EMI, 2007
Wat is de toverformule voor instant succes? Hoe kunnen we voorkomen
dat de hitgevoeligheid van ons muzikaal product de kwaliteit
ondermijnt? En hoe garanderen we vervolgens dat we met geen
eendagsvlieg te maken hebben? Vragen waar wij als kritische
muziekliefhebber volledig koud bij blijven maar waar menig CEO van
een grote platenmaatschappij soms badend in het zweet van wakker
wordt, nadat hij/zij de meest recente kwartaalcijfers van zijn/haar
onderneming onder ogen kreeg. Even dachten we dat ze dan toch de
ideale verhoudingen hadden gevonden toen we het debuut van het
Engelse Air Traffic te horen kregen. ‘Fractured Life’ klonk gewoon
alsof we deze plaat al jaren in onze discotheek hadden staan maar
gewoon vergaten waren er naar te luisteren.
Maar we hebben hier wel degelijk te maken met een debuut van een
band uit Bournemouth, die blijkbaar zijn recente klassiekers kent,
waardoor ‘Fractured Life’ een waar feest der herkenning wordt. Het
resultaat is een album uitstekend dienst kan doen als
geïmproviseerde muziekquiz op uw volgende barbecuefestijn.
Bij het openingsnummer en debuutsingle zal de echte muziekkenner
wellicht de gelijkenis met Ben Folds Five opvallen en als u niet
volledig de mist wil in gaan, gaat u hier best mee akkoord. Beter
nog is er eventueel nog een schepje bovenop doen en de omschrijving
van het Engelse muziektijdschrift NME gebruiken door te stellen dat
het net klinkt alsof Supergrass iets van Little Richard covert. Ik
kan u verzekeren dat deze opmerking uw muzikale IQ zeker geen kwaad
zal doen.
Ook de huidige single ‘Charlotte’ kan je met een gerust geweten als
een degelijke en energieke gitaarpopsong omschrijven, een song die
een rechtvaardiger wereld een zomerhit zou kunnen worden.
Stonden de twee eerste songs op de plaat nog volledig in het teken
van de gitaar, dan is die hoofdrol in de volgende nummers vooral
weggelegd voor de piano. ‘Shooting Star’ zal daardoor vooral
herinneringen oproepen aan Keane en Coldplay, met dat
verschil dat Air Traffic niet klef genoeg gaat klinken om zich een
tweederangs-Keane te noemen. Deze song en tevens nieuwe single laat
horen dat ze bij Air Traffic weten wat de juiste verhoudingen zijn
om een perfecte popsong in elkaar te boksen, zowaar een hoogtepunt
op ‘Fractured Life’! En luister zeker eens naar het muzikale
staartje van deze song: een vondst waar Chris Martin terecht
jaloers op mag zijn.
Maar snel terug naar onze quiz: ‘No More Running Away’ zal al gauw
Radioheads
‘There There’ in herinnering brengen, een vergelijking die op het
eind van de song echter volledig vervaagt, maar het stevige coda
dat we daarvoor in de plaats krijgen, doet ons concluderen: een
tweede hoogtepunt zowaar!
‘Empty Space’ is de ballad op de plaat en dan eentje die sommigen
zal doen denken aan de Muse van
‘Unintended’. Niet slecht maar verre van een wereldsong. ‘Time Goes
By’ steekt aarzelend en rustig van wal en even menen we er het
rifje Red Hot Chili Peppers’ ‘Under the Bridge’ in te horen. De
Muse-referentie levert u alvast één punt op.
In ‘I Like That’ zijn de gitaren terug van de partij en zal een
ondertussen aangeschoten barbecue-gast wellicht indruk willen maken
door de gelijkenis met The Fratellis op te
merken, iets wat zeker met betrekking tot het refrein niet
onterecht is. Zelf zouden we in de strofes meer denken aan
Radiohead ten tijde van ‘Pablo Honey’, niet meteen de beste
Radiohead-plaat maar wel het begin van een grote groep. En langzaam
voelen we die conclusie hier ook opdoemen.
Nog even verder quizzen: ‘Never Even Told Me Her Name’ is een
popsong die in de catalogus van Billy Joel bij zijn beste werk zou
mogen gerekend worden. ‘Get In Line’ rekent definitief af met de
idee dat Air Traffic een commercieel popbandje is door er nog eens
een goede lap op te geven, de energie van Blurs ‘Song 2’
indachtig!
Het debuut van Air Traffic zou je op het eerste gehoor een leuk
plaatje zonder meer kunnen noemen, maar uiteindelijk moeten we toch
concluderen dat er hier meer aan de hand is. Deze band schudt songs
uit haar mouwen die op het eerste gehoor schatplichtig zijn aan de
beste bands van de laatste jaren, evenwel zonder als een
coverbandje te gaan klinken. Bijna elke song op ‘Fractured Life’
draagt zonder meer de stempel ‘uitstekend’ en het zal ons benieuwen
wat we nog van deze Britten te horen zullen krijgen. Misschien ligt
er zelfs een grote toekomst voor hen in het verschiet, een waar
Keane eerder in hun voorprogramma zal staan dan omgekeerd. Iets wat
volledig verdiend zou zijn!
