Beweren dat Buffalo Tom ook last zou hebben van reünitis, zoals The
Pixies, Dinosaur
Jr en Smashing Pumpkins, is
de waarheid geweld aandoen. De college-rockband uit Boston is
namelijk nooit écht gesplit. Hun laatste wapenfeit dateert echter
wel van 1998, toen ze hun zesde album ‘Smitten’ op de wereld
loslieten. Niet echt een hoogtepunt, trouwens, want daarvoor moeten
we al terug naar het gezegende jaar 1992 en ‘Let Me Come Over’, met
daarop de wereldhit ‘Taillights Fade’. Ook het daaropvolgende ‘Big
Red Letter Day’ was van een uitzonderlijk hoog niveau en zorgde er
voor dat het drietal uit Boston zich toentertijd bij de top van de
alternatieve rock mocht rekenen.
In 1997 verscheen er van frontman Bill Janowitz een soloalbum:
‘Lonesome Billy’, twee jaar later volgde nog ‘Up here!’. In 2004
vormde hij de nieuwe band Crown Victoria, waarmee hij de cd
‘Fireworks on TV’ maakte. Allemaal feiten die erop wezen dat
Buffalo Tom wel degelijk geschiedenis was. Maar niets is echter
minder waar, want deze week verscheen hun zevende album ‘Three Easy
Pieces’.
Het nieuwe album draagt zeer duidelijk de Buffalo Tom-stempel,
waardoor alles klinkt alsof ze nooit weg zijn geweest. Opmerkelijk
is wel dat de band op dit album meer aandacht lijkt te hebben
besteed aan de tweede stem en de achtergrondkoortjes, die meestal
uit de mond van bassist van Chris Colbourn komen. Vooral in het
openingsnummer kan u er gewoon niet naast ‘horen’. De aahs
die zich als een wulpse paaldanseres rond de song kronkelen zijn
spijtig genoeg wel een beetje te veel van het goede en maken van
‘Bad Phone Call’ niet echt een overrompelende binnenkomer. Het
titelnummer, een meer up-tempo rocksong, weet ons aanvankelkijk
meer te bekoren, maar in het refrein krijgen we de minst originele
hook uit het Buffalo-repertoire te horen. Maar gelukkig blijkt het
hier gewoon om een valse start te gaan, want wat hierna volgt kan
onze muggenzifterij zonder moeite doorstaan.
‘You’ll Never Catch Him’ is een namelijk een echte Buffalo Tom
classic in wording: een trage, slepende en melancholishe
song. Het is trouwens het tweede nummer dat Bill Janowitz voor zijn
dochtertje schreef. Laat ons hopen dat hij voor zijn zoontje nog
zo’n klassieker uit zijn pen weet te toveren. Ook ‘Lost Downtown’
hoort in deze rustige categorie thuis en kan ons meer dan
bekoren.
Wie stevig in gitaren verpakte songs wil horen, verwijzen we naar
‘Bottom of the Rain’, een song die tot het beste behoort van wat
dit trio ooit gemaakt heeft. Maar ook ‘Good Girl’ en ‘September
Shirt’ zijn songs die met vakkennis en liefde werden vervaardigd en
aardig wegrocken. Hier zijn nog echte songsmeden aan het werk en
bij Buffalo Tom hebben ze er zomaar twee in de aanbieding: de
solden konden niet beter beginnen.
Alhoewel er aan de sound weining veranderd is, staat er toch één
echte verrassing op deze plaat. In het door Colbourn geschreven
‘Pendleton’, meteen ook het hoogtepunt van ‘Three Easy Pieces’,
krijgen we zowaar een pianoballad voorgeschoteld. Luister vooral
hoe de stemmen van de twee zangers zich aan het eind van de song
enig mooi in elkaar verstrengelen.
‘Three Easy Pieces’ is, ondanks een wat valse start, een verrassend
sterk nieuw album van de Buffalo’s uit Boston. Eentje dat de rij
classics die ze op hun naam hebben staan weer wat langer maakt. De
nieuwe songs misstaan niet tussen klassiekers als ‘I’m Allowed’ en
‘Taillights Fade’. En als Bill Janovitz zich in ‘Bottom of the
Rain’ de vraag stelt: “Where are al those golden years?”,
kunnen wij niets anders dan hem geruststellen: de vette jaren zijn
nog lang niet achter de rug.
