2007
Nina Hynes heeft de voorbije jaren niet stilgezeten: naast haar
medewerking in bands als A=Apple, Nursie en Plastic Staro was ze
ook druk in de weer met het componeren van eigen nummers, iets wat
haar al van kindsbeen af intrigeerde. Met dit nieuwe project wil ze
de twee activiteiten combineren: ze heeft de teugels zelf stevig in
handen, maar schaarde nog drie husbands rond zich om de
muziek rond haar ideeën op punt te stellen. Ter afwerking werd het
collectief nog uitgebreid met enkele fiancees – ze heeft
het nog niet zo slecht bezien, die Nina – om het instrumentarium
aan te vullen. Met een interessesfeer die Diana Ross en Aphex Twin met elkaar
verbindt, is het zoeken naar een passend geluid echter geen
sinecure. Uit de stapel materiaal die ze had klaarliggen, heeft
Hynes elf tracks geselecteerd die op ‘Really Really Do’ een logisch
geheel moeten vormen.
De dubbele singlerelease die aan het album gekoppeld werd, zorgt
voor gemengde gevoelens. ‘Somewhere Out There’ doet denken aan
Blondie’s ‘Atomic’ (nooit een slecht referentiepunt) dat een
make-over in Scandinavische popstijl kreeg: lekker speels met
aardige muzikale accenten, waaronder een noisy middenluik. De
andere A-kant, ‘Fitness’, heeft op tekstueel vlak meer te bieden,
maar resulteert spijtig genoeg in een oninteressant nummer dat niet
alleen saai klinkt, maar ook enkele vocale missers bevat. Deze
onvastheid van stem komt later op de plaat nog enkele malen voor,
maar werkt verder enkel nog in ‘Watch You Crawl’ storend.
Dit duo wordt op de plaat nog voorafgegaan door ‘Flutter &
Wow’, een weinig opmerkelijke opener die een doordeweeks
gitaarriffje à la Beauty Pill combineert met een refrein dat enkel
op de herhaling van “Look how amazing it is” teert en zich
via een reeks lalala’s een weg baant naar het einde. Het begintrio
mag dan nog één zeer fijne track bevatten; toch hadden we van
dergelijke eclectische inspiratielijst een minder vlak resultaat
verwacht. Vanaf de vierde track komt daar echter verandering in: de
titelsong bouwt van een slome, onderkoelde beginfase op naar groovy
seventies lounge en kan al wat meer verrassen. Het intrigerende
‘Avalanche’ duikt verder de obscuriteit in met een gedachtenstroom
rond de destructieve kracht die de liefde op de gezonde geest kan
hebben.
In tegenstelling tot wat de eerste noten lieten verwachten, is
‘Really Really Do’ dus een veel donkerder en meer getextureerde
plaat geworden. Luister maar eens naar ‘Baby’s Eyes’, een op een
duistere ondergond gestoelde overschouwing van de bezetenheid van
lifestyle en human interest die in onze huidige maatschappij heerst
en niet alleen naar fysieke maar ook naar geestelijke vervlakking
lijkt te leiden: “Ten steps for a better life, ten new ways to
see your wife, ten new ways to meet a man, ten minutes a day, you
can get the perfect body and see with baby’s eyes”. Na het
duistere middendeel volgt opnieuw een wat toegankelijker eindtrio,
waarvan het sympathieke retrokitschnummer ‘Bang Bang’ en de
afscheidssong ‘Turn On’ (met de geweldigde eindnoot “Your words
rubbing off me like snow, melting pouring down my hair” die
als een mantra het album afsluit) kunnen charmeren maar toch ook
nog van genoeg karakter getuigen. Enkel ‘I Could Be’ sukkelt net
voor de meet nog eens die grijze zone van dertien-in-een-dozijn in,
maar over het algemeen is de reddingsactie na die enkele bleke
nummertjes bij aanvang perfect geslaagd en heeft Nina Hynes met
haar reeks halve trouwboeken een lekker plaatje neergepend.
www.myspace.com/ninahynesandthehusbands
