Dat Moments of
Dejection or Despondency een van de sterkste, zoniet de
sterkste Belgische release van het huidige jaar is, daar zijn we
bij enola van overtuigd, maar daarbuiten blijft de groep nog te
onbekend. Reden te meer om hen met een interview uit de duisternis
te halen en waarom niet na een geslaagd optreden op Boomtown
tijdens de Gentse feesten. Het was een warme zomeravond en het bier
stroomde rijkelijk, maar niet bij zanger Gregory Frateur en
contrabassist Nicolas Rombouts, ook wel het stichtende duo van Dez
Mona, want zij hadden nog een interview af te leggen.
enola: Hoe gaat het ermee?
Gregory Frateur: Goed! Ik ben echt tevreden over het
optreden van vandaag. Ik vind dat de muzikanten goed hebben
gespeeld en het klonk ook goed op het podium. Het klikte en dat was
erg aangenaam.
Nicolas Rombouts: Er was ook meer volk dan we verwacht
hadden. Als opener is dat altijd wat moeilijk in te schatten. Je
verwacht dan vijftig man en dan zie je dat het plein goed gevuld
is.
Gregory: We zijn het ook niet gewoon om zo vroeg op te
treden en dit jaar is het eerste dat we echt festivals doen, dus we
zijn zeer tevreden met het goede verloop.
enola: Had je al veel in Gent gespeeld?
Gregory: Ja, toch wel. Met Nicolas werk ik al een aantal
jaar nauw samen hé. Het zijn dat de typische dingen waar we
stonden: de Kinky Star, de Charlatan, de Vooruit,… Hotsy Totsy ook.
We hebben al meer in Gent gespeeld dan in Antwerpen. Maar daar is
ook niet echt zo’n podiumscène.
enola: Hoeveel keer pijnig je je stem tijdens een
optreden?
Gregory: Pijn? Ik doe mijn stem helemaal niet pijn! Ze
stellen me die vraag wel vaker want ik besef ook wel dat wat er op
dat moment uit mijn keel komt extreem is. Sinds ik begonnen ben te
zingen ben ik gefascineerd geraakt in die manier om met emoties om
te springen en daarin tot het uiterste te gaan. Voor mij is het een
gewoonte geworden. Je kan uiteraard geen volledig concert zo
zingen. Het gaat hier om die geladen momenten die vragen om in die
richting te gaan. Ik zou alleen zeggen: “don’t try it at
home.”
enola: Hoe verzorg je je stem eigenlijk?
Gregory: Door ze dagelijks te gebruiken. Ik ben sinds kort
ook gestopt met drinken. Een stem is een organisch instrument en is
veel meer dan de stembanden: het is het hele lichaam. Daar is
conditie voor vereist.
enola: Je gebruikt je stem op verschillende manieren. Wanneer ga
je beginnen grunten?
Gregory: Is dat die stemtechniek die vaak in metal wordt
gebruikt? Dat vind ik echt indrukwekkend. Ik vraag me af hoe ze het
doen eigenlijk. Al denk ik niet dat ik het snel zal gebruiken.
Misschien als ik op een bepaald moment geïnspireerd geraak door dat
soort zang. Op dit moment zijn er nog weinig metalinvloeden in Dez
Mona (lacht).
Spaanse taarten
Dez Mona is half ontstaan op een optreden in de Recyclart
in 2003. Hoe ging dat precies?
Nicolas: We hadden elkaar enkele maanden ervoor ontmoet
via een zijproject en waren beiden onder de indruk van elkaar. We
hebben dan beslist dat we zeker eens iets samen zouden doen. Een
tweetal maanden later belde Gregory me naar aanleiding van een
concert in de Recyclart…
Gregory: Ze hadden me gevraagd iets rond gospel te doen
omdat ze wisten dat ik daar mee bezig was. Ik heb dan gevraagd of
ik het in duo kon doen met de contrabas van Nicolas om
interpretaties te maken van bestaande gospel. Ik denk dat we daar
zelfs ons eerste eigen nummer gespeeld hebben.
enola: Jullie stonden drie keer in de AB zonder een album uit te
brengen. Hoeveel geld heb je daarvoor moeten
neertellen?
Nicolas: Niets!. Zelfs nog geld voor gekregen. (lacht) Een
keer stonden we daar als voorprogramma van Zita Swoon. Hetzelfde
deden we nog eens voor Mauro en de derde keer was toch wel de
mooiste keer: dat was voor het tribute voor de Virgin Prunes. Gavin
Friday en Guggi werden er geïnterviewd, twee concertfragmenten van
vroeger werden getoond en daartussen mochten wij de muziek
verzorgen.
Gregory: Ik vond het echt absurd dat wij in duo net een
optreden zouden geven, terwijl Gavin Friday en Guggi niet veel
later zouden binnenkomen. Toen we startten, zagen we een twijfelend
publiek, maar langzaam kregen we het helemaal mee. Helemaal op het
einde speelden we ‘Sweethome Under White Clouds’, voor velen toch
wel hét legendarische nummer. Het publiek was uitbundig aan het
meezingen tot ze op een bepaald moment nog luider en enthousiaster
werden. Ik vond dat toch wat raar, want zo goed waren we nu ook
weer niet. Bleek dan dat Guggi en Gavin Friday, die nota bene
gezworen hadden nooit meer live te spelen, naast mij stonden en
begonnen mee te zingen.
enola: Hoewel jullie nu uit vijf leden bestaan, doen jullie
sommige optredens nog steeds met het oorspronkelijke duo. Waarom
die splitsing?
Nicolas: Ik zie het niet als een splitsing. Voor mij is
optreden in groep even belangrijk als optreden in duo. Het is wel
zo dat we voor de eerste en tweede plaat alle nummers met zijn
tweeën hebben geschreven. De andere bandleden hebben dan later de
nummers voor de tweede plaat verder aangevuld. Maar ik denk dat je
slechts één of misschien twee keer in je leven iemand ontmoet
waarmee je zo natuurlijk en zo gemakkelijk muziek kan maken. We
moeten echt op geen enkel moment nadenken omdat wij elkaar zo
perfect aanvoelen. Ik weet heel goed wanneer Gregory zal stoppen in
een uithaal. Met de volledige groep begint dat ook goed te lukken,
want we spelen steeds strakker.
Gregory: Wanneer we in duo een performance doen – want ik
zie dat dan meer als performance dan als concert, dan is dat in
gevallen waarin dit het best past. Zo spelen we binnenkort met z’n
tweeën op het dak van het Muhka. Het grootste deel van onze
optredens is wel in groep.
enola: De naam Dez Mona komt van ‘Desdemona’ uit Othello. Wie van
jullie is de Shakespearelezer?
Gregory: Ik heb dit personage leren kennen door een
filmbewerking van het toneelstuk. Het was de film met Laurence
Olivier waarin Maggie Smith Desdemona speelde. Een echte fan van
Shakespeare ben ik niet, maar dit verhaal sprak me bijzonder aan en
dan specifiek het personage Desdemona. Het is bijna een dagelijks
gebeuren dat er in een communicatieproces fouten worden gemaakt. Ik
vond het geniaal hoe die grootse liefde toch zo wankel was en tot
het uiterste kon gaan.
enola: Dus Dez Mona heeft geen duistere Spaanse
betekenis?
Gregory: Het heeft een Spaanse betekenis, althans dat heb
ik eens gelezen, maar ik twijfel of het waar is. Het zou een soort
taart zijn die grootouders aan hun kleinkinderen geven, al kan het
daarin met een ‘s’ worden geschreven.
De
Zwitserse undergroundscène
Jullie staan deze zomer op Pukkelpop. Lijkt me niet jullie
type publiek…
Gregory: Wat we zeker niet zullen doen is, onze set
aanpassen omdat het een ander publiek zal zijn dan dat op Jazz
Middelheim de dag erna. Wij zijn gevraagd door onze muziek dus dat
is wat we zullen spelen. Ik zag ooit eens Sandy Dillon, de
zogezegde vrouwelijke Tom Waits, op Werchter. Ze stond daar, erg
mager, met een heksenborstel in de hand en dat was een bijzonder
bevreemdende ervaring maar toch klikte het direct met dat
publiek.
enola: In oktober spelen jullie zes keer in Zwitserland. Hebben
jullie iets speciaals met dat land?
Gregory: Een goede vriendin van ons, ook een muzikant,
woont in Zwitserland. Vorig jaar heeft ze voor ons een paar
optredens geregeld in de Zwitserse, wat echt fantastisch was. De
undergroundcultuur is in Zwitserland nog nadrukkelijk aanwezig en
ik hou wel van hun vreemde muziekscène. Nu, met onze nieuwe cd, is
de vraag er opnieuw en deze keer zullen we niet spelen in vochtige
kelders maar in echte clubs. Onze cd is in Zwitserland nog niet
uit, maar hopelijk komt daar snel verandering in.
enola: Jullie muziek is niet de meest toegankelijke die er is. Wat
vindt jullie familie ervan?
Nicolas: Mijn vader is naar heel wat optredens komen
kijken voor we met Dez Mona begonnen. Dan zag hij ons in duo in de
Arenberg en het ging toen redelijk hard maar hij vond het
fantastisch. Hij was helemaal mee. Je mag zeggen over onze muziek
wat je wil, maar je kan niet ontkennen dat ze erg oprecht is. Ik
denk dat mensen snel emoties kunnen herkennen in onze
nummers.
enola: Krijgen jullie regelmatig negatieve reacties op wat jullie
doen?
Nicolas: Uiteraard zijn er af en toe mensen die zeggen dat
ze er niets aan vinden of dat het een kakofonie is.
enola: Gregory: Dat krijg je automatisch. Een groep als
DeLaVega (traden op dezelfde avond op, kvv) zal wellicht ook
negatieve reacties krijgen, maar die zijn niet zo uitgesproken. In
een recensie van een van onze optredens in de AB stond dat indien
de zanger zijn kunstacadamisch gesticuleren zou afleren, dat het
dan misschien nog iets zou kunnen worden. Ik vond dat een echt rare
gedachte, want het gaat hier wel over de muziek en niet over hoe ik
beweeg. Dit heeft me de vrijheid gegeven om dit alles nog losser
aan te pakken en nog meer te gaan bewegen. Toen we eens optraden in
Theater Aan Zee, bleek dat zonder ons weten een wedstrijd te zijn.
Ik weet dat er toen heel wat discussie ontstond of onze muziek nu
slecht of goed was, ook in de jury. Maar ik vind dat helemaal niet
erg. Beter dat dan dat ze er niet over spreken.
enola: Lezen jullie alle recensies?
Nicolas: Ja, absoluut.
enola: Houden jullie er rekening mee?
Gregory: Neen (lacht). Het is gewoon leuk om te
lezen. In een recente cd-recensie was er sprake van violen. Ik
wilde even bellen naar Nicolas om te vragen of hij een nieuwe mix
gedaan had (lacht). Best grappig.
Nicolas: Ik ben altijd benieuwd hoe anderen onze muziek
omschrijven, al is het maar uit de hoop ooit dat woord te lezen dat
er perfect bij past.
enola: Er worden vrij veel genres op jullie geplakt. Met welke
lachen jullie het meest?
Nicolas: We zijn eens vergeleken met Jimmy Somerville maar
dat is al een tijd geleden. In Focus Knack stond eens Chet Baker.
Mooi compliment, maar dat zag ik ook niet direct. De mooiste
vergelijking voorlopig vind ik van Stijn Meuris, die af en toe Nick
Cave vermeldt. Dat is toch wel een erg groot compliment.
Gregory: De naam Antony valt ook voortdurend, terwijl ik
die muziek toch een stuk warmer vind.
enola: Ik heb voor het eerst van het woord ‘nu gospel’ gehoord
toen ik over jullie las…
Nicolas: Wij ook! (lacht). Ik vond het nog wel
klinken. Ik denk zelfs dat we het intussen zelf eens gebruikt
hebben.
Gregory: Net voor een optreden in Antwerpen was er een
groep oudere mensen die ons vroegen: “Is dat hier, dat
gospeloptreden?” Wij hebben daar direct ‘ja’ op geantwoord (lacht).
Die mensen zijn toch allen blijven zitten.
Zeewolf met paprikasaus
Hebben jullie het gevoel dat jullie bekender zijn na jullie
nieuwe album dan daarvoor?
Nicolas: Ik denk het wel. We hebben veel persaandacht
gekregen, kunnen op vele mooie plaatsen spelen. Al is bekender niet
het juiste woord. Laat ons zeggen dat meer mensen ons kennen.
enola: Een echt groot publiek verwachten jullie uiteraard
niet…
Gregory: Neen, wij spelen voor een beperkt publiek en ik
hou daar wel van. Ik was ooit nog backing vocal voor Daan, steeds voor een
massapubliek. Ik heb erg veel respect voor Daan maar die optredens
werden een gehele machine met steeds hetzelfde begin en einde. Ik
vind het veel leuker om nu met Dez Mona met onze muziek vrij om te
springen.
enola: Wat is het grootste misverstand dat ooit over Dez Mona is
verschenen?
Gregory: Een grappig verhaal is een recensie van onze
laatste plaat waarin ik op het nummer ‘Flawless Daughter’ een duet
zing met Sjoerd Bruyl van Sukilove. Het was een
behoorlijk kritische recensie waarin stond dat ik een duet zing met
mezelf maar dan met mijn gewone stem.
enola: Is er nog een laatste boodschap die jullie willen
meegeven…
Nicolas: (denkt lang na) Gregory kan erg goed
koken.
enola: Aha! Wat is je favoriete gerecht?
Gregory: Wat ik graag klaarmaak is zeewolf, waar ik dan
papillot van maak, samen met een zeer lekkere paprikasaus. Daar
komen dan aardappels in de oven met tijm bij. Echt lekker. Ik hou
van licht eten. Maar euhm… als het je lezers eens uitkomt: kom eens
luisteren naar ons. Er zijn veel mogelijkheden deze zomer. Kom
gerust mee naar Zwitserland. Nog iets: koop de nieuwe cd van Mavis
Staples! Echt geweldig. En als het nog lukt: ga ze bekijken! Ik heb
ze gisteren gezien in Peer. Een dame van 70. That’s what I call
music!
