Catchy tunes? Check. Die typische grootspraak? Check. Klassenbewustzijn? Check. Yep: er is weer een nieuw Brits bandje in town, en ze mogen dan wel niet zo goed zijn als The Beatles, ze hebben toch maar mooi een verdomd fijne plaat vol leuke poppunknummertjes uit. Ga die Pigeon Detectives meepikken op Pukkelpop.
enola: “Dit is groter nieuws dan dat de nieuwe Arctic Monkeys is gelekt”, juichte een fan toen jullie debuut Wait For Me op het internet bleek te vinden.
Matt Bowman (zang): (lacht) “Dat zeggen ze puur vanuit een fanstandpunt. Ik denk dat de meeste Britten toch nog altijd meer geïnteresseerd zijn in de Arctic Monkeys dan in ons. Al was het lekken van onze plaat wel groot nieuws op Engelse websites: ik heb er één bezocht en na een paar dagen waren er al 20.000 downloads gebeurd. Het heeft zo lang geduurd voor we ons album uitbrachten, dat de fans echt wel op het randje van hun stoel zaten toen die te downloaden viel.”
enola: The Pigeon Detectives heeft al een behoorlijke naam in Groot-Brittannië ondertussen. Hoe hebben jullie dat opgebouwd?
Bowman: “Door eerst onophoudelijk in onze thuisstad Leeds te spelen. Twee optredens per week levert je wel een fanbase op. Toen kregen we de kans om met Dirty Pretty Things op tour te gaan, en werden we een nationaal bekende band. We speelden avond na avond voor tweeduizend man in steden als Liverpool, Londen, Brighton en Manchester waar we nog nooit eerder waren geweest. Plots wist heel Engeland van ons bestaan af. MySpace en het internet heeft dat dan nog versterkt, zodat we voor de release van Wait for Me al heel wat fans hadden die ons volgden.”
enola: Ambitie hebben jullie genoeg in elk geval. “We willen even groot worden als The Beatles”, liet Oliver (Main, gitaar, mvs) al optekenen.
Main: “Dat was gewoon een intentieverklaring. Als we hadden gezegd dat we zo groot als Kaiser Chiefs wilden worden, dan hadden we niets meer voor ogen als we dat zouden bereiken. Zo groot als The Beatles gaan we toch nooit worden: als je de lat zo hoog legt, hou je altijd iets om op te mikken.”
Bowman: “We denken helemaal niet dat we zo groot als The Beatles worden, laat dat duidelijk zijn.”
enola: Het blijft toch opvallend hoe waanzinnig ambitieus Britse groepjes, zelfs indiebandjes als jullie, steevast zijn. Dat heb je zo niet met Amerikaanse indiegroepjes. Wat is dat met Britten?
Main: “Het punt is dat Engeland een heel grote muziekgeschiedenis heeft waarmee we onszelf kunnen vergelijken. Heel wat rockiconen als Mick Jagger, Liam Gallagher, Pete Doherty,… zijn Brits. Dus iedereen wil een rockster zijn: die zijn voor de pers nog belangrijker dan voetballers, politici of royalty. Je wilt niet onopgemerkt blijven. Het is voor gasten als ons die niet bepaald uit een geprivilegieerde achtergrond komen een kans om één van de bekendste mensen van het land te worden.”
enola: Hoe is het voor jullie eigenlijk allemaal begonnen?
Bowman: “Toen ik op veertien jaar The Beatles leerde kennen. Van dat punt af wilde ik in een groepje spelen. En terwijl ik zo aan het opgroeien was, stond Oasis aan de top. Dat is de tweede band die ons gevormd heeft.”
Main: “Twee keer The Beatles dus, ja, if you like. (lachje). Die bands deden ons naar de gitaar grijpen, maar bands als The Strokes en The Libertines gaven ons ook de zin om rocksterren te worden en op te treden. Ik voel wel een verwantschap in attitude met de Libertines.”
Bowman: “Er is een soort punkrockhouding die ons bindt: het feit dat ze hun instrumenten ook helemaal niet zo goed beheersen, maar ze wel erg straffe nummers schreven. Dat is alles wat van belang is uiteindelijk.”
Main: “Als je Kaiser Chiefs of Arctic Monkeys ziet, denk je niet bepaald aan sex, drugs en rock ‘n’ roll. Bij de Libertines of ons wel. We zijn geen Pete Dohertys maar wel typische jongens-in-een-band, die zich amuseren wat betreft dat soort zaken. Maar niemand van ons is klaar voor rehab. Yet.” (lacht)
enola: Gaat “Romantic Type” over het soort romantiek die rond dat soort rock-‘n-rolllevensstijl hangt.
Main: “Het gaat in elk geval meer daarover dan over jongen-en-meisjeromantiek. Het gaat over hoe één iemands idee wat romantiek is, niet per sé gelijk loopt met dat van iemand anders.”
Bowman: “Het is geen kritiek op heel die valse junkieromantiek rond Pete Doherty, maar een reactie op mensen die niet begrijpen waar onze band om draait. Mensen die denken dat wij fake zijn en songs schrijven puur om te verkopen. Maar we hebben geen geheime agenda. We kleden ons zo omdat we vinden dat we er zo goed uitzien, we schrijven die drie minutenpopsongs op zijn Oasis en Libertines omdat dat de muziek is die we goed vinden. Het is jammer dat heel wat mensen in Leeds dat niet begrepen toen we begonnen en er van uitgingen dat we heel bewust succes nastreefden, dat we gefabriceerd waren. Wat niet zo is.”
Main: “Heel wat mensen gaan er van uit dat we ons normaal zo niet kleden, maar sorry: doen we wel. We dragen ook strakke zwarte jeans als we naar ons stamcafé gaan en we vallen daar best mee uit de toon, dus het is absoluut geen bewuste zet om cool te lijken.”
enola: Maar dan zeggen jullie wel dat jullie niet willen overkomen als The Kaiser Chiefs, die jullie gemarketed en clean vinden, als jongentjes van de buren. Dus toch een bewust imago?
Bowman: “Niets tegen Kaiser Chiefs hoor, het zijn toffe mannen, maar ze komen van een andere en betere achtergrond dan ons. Als zij hun muziek niet hadden, zouden ze het nog altijd goed hebben. Misschien hadden ze dan hun eigen bedrijfje of zo. Oli en ik zouden misschien gewoon tuinman of mecanicien zijn ergens. Het feit dat wij een ruwer randje hebben, bewijst net dat we niets anders zijn dan we beweren: gewoon gasten in een band. We willen de dingen die alle lads willen doen: uitgaan en fuiven, go out for the weekend and not come ‘ome for the middle of the week after.”
enola: De klassenstrijd is nog altijd niet gestreden?
Bowman: “Wij komen van een working class-achtergrond. De meeste Britse bands zijn van een middle of upper class-wereld, want het is financieel niet makkelijk om het punt te bereiken waarop wij staan. Ondertussen moet je immers wel je huur betalen en kunnen eten. Daarom gebruiken bands als ons wel eens drugs, als je uitgaat in Leeds ben je goedkoper af zo. Alcohol kost tonnen geld, drugs vijf pond en je bent even wasted. We hebben geen problemen met upper class-mensen, maar je merkt gewoon dat het voor hen een stuk gemakkelijker is omdat ze zich kunnen permitteren om niet te werken terwijl hun ouders de huur betalen. Wij hebben dat privilege nooit gehad. We zouden liever upper class zijn hoor, dat is veel gemakkelijker.”
Main: “’t Is wel niet zo cool. Je merkt in de pers wel altijd sympathie voor een band met een arbeidersachtergrond, omdat ze weten dat die hard gewerkt hebben om er te geraken. Dat past ook in de Britse mentaliteit om altijd de kant van de underdog te kiezen. Ze willen de verliezer het uiteindelijk toch zien maken.”
enola: Zijn jullie nog underdogs?
Main: “Voor een deel, omdat we op een klein label zitten. We hebben wel het aanbod gehad om naar een groot platenlabel te gaan, maar we wilden hen onze middenvinger tonen door bij Dance to The Radio te blijven want die gaven ons als eerste ooit de kans om een single op te nemen. We zijn de grootste band bij hen, en als wij doorbreken kunnen we hen misschien ook mee naar het volgende niveau nemen. Dat is ook een reden dat we bij hen getekend zijn: zij hebben een risico genomen door ons te steunen in het begin, en wij nemen nu een risico door bij hen te blijven. Het voordeel is natuurlijk ook dat als wij falen, zij een probleem hebben, dus iedereen is er constant honderd procent op ons gericht. We hebben er ook honderd procent artistieke vrijheid dus ik denk dat het wel de beste optie zal blijken op lange termijn.”
enola: Het opnemen van Wait For Me verliep wel niet zo vlot?
Bowman: “We hebben in ongeveer vier sessies opgenomen tussen toeren in. Er waren momenten dat het echt niet vlot ging, maar alles welbeschouwd achteraf lijkt het toch gewerkt te hebben.”
Main: “Door in en uit de studio te gaan, verloren we vaak momentum. Het was een opluchting toen de opnames eindelijk achter de rug waren. Maar toen vonden we de eindmix niet goed: in de eerste versies herkenden we onszelf helemaal niet, tot de Kaiser Chiefs ons Cenzo Townshend aanraadde die uiteindelijk wel het gewenste resultaat afleverde.”
enola: De songs draaien allemaal rond vechten en seks, schreef een journalist. Een echte jongens-en-meisjesplaat dus.
Main: “Goed toch? The Beatles hebben dertien platen gemaakt rond dat thema. We zingen eerlijk over wat ons overkomt. We proberen geen statements te maken over iets dat we op het nieuws zagen. Het gaat over dingen die ons zijn overkomen tussen ons zestiende en ons eenentwintigste: dan gaat er niet veel anders om in een jongen dan vechten, feesten en proberen met een meisje te slapen. Of er niet mee slapen, zoals maar al te vaak het geval is.”
Bowman: “Nu we in een band zitten hebben we niet echt problemen meer om meisjes te krijgen, dus daar gaan we niet meer over kunnen zingen. (lacht) Wie weet heb ik op het volgende album dus dat we de wereld moeten redden of over de troepen in Irak.”
