worden, en het hele subgenre van de
martelcinema dat de laatste jaren op gang is gekomen lijkt me
sowieso bijzonder twijfelachtig, maar je moest het de makers
nageven: ze hadden ballen aan hun lijf. Ze smeten expliciete
folterpraktijken in je gezicht, en vervolgens mocht je zelf
uitmaken hoe je erop reageerde. Stockwell zit hier met een verhaal
dat in opzet vraagt om dezelfde aanpak, maar heeft niet het lef om
all the way te gaan. Het gevolg: hij spendeert een uur om
personages te introduceren die zodanig oninteressant zijn dat je er
nog geen vijf minuten een boeiend gesprek mee zou kunnen
voeren.

Wanneer de horror ten langen leste dan toch losbarst (nuja,
“barst”, het is maar hoe je het wilt noemen), krijgen we welgeteld
één set piece dat er in slaagt om je even in je stoeltje
te doen draaien. Enkele minuten lang lijkt ‘Turistas’ dan toch z’n
belofte waar te maken, maar die éne scène is nog niet voldoende om
een hele film te redden. Zeker niet omdat we daarna nog getrakteerd
worden op twintig minuten van de meest onoverzichtelijke actie in
de recente filmgeschiedenis. De hele climax speelt zich af in het
donker, terwijl het regent, en is zodanig chaotisch gemonteerd dat
je bijna zou denken dat Michael Bay er bij betrokken was.
Resultaat: je weet nauwelijks wie er nog leeft en wie er al dood
is, wie er achter wie aan zit of waar ze zich allemaal bevinden.
Wat een spannende finale had moeten zijn, ontaardt in een
ongeorganiseerde bende van schijnbaar willekeurig achter elkaar
geflikkerde shots.

Niet dat dat allemaal veel uitmaakt – de personages komen immers
alweer uit het schier onuitputtelijke reservoir aan inwisselbare
horrorfilmfiguurtjes, wiens job het is om er ten alle tijde
rotaantrekkelijk en waanzinnig vruchtbaar uit te zien, en verder
niet te veel te zeggen of te doen om die indruk te verstoren. De
acteurs – wat mij betreft allemaal nobele onbekenden die nog wel
een tijdje nobele onbekenden zullen blijven – slaapwandelen door de
film heen, maar het zou unfair zijn om hen de schuld van deze flop
te geven. Het enige dat van hun kant écht onvergeeflijk is, is dat
ze het script van ‘Turistas’ hebben gelezen en tóch hebben
ingestemd om mee te doen.

Los van mijn persoonlijke afkeer van ‘Turistas’, stel ik me ook
de vraag wat het doelpubliek van deze film wel mag zijn. Voor de
fans van ‘Hostel’ en ‘The Hills Have Eyes’
zal dit veel te soft zijn, voor wie een deftige suspense-thriller
wil, is er een nijpend gebrek aan suspense of thrills, en
die paar gluurders die gaan kijken voor het in miniscule bikini’s
gehulde vrouwenvlees, kunnen op het internet vast hun gading vinden
zónder er de rest van de film bij te moeten nemen. Overbodig
filmpje dus? Zegt u het maar.

Met:
Josh Duhamel, Melissa George, Olivia Wilde, Desmond Askew
Regie:
John Stockwell
Duur:
93 min.
2006
USA
Scenario:
Michael Ross

verwant

Don’t Worry Darling

Toen Olivia Wildes Don’t Worry Darling begin september in...

Vinyl

Een serie over de decadente seventies van de platenindustrie...

Her

Spike Jonze is één van de weinige regisseurs wiens...

Fire with Fire

Het kan er soms ironisch aan toe gaan in...

In Time

Het is altijd pijnlijk om een geweldig concept op...

aanraders

Madeleine Collins

Regisseur Antoine Barraud is geen grote naam in het...

Belfast

Naar eigen zeggen had Kenneth Branagh al jaren plannen...

Blaze

Hoewel hij vooral bekendheid geniet als een acteur...

recent

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

test

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

Nicolas Barral :: Als de fado weerklinkt

De periode Salazar is een donkere bladzijde in de...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in